Young Adult

HOOFDSTUK 7

Langzaam deed Lakisha haar ogen open. Ze keek verward om zich heen en zat op zodat ze de kamer waarin ze lag beter kon bestuderen. Het was wit en dat zorgde ervoor dat ze in de war raakte want gewoonlijk was haar kamer olijf groen.

Pas toen ze een paar dokters assoires zag staan op een kast begreep ze dat ze in een ziekenhuiskamer lag en toen er een zuster, gekleed in een blauwe pak, de kamer binnenstapte was er geen twijfel aan mogelijk; ze lag in het ziekenhuis.

Lakisha Santos

"Goedendag mevrouw Santos." Zei de zuster die net de kamer waarin ik lag binnen was gekomen.

"Noem me maar Lakisha." Zei ik tegen haar. Ze knikte naar me met een kleine glimlach en kwam naast mijn bed staan. "Uhm... Waarom ben ik hier?"

De zuster keek op een blok in haar hand en keek toen weer met een frons naar mij. "U bent flauwgevallen en we hadden wat moeite om u weer bij bewustzijn te brengen."

Ik keek haar met grote ogen aan en ze gaf me een medelijdende glimlach. Was ik serieus bewusteloos gevallen en kon ik moelijk bij bewust zijn komen?

"Is er iets dan mis met me?" Vroeg ik met gekruiste vingers. Hopend dat ze nee zou zeggen en dat ik naar huis kon.

Er verscheen een frons tussen de zuster haar wenkbrauwen. "Niet echt... Ik bedoel niets ergs, maar ik heb wel graag dat je over twee weken terug komt."

Ik knikte. "Dus ik mag nu weg?" Vroeg ik haar en gooide mijn benen uit dat bed waardoor ik nu op de rand zat.

"Ja, de dokter was daarnet al bij je geweest en je familie komt zometeen naar binnen." Zei ze en vertrok toen.

Zuchtend wreef ik over mijn buik waar mijn maag luidruchtig aan de gang was. Plotseling vloog de kamerdeur weer open en kwam Damarus binnen rennen.

"Kisha!" Schreeuwde ze en vloog me om de hals. "Hoe voel je je? Het spijt me zo!" Zei ze. Haar warme adem kwam in mijn nek en gaf me kriebels.

"Je bent vergeven." Zei glimlachend en duwde haar zachtjes van me af.

Damarus knikte en keek me van kop tot teen. "Maar sinds wanneer was je zo kleinzerig?"

Ik haalde mijn schouders naar haar op want ik zelf had geen idee hoe het kwam dat ik door een paar prikken bewusteloos was gevallen. Op mijn verjaardag nog erbij.

"Waar zijn mijn ouders." Vroeg ik aan Damarus. Ze wees naar beneden.

"Eten voor je halen." Zei ze en meteen begon mijn maag te knorren.

_/\_/\_/\_/\_/\_/\_/\_/\_/\_/\_

Een week later

Vandaag was is ik weer op school, maar dat betekende niet dat ik beter was, voor mijn ouders wel, maar eerlijk gezegd voelde ik me echt ziek.

De airconditioning die ervoor zorgde dat de school koel bleef had geen enkel effect op me. Ik had het verschikkelijk en ik voelde hoe zweet over mijn buik onder mijn bloesje liep.

Liever was ik in gegaan op het verzoek van mijn tante om thuis te blijven. Maar waarom zou ik? Vandaag ging ze terug naar haar haar huis om haar spullen klaar te leggen voor haar naderende bevalling. Ik wou echt niet alleen thuis blijven. Mijn moeder en vader waren aan het werk.

Inwendig kreunend over hoe ellendig ik me voelde liep ik naar mijn kluisje. Damarus stond ertegen aan met haar telefoon in de hand. Toen ik bij mijn kluisje stond had ze me nog niet opgemerkt en moest ik mijn keel schrapen alsof het niet al pijn deed van al dat overgeven de laatste tijd. Niet dat iemand het wist.

"Oh hey Kish... Wow... Je ziet er ellendig uit." Zei verbaasd terwijl ze me van kop tot teen opnam. Serieus ze moest ophouden ermee, ik hield niet ervan om zo bekeken te worden.

"Jammer want ik voel me zo geweldig!" Zei ik met een neppe vreugde in mijn stem.

"Betwijfel ik." Zei ze duidelijk twijfelend. Ugh. Ze stopte haar telefoon in haar zak en drukte haar tegen haar voorhoofd. "Yikes, you're hot!" Riep ze weer met die mooie Jamaicaanse accent van haar.

"I know right." Zei ik met een grijns en schoof haar op zodat ik in mijn kluisje kon.

"Niet dat bedoel ik..."

"Dus je wilt zeggen dat ik niet hot ben?" Vroeg ik haar. Ik klapte mijn kluisdeur dicht en ging tegen haar aan staan. "Huh Damarus?"

"Je brand me." Zei ze en ik gaf haar een goedkeurende kus tegen haar wang. "Church girl." Hoorde ik haar nog zeggen toen ik weg liep.