Een onmenselijke vriend

Een leven voor een vriend

Wanneer ik er echt zeker van was dat Scott weg was, kon mijn plan beginnen. Ik trok de deur wat wijder open en ging zijn kantoor binnen. Aan zijn grijze muur hingen enkele kaders met papieren waarop stond 'werknemer van de maand'. Het waren gezichten die mij niet echt bekend voorkwamen, maar wanneer ik naar de laatste 2 keek, dan zag ik Mike en op de laatste een man met, vreemd genoeg, een paarse huidskleur, een paarse pet en paarse kledij. Onder zijn foto las ik zijn naam: Vincent. Dat was dus die Vincent. Ik besloot om verder te zoeken waarvoor ik hier was. Ik doorzocht al zijn lades van zijn grote bruine bureau, maar vond het niet. Ik keek in alle kasten, ook niets. "Denk na, (je naam). Als ik Scott was, waar zou je het dan leggen?" vroeg ik mezelf af. Toen besefte ik dat ik op 1 plaats niet had gezocht: het kastje onder te televisie. Het verbaasde me dat hij hier een tv had. Ik opende het kastje en zag het liggen. Ik stopte de zapper in mijn broekzak - althans, dat probeerde ik - en liep zijn kantoor terug uit en deed de deur achter me dicht. Ik hoop enkel maar dat Scott geen goed geheugen heeft, zodat hij kan denken dat hij hem niet gesloten had als hij vertrokken was. Ik liep terug naar de kamer waar Springtrap levenloos lag en opende de zware metalen deur. Het was moeilijk om die alleen open te krijgen, maar net wanneer ik een stap achteruit zette, voelde ik mezelf tegen iemand aan botsen. Ik draaide me niet om, maar gebruikte mijn handen om te voelen tegen wie of wat ik aan was gelopen. Het voelde niet eens aan als een mens, maar als een... animatronic? Ik keek achter me en zag een gouden kapotte beer staan, klaar om mij aan te vallen. Ik liep snel de kamer binnen en probeerde de deur terug dicht te doen, maar het lukte niet. "Wie ben je? Wat wil je van me?!" "Mijn naam is Golden Freddy of Goldie. Hetgeen wat ik wil? Dat je mijn partner met rust laat! Niemand zal hem hier wegnemen, niemand! Hoor je me?!" "Goh, ik weet het niet. Het kan zijn dat ik je inderdaad wel hoor, aangezien je tegen me schreeuwt," zei ik plagerig. De beer gromde en trok de deur helemaal open, waardoor ik op de grond voor Springtrap viel. De beer kwam mijn richting uit. Wacht, heeft hij nu een bijl in zijn handen? Ik werd zo bang dat ik meteen rechtstond en naar een hoekje liep. Ik verweet mezelf voor het idiote idee. Hij stond vlak voor me, zwaaiend met het scherpe wapen in zijn hand. Ik greep naar de zapper en drukte op de knop, maar er gebeurde niets, dus drukte ik nog harder, maar nog steeds niets. Ik sloeg meermaals na elkaar op de knop, maar het enige wat ik hoorde, was Goldie die me uitlachte. "Denk je nu werkelijk dat Springtrap jou zal helpen? Ik ben zijn levenspartner voor meer dan 30 jaar. 30 jaar geleden stonden wij voor het eerst op het podium en nu, 30 jaar later staan wij hier samen in deze attractie om kinderen bang te maken en nachtbewakers te doden. Voel jij jezelf nu nog steeds zo veilig? Hahahahaha, er is helemaal geen uitkomen aan voor jou! Weet je wat? Hier stopt onze conversatie. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik zal er alle plezier aan beleven om jou te horen schreeuwen! Hahahahaha." Tranen stonden in mijn ogen. Nu was ik er echt geweest. Voor ik mijn ogen sloot, zag ik dat hij een enorme zwaai maakte met zijn bijl. Ik was bang en sloot mijn ogen.