AŞIĞIM DİYORUM+18|Texting

3.6

Üç gün geçmişti hastanede çoğu zaman boş boş tavanı izleyip düşünürken arada Cenkler gelip moodumu yerine getirmeye çalışıyordu.

İki günüm kalmıştı bu hastanede taburcu olacaktım sonunda.

Çağlara gelirsekte...ne yaptığını anlayamıyordum.Bu üç günde yanıma hiç uğramamıştı sadece pencereden beni izliyordu.Ne zaman pencereye baksam yüzünde ki tebessümle beni izliyordu.Ne o benle konuşmuştu ne ben bir şey söylemiştim ağzımı açıp.

Bazı şeyleri benden beklediği çok açıktı ama bende gururuma yedirip bir şey söylemiyordum.Söylemeyi de düşünmüyorum açıkçası.Biz aramızdaki problemi konuşarak halledebilirdik.Bir kere bu konu hakkında konuşmuştuk ama üstünden geçtik gibi olduğu için bana yeterli gelmiyordu.Konuşmadıkça da aramızın düzeleceğini düşünmüyordum.

Pencerede gördüğüm hareketlilik ile o tarafa döndüm Çağlar yine yerinde durmuş beni izliyordu.

Bende bakışlarımı çekmeden suratına bakmaya başladım.Dakiklar geçmesine rağmen bakışlarını çekmiyordu.

En son sinirle bir şeyler söyleyip pencerenin önünden çekilerek kapıya doğru yürüdü.

'İşte geliyor özel harekat.'

Yüzümdeki gülümseyi silip kapıdan içeri girişini izledim."Artık konuşmamız gerekiyor.Ben böyle yapamıyorum."Şükürler olsun Çağlar beyimiz cesaretlenmişti.

"Konuşalım bakalım."Umursamaz bir tavır takınmıştım iyiki kalbimin atışını duymuyordu.

Yatağın yanına gelerek ayak ucuma oturdu."Bu aramızdaki soğukluk nereye kadar devam edecek?Sanki seni gözümün önünde kaybediyorum gibi.Eski enerjin yok,eski samimiyetin yok tek bana karşı değil herkese karşı aynı bu.Benden uzaklaşıyorsun elimden hiçbir şey gelmiyor.Yanımdasın ama ben bu aramızdaki duvar yüzünden elini bile tutamıyorum.O duvarı aşıp sana ulaşamıyorum."Derin bir nefes aldı konuşmakta zorlanır gibiydi.

Tam konuşacakken beni susturup yine kendi devam etti.İçinde birikenleri döküyordu."Bak gerçekten sana hak veriyorum seni anlamadığımı asla düşünme.Sırf bu yüzden senden uzak duruyorum zaten ama nolur yapma canımın içi dayanamıyorum artık.Sana orada o sözleri söyledim keşke o duruma kadar düşmeseydik ama elimden başka hiçbir şey gelmedi.Sen ölemezdin,seni de kaybedemezdim.O gece senin uyumanı izlerken annemin kaçma haberini duyduğum an hissettiğim tek şey seni kaybedecek olmamdı.Bu yaşıma kadar kimseden korkmadım annem dışında her şeyi yaptı o zamanlarda bile içimde o kadar korku veya nefret oluşmadı ama sana o pis elleriyle dokunacak olma düşüncesi beni öldürdü.Yapardı biliyordum sırf bu sebep yüzünden kendi kızını öldüren insan sana her şeyi yapardı.Ben saçının teline zarar gelecek diye korkarken o seni benden alırdı ay parçası."

Gözlerinden yaşlar düşmeye başlarken boğazım düğümlendi ellerim yumruk oldu.Haklıydı kendi kızını öldüren biri bana her şeyi yapardı.Anne demeye bile vicdanım el vermiyordu.

Bir anne çocuğuna karşı farklı duygular hissetmezdi.Bir anne çocuğuna isteği dışında dokunmazdı.En önemlisi bir anne çocuğunu öldüremezdi.Her doğuran anne olamazdı bunu en iyi şekilde görmüştüm.

"Ben hep korkuyla büyüdüm.Her gün bir yere saklanırdım annem beni bulmasın diye çocukluk aklı işte sanki bulamayacak gibi her gün saklanırdım.Günün sonunda yine aynı şey olurdu ama ben saklanmaktan mutlu olurdum.En azından beni bulamayacak düşüncesi az da olsa beni mutlu ederdi.Bana kimse yardım etmedi,bana kimse kaçış yolu sunmadı.Ölmeden cehennemi gördüm ben o yaşlarda.Her çocuk gibi sokakta oyun oynayıp akşam ezanı okununca annemin beni çağırmasıyla eve dönmeyi bende hakettim.Haketmişimdir demi?"Konuşurken sesi titriyordu.