Een onmenselijke vriend

ondraaglijke pijn

Het beren duo liep de kamer uit, op weg naar Kaylee's huis. Ik zat alleen op mijn bed, terwijl mijn gouden Spring konijn. "Nog steeds dat pak aan?" "Ja. Heb je er soms een probleem mee?" zei ik hem plagerig. "Nee, het staat je gewoon goed. Ik was gewoon benieuwd hoelang je het ging aanhouden." "Tot vanavond, denk ik." "En morgen?" "Weet ik niet." "Een roze konijn... Hoe kom je erbij?" zei Springtrap lachend. Ik lachte mee, maar stopte meteen. Ik kreeg een helse pijn in mijn maag. Snel legde ik me neer op mijn bed. Springtrap merkte de pijn op en kwam meteen naast me staan. "Haal...aaaaauww!! Haal mijn ouders, snel!!" Hij knikte en stormde meteen de trap af. "Meneer en mevrouw (je achternaam), het is (je naam)! Ze heeft ondraaglijke pijn." "Waar?!" "Haar maag." Toen hij dat zei, sprintten mijn ouders onmiddellijk naar mijn kamer. "(Je naam)! Is alles goed met je lieverd?" "Mam, mijn...Aaaaauuwwww!!!! Mijn maag! Het doet ontzettend veel pijn!!!!" Tranen rolden over mijn wangen. Mijn vader zei mijn moeder meteen naar het ziekenhuis te bellen, en dat is wat ze deed. Snel stond ze terug boven. "Ik had de receptionist aan de lijn. Hij zei dat er een ambulance onderweg is naar hier. Zelf mogen we niet proberen (je naam) naar beneden te brengen, voor haar veiligheid." Mijn vader knikte en kwam bij mij op bed zitten. "Maak je geen zorgen, hulp is onderweg." Ik schreeuwde van de pijn, maar niet veel later hoorde ik de deurbel. Mijn moeder liep meteen naar de deur om hem te openen en ze kwam de kamer terug binnen met 2 mannen. Ze hadden een fluo oranje jas aan, waarop stond 'Spoeddienst'. Ze haalden een draagbed, waar ze me voorzichtig oplegden. Ze droegen me de trap af en mijn vader opende de deur voor ze. nadat ze buiten waren met me, sloot hij de deur terug. Ik werd in een gele ambulance gelegd. 1 van de mannen kwam bij mij zitten, de ander zat aan het stuur. De man bij me nam een paar papieren in zijn hand. "(Je voor- en achternaam), bent u dat?" "J-ja." "Ik heb hier even je medisch dossier bij me. Er staat hier dat je gisteren ook al binnengebracht werd bij de spoedafdeling met een verbrijzelde maag. Waar is het precies dat je pijn hebt?" Ik probeerde met mijn wijsvinger mijn maag aan te tonen, maar trok die meteen terug en vormde mijn handen tot vuisten van de pijn. "Rustig blijven. Is het je maag?" "Ja. De pijn kwam er gew... aaauwww!" De pijn werd ondraaglijker dan eerst. Ik schreeuwde het uit. De man zei me dat ik me moest kalm houden, maar dat ging moeilijk. Steeds meer kreeg ik pijnlijke steken in mijn maag. Ik kon het gewoon niet meer aan. De ambulance stopte en de achterdeuren werden geopend. Er stonden nog verpleegkundigen buiten om mij het gebouw in te helpen. De deuren werden geopend en ze reden met me zo snel mogelijk met me naar de onderzoekskamer. Ik raakte mijn zicht kwijt en sloot mijn ogen.