AŞK-I DENEYRA

🍂BÖLÜM 6| LUNAPARK

Merhabalar, oy ve yorumlarınızı bekliyorum..

Nasıl gidiyor kitap, konuyu beğendiniz mi? Daha olaylar , olaylar olacak..

" Ben acıma sığındım, bugün.."

BÖLÜM 6| LUNAPARK

Emirin üzerine yeni aldığım kıyafetleri giydirmiştim. Elimdeki arabayı ona uzattığımda gülen gözleriyle bana bakıyordu. Paketin içinden çıkardığımız siyah oyuncak arabayı inceliyordu. Demir gitmişti, şimdi odada sadece emirle ikimiz vardık. Yatağında oturarak yere koyduğu arabasını sürüyordu. Mutluydu ve benim için önemli olan oydu. Midem ağrıyınca hemen lavaboya doğru koştum. Neredeyse bütün gün hiçbir şey yememiştim. Midemin bulanması çok normaldi. Elimi yüzümü yıkayarak lavabodan çıktığımda karşımdaki kapı açılınca demiri görmüştüm. Oyuncak araba ayaklarının yanında durduğunda emir sadece bizi izliyordu. Gözlerimi ondan çekeceğim sırada emirin " o kız ablam mı?"

Duyduğumla hızlıca başını emire çevirerek " emir " dedim uyarır tonda çıkan sesimle. Gözlerimi karşımda duran adama çevirdiğimde kısık sesimle " saçma sapan şeyler anlatma çocuğa".

Benim yüzümü dikkatlice inceledikten sonra emire doğru yürürken " o , çok güzeldi." iç geçirerek.

" ablam da çok güzel"

" emir" dedim bu sefer kızan sesimle. Sesimi duyduktan sonra susarak önündeki oyuncak arabayla oynamaya başladı. Onu üzdüğümü farkedince derin bir nefes verdim. Yanına doğru birkaç adım attığımda " konuşmuyor musun benimle" dedim kısık çıkan sesimle. Başını iki yana salladığında " kızmak istemedim sana , sadece " deyip sustum. Sonunu nasıl tamamlayacağımı bilemedim. Yatağın kenarındaki boşluğa oturduğumda elini tuttuğumda , minik ellerini elimin içinden çekmişti. Gözlerim dolunca bakışlarımı ondan çekerek karşımdaki boş beyaz duvara baktım. Üzülmesi yasaktı ama ben onu şuan arkamda oturan adam yüzünden üzmüştüm. Gözlerimi sildiğimde öfkeli bir şekilde ayağa kalkarak " dışarıya gel" dedim sesimin tonunu umursamadan. Odadan çıkarken demire bir şeyler söyleyip peşimden yürüyordu. Kapıyı kapattıktan sonra öfkeli bir şekilde başımı ona doğru kaldırarak " amacın ne senin, söyle amacın ne?" Dedim etraftaki insanları umursamadan bağırarak.

" ben sadece , emir için.." dediğinde gözlerimi kapatıp açarak " emiri düşünmek sana kalmadı. Kimsin sende onu düşünüyorsun. Senden para istedim diye kendini birşey zannetme. Onun karşılığını ödeyeceğim. Sakın bir daha buraya ayağını bile basma, sen kimsin de benim kardeşimi düşünüyorsun. Defol git buradan , bir daha da sakın gelme"

Sesimdeki öfkeyle , kalbim daha çok çarpmaya başlamıştı. Şuan öfkeden yerimde duramıyordum. Sırtımı ona dönerek elimi sertçe duvara vurdum. Derin derin nefes almaya çalıştım.

" neyra" dedi sesinden sanki pişmanlık akmıştı. Ama şuan hiçbir şey umurumda değildi yüzümü ona doğru dönerek " benim adımı ağzına alma" dedim tek tek heceleyerek. " sen benim adımı ağzına almayı haketmiyorsun, sen benimle ilgili hiçbir şeyi haketmiyorsun. Dediğin gibi , senin tek gecelik kadınlarla işin olmaz. Değil mi?. O yüzden şimdi buradan defolup git." Dedim sesimdeki öfkeyi bastırmadan.

