AŞK-I DENEYRA

🍂BÖLÜM 1|SESSİZ ACI

Şöyle ilk bölüme yakışır oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

" Payına düşeni yaşarmış, insan.."

BÖLÜM 1| SESSİZ ACI

Hayatta payıma düşeni yaşadım hep. Ne fazla , ne eksik. Ne , ne kadar yazıldıysa o kadar yaşadım. Seçimlerim değildi aslında şuan yaşadıklarım , yaşamak zorunda olduklarım. O trafik kazasının olmamasını isterdim. Annemle , babamı o kazada kaybetmemek isterdim. Ama dediğim gibi ne yazıldıysa onu yaşadım. Şuan odasında uyuyan kardeşimin yanına doğru yürüdüm. Annemle , babamın emaneti olan kardeşim, emir ..

Daha çok küçüktü, beş yaşında bir çoçuk ölmeyi haketmezdi. Yatağın kenarına oturdum ve elini yavaşça onun saçlarında gezdirdim. Daha üç ay önce annemle, babamın ölümünden sonra öğrenmiştim emirin lösemi hastası olduğunu. Elimi çektiğimde elimde kalan saçlarına baktım. Ağlamayacaktım ama dayanamıyordum artık.

Üç ay önce tek derdim oysa o kadar basitmiş. Ama şimdi yetim ve öksüz kalmıştık, biz iki kardeş kalmıştık bu dünyada tamam buna da isyan etmiyorum ama emirin hastalığı işte bu benim bütün dayanma gücümü alıyor, bütün korkularımı gün yüzüne çıkarıyor. Onun için şu üç ayda dünyalar kadar çabaladım ama sonuç..

Elimde sadece arttırarak biriktirebildiğim dokuz bin lira vardı. Ameliyat parasının yüzde biri bile değildi. Emirin üzerini sıkıca örttüm ve yanağını öperek odadan çıktım. Salondaki ikili koltuğa oturarak dizlerimi kendime çekerek kollarımı sıkıca sardım. Çaresizce ağladım, elimden hiçbir şey gelmiyordu. Göz göre göre kardeşimin ölümünü izliyordu. Kendimi ne kadar kandırsamda onun günden günden daha da kötü olduğunu görüyordum. Ağlamam arttıkça başımı dizlerimin üzerine koyarak sessiz olmaya çalışıyordum. Kapı açılma sesi duyduğumda emirin uyandığını anladım. Hemen gözyaşlarımı silerek gülümsedim " neden uyandım ablacım" diyerek ayağa kalktım ve onun yanına yürüdüm. Başını kaldırıp bana bakıyordu, yere çökerek onunla aynı boyda durdum. Birden boynuma kollarını sararak " annemle , babamı gördüm. Yanlarına gitmek istedim ama gidemedim." Demişti ağlayarak.
Gözlerimden akan birkaç damla yaşı umursamadan ona sıkıca sarıldım. " dedim ya , biz de bir gün onların yanına gidicez. Ama şimdi değil."

" abla keşke onlarda gitmeseydi" demişti kollarını çekerek, gözlerimi silerek " keşke" dedim titreyen sesimle. Keşke onlarda olsaydı, ben tek başımı bir şey yapamıyorum. Senin için bir şey yapamıyorum. Onlar olsaydı, yaşasalardı bir yolunu bulurlardı demek istedi. Sustu. Çaresizlik omuzlarına kocaman bir yük gibiydi birşey yapamadı sadece sustu.

