It hurts to see her talking to her ex-boyfriend on my room's terrace on my house. Much more na sya pa ang naalala at hindi ako. Ako na kasama nya ng matagal. Ako na nag-aalaga sa kanya. I who makes sure that she takes good rest every night, who cooks her delicious food, who's here for her, who helps her try to remember things... Ako lahat gumagawa nun. At ako ang nahuli. Pero bakit hindi ako ang naaalala? Bakit 'di ako? Bakit? Hindi pa ba enough lahat ng ginagawa ko? Hindi pa ba sapat lahat ng sacrifices ko? Lahat ng sakit na nararamdaman ko? Nakakamanhid na rin naman 'tong nararamdaman ko. Nakakasabog ng ulo. Pang-ilang beses na bang nadudurog 'tong puso ko. Minsan gusto ko na lang sumuko.
Umiiyak ang aking pusong nagdurusa ngunit ayokong may makakita
Kahit anong sakit ang aking naranasan, yan ay ayokong kanyang malaman
Mga araw na nagdaan, kailanma'y di malilimutan
Kay tamis na araw ng pagmamahalan, ang akala ko'y walang hangganan
Ang pag-ibig kong ito
Luha ang tanging nakamit buhat sa'yo
Kaya't sa Maykapal tuwina'y dalangin ko, sana'y...
I'm hearing d radio fr ur room. Shut that up while I'm asking nicely. Matulog na lang kayo dyan. I texted Ken kahit alam kong palabo na ng palabo yung mga mata ko. My patience is hanging on he red string of fate. I am closer to the edge of giving up. Mula sa pag-upo ko sa dulo ng kama, I threw myself on the bed, lied down and cried my heart out. Fuck. Putang ina. Kahit ayokong masaktan, nasasaktan pa rin ako. Even though I want to understand the situation, I just...can't. Fucking late night thoughts. Putang ina. Kakapit ka pa ba? Nasa dulo ka na. I just want to drown myself to tears tonight.
I just stood up and went to the door para dumiretso na lang sa sofa sa sala. I laid down facing the sofa and cried. Hindi ko na inalala na nag-uusap si Sarah at Rayver sa terrace ng kwarto ko. Na pinapatanong nya sa ex nya kung paano sila noon. Kung paano sila nagkakilala. Kung bakit sila nagtago. Kung bakit nainlove, nafall out of love, bumalik... Punyeta. Alalahanin mo pa, Ge. Alalahanin mo pa. Saktan mo lang sarili mo. Ang sarap mo nang hampasin ng kutsilyo sa ulo. Sana nagkaamnesia na lang ako. Sana ako na lang. Tipong short term memory loss.
Sa kalagitnaan ng paghahagulgol ko, may narinig akong kumalampog sa gilid, parang galing sa vase na nasa center table. Tumingin naman ako rito at nakita sina Fred, Ken, Jalal at Ali na nakaluhod sa tapat ko at tinitignan ng parang naaawa sila sa akin. Bumalik naman ako sa paglubog ko ng mukha sa unan ko at umiling. Tinaas ko ang kamay ko and gestured na lumayo na muna sila sabay thumbs up."Hayaan nyo muna ako ngayon guys. Last na 'to. Bukas okay na ko." Then cried again. I looked like a girl, seriously. Pero I don't care, walang babae o lalaki na papaboran ang pag-ibig pagdating sa sakit.
"Bro, ano bang nangyari?—"
"Bro, bukas na lang." I said to no one in particular. Hindi ko alam kung sino yung nagtanong. I know I should explain to my friends, but for once, I want to have an alone time. Until I fell asleep.
After a few hours, kusang nagising yung katawan ko. Umikot ako so my back would be the one resting on the sofa. My face felt so heavy. Parang feel ko binugbog ako ng paulit-ulit, tulad nung nangyari noon. Naramdaman ko ring sumakit ang ulo ko at barado ang ilong ko. I stood up and went to the kitchen to wash my face. Binuhusan ko na rin yung buhok ko, hoping it might work. After drying, bumaba na lang ako to sit down on the swing. Maybe I need fresh air.
Pagkaupo ko, parang bumalik yung unang gabing nandito kaming dalawa. The night of stargazing. First meditation. I remembered how she looked at me on the first day. When she told me she was too shy to talk because she didn't know where to start. Then she told me na naging comfortable sya sa akin. How could I ever forget that... That was, for the first time after years, na nakaramdam ulit ako ng kilig, ng spark, ng genuine happiness.