Onun hastanesinden onu kovuyordum. Saçmalıktı değil mi , ama dayanamıyordum. Onu gördükçe canım yanıyordu, acı çekiyordum. Bugün emire de o yüzden bağırmıştım. Sırf onunla ilgili şeyler söyledi diye. Onun adının hakkı yoktu benim adımın yanında..

Bir şey demeden gözlerimin en derinine baktı. Bir şey söyleyecek gibiydi ama konuşmadı. Sırtını dönerek koridordan uzaklaşıp gitti. Sırtımı duvara yaslayarak yavaşça yere çöktüm. Başımı dizlerime gömerek ellerimle kafamı sardım. " ben yapamıyorum anne , ben ona sizin baktığınız gibi bakamıyorum. Ben yapamıyorum"
" abla" diye ses gelince korkarak yerimden kalktım , bu emirin sesiydi. Odaya girdiğimde heyecanlı bir şekilde bahçeye bakıyordu. " emir" derim koşarak yanına geldiğimde.

" abla, demir abi lunaparkı getirmiş" demişti pencereden bakarak. Pencereye doğru yaklaştığımda hastanenin bahçesine kurulmuş oyuncaklara baktım. Atlıkarıncalar, dönme dolap, şişme kaydırak ve daha birçok şey vardı.

Hayır pişman olmayacaktım. O sözlerin hepsini hakediyordu, pişman değildim de. Doğruları söylemiştim, onu burada istemiyordum. Tek istediğim , onu görmemekti. Onun yüzünü bir daha asla görmemek.

Emir elimi tutarak hastanenin bahçesine doğru çekiyordu beni. Ne kadar yavaş ol desemde durmuyordu. Neredeyse ikimizde koşuyorduk. Sonunda bahçeye ulaştığımızda emiri atlıkarıncaya bindirmiştim. Şimdi gülerek bana el sallıyordu. Ben ise biraz uzakta onu izliyordum. Başımı bankların olduğu yere doğru çevirdiğimde karanlık yerde oturan siyahlar içindeki demiri gördüm. Başını yere eğmiş bir şey düşünüyor gibiydi. Biraz onu izlediğimde başını yerden kaldırarak bu tarafa çevirmişti. Bir an gözlerimiz kesiştiğinde neredeyse bir dakika sadece bakmıştık. Gözlerini ilk çeken demir olmuştu, birden birilerinin bağırmasını duyunca başımı emire çevirdiğimde yerde yattığını görünce " emir " diye bağırdım tüm bahçede duyulan sesimle. Koşarak yanına gittim yerde baygın bir şekilde yatan emiri görünce ağlayarak onu kucağıma aldım. Hastaneye doğru koşarak " emir" dedim kucağımda baygın bir şekilde yatan kardeşimle. Ayağım bir şeye takıldığında tam yere kapaklanacakken birden kolumu birinin tuttuğunu gördüm.

Demir kollarımdaki emiri aldığında " ona birşey olmasın" dedim yalvayarak. " doktor" diye bağırarak hastaneye girdiğinde bende peşinden koşuyordum.

**

Ağlayarak duvarın kenarında oturduğumda , içeriden çıkacak doktorun iyi bir şey söylemesini umuyordum. Elindeki suyu bana uzatan demire baktığımda, suyu yavaşça aldım ve titreyen ellerimle bir yudum içtim. Yanımdaki boşluğa oturarak benim gibi duvarın kenarına çökmüştü. Belki şuan hiç yapmamam gereken şeyi yapacaktım, belki pişman olacaktım ama yinede gözyaşlarımın arasında başımı onun omzuna yasladım. Bir an gözlerimi kapattım..

Bazen insan acısına sığınırdı. Zor gelsede bazen ona ihtiyaç duyardın. Belki yanlıştı ama ben yinede başımı onun omzuna koydum. Ben acıya başımı yasladım, ateşe başımı koydum. Beni daha çok yakacağını bilerek ona sığındım. Beni sözleriyle öldüren adama ben bu gece çaresizce sığındım...

Bölüm sonu..