" susadım" dediğinde emir , hemen dizlerimin üzerinden kalkarak " sen burda bekle şu getireyim sana , sonra da uyuma vakti" dedim ve gülümsemeye çalışarak mutfağa gittim. Bir bardak su doldurdum ve elime alarak tekrar salona girdiğimde yerde parkenin üzerinde yatan emiri gördüm. Elimdeki su yere düştüğünde kırılan bardağın sesiyle " emir" diye bağırdım. Koştum ve onu uyandırmaya çalıştım uyanmayınca onu kucağıma alarak hemen evden çıktım. Tek istediğim bir taksi bulabilmekti ama hiç taksi geçmiyordu. Emire ne kadar seslensemde gözlerini açmamıştı. Doktor kısa süreli bayılmalar olabilir demişti ama neredeyse beş dakika olmuştu ve uyanmıyordu. Başımı eğerek emirin yüzüne baktığımda birden hızla basılan korna sesini duydum. Direk başımı kaldırdım ve karşımda duran arabanın içindeki adama baktım. Bir zamanlar sırılsıklam aşık olduğum adamdı, karşılıklı bir aşk değildi ama bir sözüyle imkansız hale getirmişti herşeyi. Hastane zincirleri olan egemen korkmazerin tek varisi olan demir korkmazer..

Bu isimdi aşkı ilk anladığım, ilk kıvılcımları kalbime bırakan , bu gözlerdi bir zamanlar hayranlıkla uzaktan baktığım. Dediğim gibi bir zamanlar, ben onun dünyasında hiç yoktum. O sözdü aslında imkansız olanı unutmam. Bir gecelik kadın benim için..

Derince yutkundum, sanki o gün duyduğum sözler sanki yine söylüyor gibi hissettim onu gördüğümde. Kucağımda olan emirle arkamı döneceğim sırada arabadan inerken gördüm. Durmadım, arkamı dönerek bir adım attığımda " neyra " demişti. Adımı bile ağzıma almayı haketmiyordu, ama yüzsüzce adımı ağzına alabiliyordu. Bir adım daha attığımda " neyra , bu saatte taksi bulamazsın. Bin inat etme, bir şeyi var belliki kardeşinin" dediğinde, kucağımda hala baygın bakan emire baktım. Demirden ne kadar iğrensemde, o arabaya binmek zorundaydım. Bu saatte buradan taksi geçmesi imkansızdı. Tekrar demire doğru döndüm ve yüzüne bakmadan arabasına doğru yürüdüm , arabasının arka kapısını açınca kucağımda yatan emirle beraber arabaya bindim. O da yerine binerek hemen gaza bastı ve hızlıca uzaklaştık mahalleden. Şuan tek korkum kucağımda yatan emirdi, boşuna zorluyordum hastanede yatması gerekiyordu. Gözümden dökülen birkaç damla yaşla demirin bana baktığını gördüm, gözümü ondan çekerek başta tarafa baktım. Sonunda hastaneye geldiğimizde kapıyı açarak kucağımdaki emirle beraber koşarak içeriye girdim. " yardım edin" diye bağırdım korkarak. Ona bir şey olmasını istemiyordum, o benim bu hayatta tutunduğum tek varlıktı. Doktorlar onu içeriye alınca , odanın önündeki koltuğa oturarak başımı yere eğerek daha çok ağladım. Yanıma birinin oturduğunu görünce başımı yerden kaldırarak yan tarafıma çevirdim. Gördüğüm adamla öfkeli bir şekilde ayağa kalktım. " senin ne işin var burada , defol git buradan" dedim ses tonumu farketmeden bağırdım. Yerinden kalkmadan sırtını koltuğun arkasına yaslayarak " farkındaysan burası bizim hastane" dediğinde, onunla laf dalaşına girmek istemedi. Zaten yeterince yorgundu , onunla tartışıp daha da yorulmak istemedi. Odanın önüne doğru yürüdüm ve kapının kenarındaki duvara yaslandım. Titreyen dizlerimi hissedince dengede zar zor duruyordum. Duvara sırtımı yaslayarak yere doğru çöktüm ve duvarın kenarına oturdum. Gözlerimi biraz ileride duran adama çevirdim. İnadına orada oturuyordu, biliyordum. Üzerinde yine herzamanki gibi siyah bir tişört ve siyah bir pantolon vardı. Onu ne zaman görsem hep aynıydı. Aklıma gelen sözle ona baktım. Siyahlar içinde korkutucu duruyorsun.

Bölüm sonu..