Een onmenselijke vriend

Het perfecte plan

Springtrap's perspectief
De avond was ondertussen gevallen en (je naam)'s ouders waren al thuis. Ik zat beneden aan tafel, kijkend hoe ze aten. Ze boden me wat aan, maar ik kon niets eten, ik ben een animatronic. Er stonden 3 borden. 2 voor hen en 1 op de plaats waar (je naam) altijd zat. Ik liep terug naar haar kamer en sloot de deur. Ik ijsbeerde wat rond, tot ik een plan had. Ik opende voorzichtig het raam en en sprong naar beneden. Ik liep meteen naar de oude pizzeria. Ik kon het niet geloven dat die tent nog steeds recht stond! Ik kroop via een zijraampje de kelder in. Achter me sloot ik het terug. Ik moest er gewoon voor zorgen dat de andere animatronics me niet zouden zien. Voorzichtig en stil liep ik naar de kamer met onderdelen. Ik nam reserve ledematen en hoofd dat leek op die van Bonnie en stopte die in een zak. Toen kroop ik terug door het raam naar buiten. Net op tijd, want ik zag een rood lampje op de camera verschijnen, wat betekende dat de bewaker door de camera keek. Snel rende ik terug naar huis en kroop de tuinladder op, om zo terug in (je naam)'s kamer binnen te geraken. Ik gooide alle spullen uit de zak en begon te puzzelen. Na een goed 3 uur was ik klaar. Ik hoorde voetstappen op de trap en schoon mijn plan meteen onder het bed, samen met de jutezak. De deur werd geopend. "Springtrap, ik kwam je juist even zeggen dat wij alvast gaan slapen." "Ok. Welterusten!" "Bedankt. Jij ook. En maak het niet te laat, ok?" "Dat beloof ik." Linda knikte en sloot de deur terug. Ik nam mijn werk terug vanonder het bed en zette het recht tegen de muur. Er miste nog iets... maar wat? "De roze verf," zei ik. Ik opende haar knutsel kast en haalde er roze verf uit. Ik legde de grote jutezak op de grond en zette het werk erop. Ik opende de verfpot en haalde een penseel en beschilderde alle paarse delen in her roze. 2 uren streken voorbij tot de verf eindelijk droog was. Ik klom terug het raam uit, met mijn werk aan mijn rug gebonden en liep naar het honorarium (of zoiets). Ik nam het werk en zette het tegen de muur waar niemand het kon zien. Stil sloop ik het gebouw binnen en vervolgens kamer 2. Ik zag het spierwitte lichaam van (je naam) liggen. Tranen kwamen in mijn ogen, maar ik probeerde mezelf in te houden. Ik pakte haar ijskoude lichaam op en nam het mee naar buiten. Ik liep terug naar wat er overgebleven was van de attractie en legde de constructie op de grond, met haar lichaam ernaast. Ik wist dat dit niet makkelijk zou worden. Ik opende de klep van het ding en zette er iets voor zodat het niet dicht zou vallen. "Als die moordenaar in mij het kon, dan kan ik dit ook," zei ik tegen mezelf.