aware | hyunlix

bir oğlan

Düşündüğümden daha uzun sürmüştü bahsettiğimiz yere gelmesi.

Çevreme bakındığımda bomboş ve sessizdi. Normalde huzurlu gelecek olan bu görüntü, şimdi sadece korkutucu geliyordu gözüme.

Konuşacaktım. Gerçekten konuşacaktım ama nasıl başlamam gerektiğini o kadar bilmiyordum ki buraya gelene kadar ağzımı açamamıştım. En sonunda o da kürekleri yerlerine bırakıp bana dönmüştü tamamen.

"Cidden ölmeye bu kadar meraklı mısın?" gözleri bana inanamıyor gibi bakarken saçlarını geriye taradı. Sıkıntılı bir ses verdiğinde sertçe yutkundum.

"Bu evet demek sanırım." burukça gülümsedi.

Anlamıyorum.

Üzüldüğünü görebiliyorum, bunu istemediğini görebiliyorum. Geçtiğimiz birkaç günde akşamları yanıma gelip benimle vakit geçirdiğinde, bana gerçekten zarar vermek istemediğini de fark etmiştim. Şimdiyse beni sonum için getirmişti buraya.

"Önce hazırlığımızı yapalım o zaman."

Gözlerim büyürken ağzım konuşmak için açıldı. Diyecek bir şey ararken geri kapandığında, bana dönmüş olan gözleri tekrar ipe döndü. Yavaş hareketlerle onu aldığında ellerimle koluna tutundum. Ona yalvaran bakışlarımı sunarken fazla zorlanmadan benden geriye çekti kendini.

Çuval ve ipi elinde tutarak geri yerine oturduğunda ona sulanan gözlerimle bakıyordum yine.

"Madem öyle, ben bildiklerimi anlatayım sana. Yanlışlarımı düzeltirsen sevinirim."

Yutkundum. Söyleyecekleri beni bir yandan korkutuyorken, diğer yandan rahatlamamı sağlıyordu. Konuşmak, her şeyi daha da çıkmaza sokar gibiydi, çünkü kendimi anlatacak cümleleri kurmakta zorlanıyordum şimdi.

"Ailen Avustralya'dan geldi. Ülkenize yapılan istiladan bir grup insanla birlikte tekne ile kaçtılar. Her aileyi geçilen kıyılarda bıraktılar ve onlara Kore Krallığı denk geldi. Tamamen şans. Öyle değil mi?" kalbim güm güm atarken onay isteyen bakışlarına başımı sallayarak yanıt verdim. Derin bir nefes alarak bedenini dikleştirdi.

"Sonrasını bende çok bilmiyorum, sessiz sedasız bir aileymişsiniz." diyerek birden öne doğru uzandı. Parmağı sanki son anda bir şey hatırlamış, onu eklemek istiyormuş gibi havadaydı.

"Ah tabii. Bir de çocukları olmuş."

Ne söyleyeceğini biliyordum. Bunu bilmek kalbimin dengesizce hareketlenmesine, bu koca hiçliği her şeyi kapsayan bir gürültüye çevirmesine neden oluyordu. Buna ek olarak üzerime dikilen gözlerine tezat şekilde kendiminkileri kapattım. Kendimi sonuma hazırlamaya odaklıydım bu andan itibaren.

"Bir oğlan."