Chapter 14

18 1 0
                                    

Lumiere's Pov

Hindi ko alam kung ilang oras na kami nandito pero masisiguro kong gabi na.

"Are you hungry?" Dillon asked me.

"Obviously," I said. Pabiro naman niya akong inirapan.

"Ikukulong na lang ba natin ang sarili natin dito hanggang sa mamatay tayo sa gutom?" reklamo ni Gaille.

Lahat sila ay hindi alam kung ano bang dapat gawin. Hindi nila alam kung anong mangyayari sa kanila pag sila ay nahuli.

I maybe look strong outside or walang pake sa nangyayari but trust me, I'm really scared.

Everytime I'm scared, angry, pissed, exhausted, or wants to burst out lagi kong ini scratch ang skin ko mapasaang parte. That's a hobby, I guess?

"Hey, are you okay?"

Napatingin ako kay Dillon. He sounds so worried. Kinuha niya ang kamay ko then it hits me. Puro sugat na ang likod ng kaliwang likod ng palad ko.

"Tell me what's on your mind, it's okay," he said.

He's really worried.

I don't know how to tell him that I'm really scared. I'm weirdo in their eyes and mukhang walang pakealam when I always have that on them.

"Can you sing?" I said in a soft voice. I guess, his voice can make me calm?

"Of course, but tell me what's the problem first?"

Ow God, how can an angel be in this hell?

"I'm scared," nahihiyang bulong ko.

I thought he will laugh at sasabihing huwag ko siyang lokohin.

But then, he hold my hand and started singing a lullaby song.

Nakita kong napatingin din sila. I saw Della look at our hands and smile. Maeve looks like she wants to tease us.

Ngayon, lahat sila nakikinig sa boses ni Dillon.

I can feel my heartbeat is now beating normally.

I was about to tell Dillon na pwede na siyang tumigil nang sumabay si Della sa pagkanta.

Napangiti ako, alam kong umabot sa mata ang mga ngiti ko but nawala rin agad. Then suddenly, all of us are now singing.

Is this our coping mechanism?

Maya-maya pa ay natapos ang kanta at sabay-sabay kaming natawa na pinangunahan ni Maeve.

"Now, we need to start making plans na to survive. We can do this okay, lalabas tayo rito lahat!" Calum said with determination and everyone agreed.

Calum and Della started talking including Ethan.

"Are you now okay?" Dillon said. Magkahawak pa rin ang mga kamay namin.

"Yes, thankyou!" I smiled.

Nginitian naman niya ako at inihilig ang kan'yang balikat. Inianday naman niya ron ang ulo ko. Hawak niya pa rin ang isang kamay ko.

Hindi na ako umalis pa at pumikit. Konting katahimikan pa ang nangyari hanggang sa tawagin na ni Della ang pansin namin.

"Alright everyone! Lalabas tayo ng gabi. It will be dangerous for us to stay here. First, wala tayong sapat na pagkain or pagkain manlang. Second, once na malaman nilang dito tayo nalalagi ay mahuhuli tayo kaya kailangan nating magpalipat-lipat. At third, masyadong close place 'to at pwede tayong ma corner," panimula niya at tinanguan si Calum.

Uriel UniversityTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon