Een onmenselijke vriend

Oog in oog met de duivel

"(je naam), waarom stop je met lachen? Is er iets?" Ik wees bibberend naar het raam en verstopte me meteen onder het bureau als de rode lichten terug aan en uit gingen. "Het is niet omdat ik je zo hard heb laten schrikken, dat je mij daarom ook zo hard kunt laten schrikken! Je weet maar al te goed dat ik niet snel bang wordt," zei Chelsie terwijl ze naar het bureau kwam. Haar voetstappen waren niet het enige geluid dat ik hoorde. Ik hoorde iets metaal achtig. "Ik ben echt van niets en niemand bang!" zei Chelsie. Dat kon je wel geloven. Als ze zelfs haar eigen dood in scène kan zetten. Ik wilde net vanonder het bureau komen, maar besloot nog even te blijven zitten. Ik hoorde gegrom. "Wel wel wel, zo te zien zitten we hier met een dappere bewaker. Eens kijken hoe dapper je nu nog bent zonder hulp! Hahaha!" Het volgende wat ik hoorde, wilde ik liever niet horen. Chelsie schreeuwde van de pijn en het volgende dat ik zag, was haar lichaam die op de grond viel met een enorme plas bloed rond haar. Het eerste moment dacht ik dat ze me terug bang probeerde te maken, maar ik hoorde de metalen voetstappen dichterbij komen. Mijn hart klopte zo hard dat het net leek alsof hij uit mijn borstkas ging springen. Op mijn gsm las ik dat het nog maar 3 uur was. Ik stak mijn hoofd tussen mijn knieën, begon te huilen en te bibberen. De voetstappen stopten. Ik keek op en zag 2 metalen voeten voor het bureau staan. "Waarom heeft ze de camera's en systemen uitgezet? Die bewaker is zelfs nog vreemder dan de vorige. Waarom zou ze die in godsnaam uitzetten?" hoorde ik hem zeggen. "Maar nu ik eraan denk, gisteren zag die bewaker er anders uit. Deze had blond haar, die van gisteren had (je haarkleur) haar." Ik zag zijn voeten wat achteruit gaan en zijn benen wat lager komen. 'Als hij zich maar niet onder het bureau kijkt,' dacht ik. Natuurlijk, alles wat ik denk komt wat overeen met 'erger kan het niet'. Ik hoorde zijn hand op het bovenste deel van het bureau slaan als zijn hand bleef liggen. Het volgende dat ik zag was zijn hoofd met zijn witte ogen die mij aanstaarden. Snel stak ik mijn hoofd terug tussen mijn knieën en begon te huilen. "Daar ben je! Zo, dus jij wilde je verstoppen voor me, huh? Maak je maar geen zorgen, het is snel voorbij!" Hij greep mijn arm en met een snok trok hij me vanonder het bureau vandaan. "Eeeeeek!" Ik schreeuwde het uit. Zoveel angst heb ik nog nooit gevoeld. Snel nam ik mijn gsm en typte het nummer van Mike in. "Hallo? (je naam), wat is er? Waarom bel je me? Is er soms iets gebeurd? (je naam)? Hallo?" De animatronic sloeg me tegen de muur, met zijn ene hand op mijn hals en met zijn andere hand hield hij mijn armen bij elkaar. "Mike!! Help!!! De animatronic... mpf!!" De hand die hij gebruikt had voor mijn armen bijeen te houden, had hij verplaatst op mijn mond, zodat ik Mike niet meer kon beantwoorden. "(je naam), wat zeg je? Spreek eens duidelijker want het enige wat ik maar verstond was 'animatronic'. Wacht eens, is hij bij je in het kantoor? Ziet hij eruit als een gouden bonnie met een half oor en vol gaten? (je naam), antwoord!! Ik kom eraan!!" De lijn werd verbroken. 'Tegen de tijd dat hij hier is, is hij te laat!!' dacht je. Zijn hand ging terug naar mijn handen, terwijl hij lichte kneep gaf in aan mijn hals.