Young Adult

HOOFDSTUK 5

Hoofdstuk 5*Lakisha Santos

Ik werd met bonkende hoofdpijn wakker in bed en kreunde om de pijn in mijn lichaam. Wat deed ik gisteravond in Godsnaam?

Waar was Damarus? Hopelijk ver weg van mijn kamer want ik had haar geschreeuw nu echt niet nodig.

Om ervoor te zorgen dat mijn oren geen last van Damarus schelle stem zou krijgen, plaatste ik een kussen op mijn oor en ging terug slapen.

Plotseling hoorde ik een geluid. Het leek alsof iemand met een sleutel aan mijn deur bezig was. Waarom kon ik dat horen? De kussen was van mijn oor af gegaan, ik plaatste het weer en kneep mijn ogen stijf dicht.

Ineens werd ik van mijn bed getrokken in een sterke omhelzing. Ik nauwelijks ademen!

"Oh mijn God! Kisha?!" Hoorde ik Damarus roepen. Ik gromde naar haar om me los te laten, maar het leek alsof haar greep nog strakker werd.

"Je geeft me ongeluk." Piepte ik en Damarus liet me meteen los waarna ze mijn gezicht in haar handen nam.

"Gaat? Hoe voel je je? Je bent zo bleek!" Damarus trok me weer in een knuffel. "Doe dat nooit meer, oké? Weet je hoe ongerust ik was?"

Ik wou net vragen waarover ze het had toen iemand sprak, "Kunnen jullie opschieten? Ik moet schoonmaken."

Damarus liet me los en stuurde een boze blik naar degene die sprak, maar ik had geen tijd daarvoor. Ik vroeg me af waar ik was en waarom ik naakt was.

Het kon toch niet zijn dat ik...Nee, dat kon niet. "Marus, waar ben ik?" Vroeg ik aan Damarus. Je kon duidelijk horen dat mijn stem trilde.

Damarus keek me met grote glanzende ogen van de tranen aan. "Je bent in een kamer...In de...Club." Zei ze met heel veel stotteren. "Het spijt me zo Kisha!"

Ik keek haar met grote ogen aan en schudde mijn hoofd toen. "Dit kan niet waar zijn. Waar was je Marus?!" De tranen gleden over mijn wangen en vielen op mijn naakte borstkas.

"Lakisha, luister, het hoeft niets te betekenen, oké? We zagen trouwens niemand de kamer verlaten dus het hoeft niet meteen zo te zijn."

Huilend keek ik om me heen, op zoek naar een gebruikte condoom of zo. Tenminste ik hoopte dat er één was gebruikt want er was duidelijk iets gebeurd.

Toen ik niets zag, keerde in me nog steeds huilend om naar Damarus. "Check die vuilniston!" Damarus sprintte ernaar toe om te checken.

"Niets." Fluisterde ze na een poosje.

Ik liet me achterover op dat bed vallen en legde mijn armen voor mijn ogen terwijl ik hard begon te huilen. "Por que [Waarom] gebeurt dit met mij?"

×××
Twee weken later

Met een grote permanente glimlach keek ik naar de taart die de woonkamer binnen werd gebracht. Ik telde zeventien rode kaarsjes erop. Ja, ik was eindelijk zeventien geworden en het voelde geweldig aan.

"Er is een jarige, hoera!" Riep iedereen.

Goh, lekker lang gezongen man, dacht ik sarcastisch. Maar ja, dat boeide me niet zo. Hoe korter er werd gezongen, hoe eerder een helft van de taart naar mijn kamer kon smokkelen.

"Kisha, doe je wens dan!" Ik keek naar Damarus die vlak voor mij op haar hielen stond. Ik rolde lachend met mijn ogen en sloot mijn ogen toen. Deed mijn wens en blies toen voorzichtig de kaarsen uit.