Hiding The Architect's Son

chapter 22

"Mommy, wake up."

"Hmmm. Give mommy give minutes baby."

"But I'm already hungry mommy."

"Are you that much hungry baby?"

"Yes mommy" sabi niya pa hanggang naka nguso.

"Okay, let mommy prepare first."

"Okay, mommy, I'll wait you here."

Hindi ko na sinagot ang anak ko at pumasok na sa banyo para maghilamos lang at ayusin ang magulo kong buhok.

Pagkakita ko sa salamin sa mukha ko hindi ko maiwasang matawa dahil sa itsura ng mga mata ko na sobrang mugto kakaiyak kagabi. Muntik ko ng makatulogan ang pag iyak sa loob ng silid ng aking anak pero buti nalang napigilan ko iyon at pinpilit ang sarili na pumunta sa sariling silid.

Buti nalang hindi nakita ng anak ko ang mga mata kong mugto dahil kong napansin niya iyon kanina tiyak na mag tatanong iyon kong bakit at kong umiyak ba ako. Wala naman akong alam na isasagot kong sakaling itanong ako ng anak ko ng ganong tanong. Hindi ko naman pwedeng sabihin na dahil sa tatay mo, baka magalit pa iyon sa tatay niya at kamuhian ito yan ang hindi dapat mangayari.

Oo, may nangyari samin five years ago at mas pinili niya si Ella over samin ng anak niya at tinalikuran kami pero hindi ko naman kayang tingnan kong sakaling kamuhian ng anak ko ang tatay niya. May hindi kami pagkakaintindihan ni Kurt pero ni minsan hindi ko sinabi sa anak namin na huwag siyang kilalanin na tatay at kamuhian siya gaya ng pagkamuhi ko sa kanya.

Pero kahit ganon hindi ko parin sinabi sa anak ko kong sino ba talaga ang tatay niya sinabi ko lang na may trabaho ito sa malayo at hindi pwedeng umuwi. Hindi ko pwedeng sabihin ang nangyari dahil masyado pang bata si Kirt para sa ganoong bagay.

Aaminin ko hanggang ngayon galit parin ako kay Kurt at Ella, sobra parin ang galit at pagkamuhi ko sa kanila. Five years ago, I suffered depression and anxiety because of what happened. I always asking my self, Do I deserve to that kind of pain? Do I deserve a betrayal from them? Do I really deserve all of this? What did I do to deserve a pain like this? I'm not that enough? I always cry in my room, I don't even eating kumakain lang ako kapag dinadalhan ako nina mommy ng pagkain at kapag pinapalabas ako ng kwarto.

Yan lang ginawa ko ng ilang linggo hanggang sa pinagsabihan ako nina mommy at pinagalitan. I even forgot that I have a child in my tummy, then mommy told me that I need to be strong for my baby so I did, after many weeks bumalik ako sa school, araw-araw ko parin nakikita sina Ella at Kurt that time na magkasama pero pinabayaan ko nalang until na umalis na sila matapos ang ilang linggo.

And then finally after many months I graduated as Suma cumlaude.

Kahit anong gawin ko that time until now, I can't forget of what they did to me. They broke me into pieces. They leave me broken as hell. Umiiyak parin ako kapag sumasapit ang gabi at madaling araw until the day that I realized that I need to be strong for my baby.

Nag tagal lang ng ilang linggo sina Ella at Kurt sa school namin at bigla nalang umalis na walang may nakaalam. After my graduation I waited for three months then I gave birth to my little angel. That was the happiest day for me.

Finally, I'm not alone anymore.

Iwan man ako ng lahat alam kong meron paring isang tao na mananatili sa tabi ko at iyon ay ang anak ko.

Naghilamos na ako at lumabas na ng Cr at pumunta sa kama kong saan ang anak kong naghihintay sakin habang nanonood nanaman ng Peppa pig sa ipad niya.

"Let's go, baby, mommy will cook your favorite pancake." Masayang tawag ko sa anak.