🩸HELP🩸(Jikook ff) *COMPLETE*

🩸Help 01🩸

.
.
.

කැන්ග්ශාන් කන්දේ හැපී වැඳිලා  එන සීත සුලඟ ගත දැවටීගෙන යනකොට මෙච්චර වෙලා ඇඟට දැනුනු තෙහෙට්ටුව කොහේදෝ දුවන කොට මම ජනේලයෙන් එලියට ඔලුව දැන්මේ වේගයෙන් එන සුලඟ මගේ මූනේ වැදෙන්න ඔහේ ඉඩ ඇරලා..පයිනස් ගස් පහුවෙමින් යන මාර්ගයේ වම් පස කැන්ග්ශාන් කන්ද වටලගෙන ඉන්න එර්හායි විල සන්ද්‍යාවේ සුන්දරකම තවත් ඉස්මතු කරා.
මල හිරු බැහැගෙන යන චීන අහසේ වලාකුලු රතු පැහැයෙන් දිදුලුවේ හරියට අහසේ ඉන්න ගිනි මකුරු වගේ..

ෂැංහයි සිට යුනාන් බලා ධාවනය වෙන අවසන් කෝච්චියේ මම ඩාලි වලට යන ගමන් හිටියේ.හවස හත පහුවෙනකොට මුලු යුනාන් නගරයම කලුවරින් වහ ගනිද්දී ඉස්සරහ පෙනුනු බින් ගෙයක් නිසා මම හිස ඇතුලට අරගෙන ජනේලයට ඔලුව තියා ගත්තා..

බින් ගෙය පහු වෙන්න විනාඩි පහක් පමණ කාලය ගත වෙද්දී කෝච්චිය ඇතුලේ ඝන අන්ධාකාරයක් පැතිරිලා ගියා..මට එහා පසින් තිබු අසුනේ හිටියේ කවුද කියලවත් පේන්නෙ නැති තරමට එය අඳුරු වෙලා තිබුනා..
ටකස්..ටකස්..ටකස් ගගා එකට වදින් කෝච්චි පෙට්ටි සද්දය විතරක් මුලු බින්ගෙයම වසා ගනිද්දී මම බෑග් එකත් පපුවට තුරුල් කරගෙන ඇස් පියා ගත්තා..

විනාඩි කිහිපයකින් බින්ගෙයින් එලියට ආපු කෝච්චිය ජනෙල් වලින් වැටෙන මඳ ආලොකයෙන් මම දැක්කේ ඈත පේන ස්ටේශන් එක..

යුනාන් ස්ටේශන් එකෙන් නතර කරපු කෝච්චියෙන් මම බැස්සෙ  අලුත් රටක අලුත් නගරයට පය තබමින්..අලුත් කිව්වට අලුත්ම රටක් නෙමෙයි.චීනය කියන්නෙ මගේ මතක සටහන් ගොඩක් ඉතුරු වුන තැනක් කිව්වොත් හරි

පෙට්ටි දහයකටත් වඩා දිග වුන යකඩ යකාගෙන් එලියට බැස්සේ අවම මිනිස්සු 15 ක් වගේ..සමහර විට ඒ අවසන් කෝච්චිය නිසා වෙන්න ඇතිද..ඒත් කොරියාවෙ අවසන් කෝච්චියේ තමයි සෙනඟ ඉන්නෙ..

මම ස්ටේශන් එකේ ඉඳන් අනිත් මිනිස්සු පස්සෙන් යූනාන් බස් නැවැතුම්පොලක් හොයාගෙන ගියා..
බෑග් එකේ බරට මගෙ එක උරහිසක් පනින්න වගේ එනකොට මම බෑග් එක අතෙන් අතට මාරු කරමින් බස් හෝල්ට් එකට ආවා..

කෝච්චියෙන් බැහැපු හැමෝම තමන්ගේ කවුරු හරි එක්ක පෞද්ගලික වාහනයක ගමන් කරනකොට මමයි තව වයසක කාන්තාවකුයි විතරක් බස් හෝල්ට් එකේ ඉතුරු වුනා..