Past Means Traumatic Story(Complete)

3

မျက်တောင်တစ်ဆုံးပဲကြည့်မိတဲ့အခါ အမှန်တရားဟာလဲ မတရားဘူးလို့ထင်မိသွားတတ်ကြတာပါပဲ.....။

"ဆရာလေး...အဆင်ပြေရဲ့လား။ဦးလေး ဆရာ၀န်သွားပင့်ခိုင်းထားတယ်နော်"

"ရပါတယ်ဦးလေးSan ကျွန်တော့်ကြောင့်ဒုက္ခတွေများကုန်ရပြီ"

ထို့နေ့ကအဖြစ်ပျက်ကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေလိုက်ပေမဲ့ အခုရက်ပိုင်းသူသည် ကျန်းမာရေးတစ်နည်းမဟုတ်နှင့်တစ်နည်းဖြင့်ချူချာလာသည်။မနေ့ကပင် ချောင်းထဲပြုတ်ကျခဲ့သည်မို့ အသက်မသေတာပဲကျေးဇူးတင်ရမည်။ရေထဲကျသည့်အရှိန်ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်အနည်းငယ်နာကာ ဖျားခဲ့သည်။

"ရပါတယ်ဆရာလေးရယ်..ဟော ဟိုမှာပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ဒေါက်တာလေးတောင်လာပြီ"

ဆရာ၀န်ဆိုတော့ အသက်ရွယ်ခပ်ကြီးကြီးလူတစ်ယောက်လို့ထင်ထားတာ။အခုများတော့သူနဲ့မတိမ်းမယိမ်းအရွယ်လောက်ပဲရှိဟန်တူပ။ချောလိုက်တာများ။

"ဆရာလေးParkမလား"

"Doctorကကျွန်တော့်ကိုသိနေတယ်"

"သိတာပေါ့ဗျာ ကလေးတွေရဲ့ပါးစပ်မှာ ဆရာလေးPark က ရေပန်းအစားဆုံးပဲ"

"မြှောက်ပင့်လွန်းနေပြန်ပါပြီ"

"ကဲ အဖျားတိုင်းမယ်နော်"

ထိုင်နေရာမှပြန်လှဲကာ စမ်းသပ်စရာရှိတာစမ်းသပ်။မှာစရာရှိတာမှာနေပုံများ တိကျလိုက်ပါဘိ။

"အဖျားကတော့ ငွေ့ငွေ့လေးရှိသေးတယ်နော်။ဆေးလေးတော့တစ်လုံးထိုးပေးခဲ့မယ်။ကိုက်တာခဲတာပျောက်အောင်လေ ထိုးချင်လား"

"ဟုတ်ကဲ့ အမြန်သက်သာမယ်ဆိုထိုးလိုက်ပါdoctor"

"ကောင်းပြီ"

ဆေးထိုးပြီး ပြန်မည်လုပ်တော့ သူပါထနှုတ်ဆက်ဖို့ပြင်ရသည်။

"ရတယ်ရတယ်အေးဆေးနားနေပါ"

"ဟုတ်ကဲ့ပါdoctor"

"ကျွန်တော့်နာမည် Kim Namjoonပါ"

နာမည်ပြောပြီးပြုံးပြလိုက်သည်နှင့် ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာသောပါးချိုင့်နက်တွေ။သိပ်ကိုအေးချမ်းတဲ့ အရှိန်အဝါလေးတစ်မျိုးပဲ။