"Dat was niet zo moeilijk toch?" Inderdaad, het was helemaal geen mensen slagerij daarbinnen en alles bleek goed te zijn met mijn kindje. Als was dit een plotselinge zwangerschap, het zo me verachrikkelijk pijn doen als het dood bleek te zijn.
"Gelukkig niet." Antwoordde ik en zuchtte opgelucht. Ik nam een slok van mijn zoete en te koude watermeloenen drank en greep geschrokken naar mijn hoofd, terwijl ik mijn ogen dichtkneep door de scherpe pijn die door mijn hoofd schoot.
"Owh, brain freeeze!" Hoorde ik Damarus enthousiast roepen en lachen. Ik schudde mijn hoofd om de pijnlijke steek weg te krijgen en veegde mijn tranende ogen, waarna ik haar een dodelijke blik schoot.
"En jij noemt jezelf een vriendin." Ik keek haar verwijtend aan. Damarus was hard aan het lachen, terwijl ze met haar vlakke hand op de tafel sloeg waardoor onze glazen op vlogen en dan met een klap op de tafel neerkwamen.
Ik pakte de mijne op. Hoe harder ze lachtte, hoe harder haar glas neerkwam, hoe dichter het naar de kant toe gleed. "Haha, Je had je, ha, je had je gezicht moeten zien. O my God!"
Ik nam nu langzaam een slok van mijn drank en keek met een grijns toe hoe haar glas na de zoveelste slag van de tafel gleed en tegen de vloer kletterde. Wie lachtte nu? Ja, ik.
Damarus was gelijk stil met haar ogen verspreid en haar mond tot O gevormd. Ik bleef door lachen, vooral toen haar moeder begon te schreeuwen: "DAMARUS!" Marus kneep haar ogen dicht en kromp zichtbaar in elkaar. "You broke another glass, didn't you?! Meisje, when I'm done with you!"
Snel tikkende hakken naderden en Damarus schoot uit haar stoel. "Ik was niet hier. Jij hebt de glas laten vallen, zeg dat. Ze doet jou niets." Zei ze gehaast en pakte mijn glas.
Ik stopte abrupt met lachen. "Hoe kom je daarbij?" Ik keek haar aan alsof ze gek was.
"Jij bent zwanger, dùh!" Zei ze alsof dat het meest logische antwoord was en verdween net toen mevrouw Riley via de andere ingang de keuken binnen kwam
Ze fronste en keek van mij naar de vloer waar de gebrokem glas nog lag en daarna de kamer rond. "Waar is ze?" Vroeg mevrouw Riley.
Ik hield mijn gezicht serieus en deed alsof ik de kamer doorzocht, waarna ik naar haar keek. "Waar is wie?" Vroeg ik zo onschuldig mogelijk
________
Het was tegen 4 uur in de ochtend. Ik erg was ongerust omdat Damarus nadat ze was vertrokken niet terug was gekomen. Waar kon ze zijn? Ik had haar al een paar keer gebeld, maar ze had niet opgenomen.
Kon het zo zijn dat ze bang was voor wat haar moeder om die gebroken zou doen? Nee, dat kon niet. Mevrouw Riley was niet boos – en niet omdat ze dacht ik het had gebroken- maar omdat het glas was. Glas gaat ooit moeten breken.
Ik stond op uit bed en verliet de kamer. Ik ging naar de keuken en pakte een kan ijs uit de vriezer. Ik had een deken meegenomen en sleepte het achter mij aan naar de woonkamer waar ik het mezelf comfortabel maakte op de bank. Ik maakte de televisie aan en zette het op de Nickelodeon kanaal waar mijn favoriete serie Nicky, Ricky, Dicky and Dawn kwam. Ze waren een vierling uit de familie Harper.
Een andere serie 100 Things To Do Before High School was net afgelopen toen ik gefriemel aan de deur hoor. Ik keek naar de tijd op mijn telefoon en zag dat het al half zes was. Zou het Damarus zijn die zo laat thuis kwam, vroeg ik mij af en stond op te gaan kijken. Maar dat was niet nodig want ik hoorde haar fluisteren.
"Keep it down, man. Straks wordt iemand wakker."
Ik rende naar de lichtknop en drukte het licht uit, waarna ik naar de sofa die naast een lamp stond rende en erop ging zitten met mijn hand bij het touwtje van de lamp, terwijl ik mijn benen kruiste. Met een grijns wachtte ik af, toen ik plotseling opmerkte dat de televisie nog aan stond en mijn telefoon en lege kan ijs plus mijn deken nog op de bank lagen. Nu maar hopen dat, dat mijn pret niet zou verpesten.
Ik hoorde een klik en toen Damarus. "Eindelijk, ik kreeg al grijze haren." Iemand gromde iets terug en toen stapten twee gedaanten de woonkamer in.
"Waar komen jullie vandaan?" Vroeg ik in mijn beste Jamaicaans accent die op dat van mevrouw Riley moest lijken.
Ik zag de twee gedaanten duidelijk bevriezen en de kortere schoof iets achter de andere, waarschijnlijk was het Damarus, maar ik had geen idee van wie achter ze stond.
"Mama, what are you doing awake?" Klonk de geschrokken stem van Damarus.
Ow mijn God, ze trappen erin! Ik probeerde mijn keel geluidloos te schrappen zodat ik niet in lachen zou uitbarsten, voordat ik weer wou praten, maar werd onderbroken door de persoon die voor haar stond.
"Marus, ze mama niet." Zei de persoon en klikte het licht aan. "Het is Lakisha, mama is gaan werken." Zei Roliano en hij stapte weg van Damarus. Hij ging op de bank zitten en veranderde de kanaal naar NBA.
"Ha, ik wist het!" Riep Damarus vol neppe overtuiging.
"Why the f*ck you lying?" Zong Roliano vanuit de bank met zijn ogen nog steeds op de televisie gericht.
"Let op je woorden!" Ik keek verwijtend naar zijn achterhoofd.
"Hou je mond." Beet Damarus hem toe en richtte zich toen tot op mij. "En jij, mij zo laten schrikken, but anyway, ik laat het dit keer gaan omdat ik groot nieuws heb."
Damarus liep naar de sofa waarop ik zat en knielde voor mij neer. Ze keek mij met grote alleswetende ogen aan.
"Wat voor groot nieuws?" Vroeg ik nieuwsgierig.
"Ik denk..." Damarus stopte om te grijnzen en mijn geduld reikte 3%.
"We hebben informatie over-" Riep Roliano vanuit de bank, maar hij werd onderbroken door Damarus die gauw verder ging.
"Je baby's daddy!" Riep ze waarna ze haar tong uitstak naar haar broer.
JE LEEST
Young Adult
Teen Fiction"Een dag zal ik het woord 'Mama' horen... En dan zal ik heel trots zijn. Maar ook een zorgzame moeder die goed voor haar kindje gaat zorgen, alles komt op zijn tijd." _________________________________ Lakisha Christina Polanco Santos, maakte het u...
