LOVE AT SCHOOL•TAEKOOK+18

6

Az sonra karanlık yere geldiğimizi gördüm. Burasını tanımıyordum.. Kollarımı tutan iki erkek beni itekleyip yere attılar. Yüzüstü düştüğümde acı içerisinde inledim.
Ağzım kanaması biterken yere çarpmamla hem ağzım hem burnum kanadı.

Beni zorla çekiştirip karanlık, betonlu, terk edilmiş alana attılar. Burada bağırsam bile beni duymazlar. Başıma öyle sert vurdular ki yere yığılıp bayıldım. Gözlerim kapandı, karanlığa teslim oldum.

**
Ağzım, burnum, kafam, bedenim öyle sızladı ki gözlerimi kırpıştırarak araladım. Sandalyede ellerim ve ayaklarım bağlı oturmuştum. Kimse yoktu. Burası soğuktu. Ağzımı açıp bağıracağım sırada ağzımın bantla bağlı olduğunu yeni farkettim. Kahretsin! Beni burda bırakıp gitmişlerdi.

Kim beni kurtaracak? Kimse duymayacaktı. Kıpırdamaya çalışsam da yapamadım. Çok sıkı bağlamışdı orospu çocukları! Yüksek sesle acı içerisinde inledim. Ağzım kapalı olduğu için sesim boğuk çıktı. Sanki hiç çıkmadı. Yardım edin..

***********
Taehyung'dan:

Gözlerimi kırpıştırarak açtım. Hastanedeydim. Hiç bir şey hatırlamıyordum. Tek hatırladığım şey banyoya girip düştüğümdü. Ah öleceğimi düşündüm. Kapı açıldı. Annem içeriye girdi. Omzunun üstüneden Jungkook'un annesini gördüğümde o kadar sevindim ki! Jungkook'u göreceğim diye mutlu oldum. Ağrılarımı unuttum.

İçeriye girip kapıyı kapattılar. Jungkook nerede? Annem gelip saçlarımı arkaya doğru taradı. Jungkook'un annesi gelip bana gülümsedi. Jungkook'un gülüşünü hatırladım.. Ah ona vuruldum. Masum çocuğa vuruldum. Ama ona söylemeye zaman bulamadım....

"Oğlum" annem dedi gülümseyerek. "Suratın üzgün noldu? Ağrın mi var?" Dedi annem ve yanağımı okşadı. Evet var kalbim.. Jungkook'u göremediğim için kalbim sızladı. Aşık olduğum..

"Evet, yani Jungkook nerede?" Dediğimde annem Jungkook'un annesine baktı. Ben onların arasında göz gezdirirken Jungkook'un annesi konuşmaya başladı. "İnan Jungkook gelmek istedi. Okula gitmesini istedim" dediğinde üzülsemde gelmek istediği için çok sevindim.

"Keşke gelseydi.." dedim ve üzgün suratla yere göz attım. Annem hâlâ beni sıvazlıyordu. "İstersen ararım öğretmenden izin isterim hemen gelir" dediğinde gözlerim parladı. Ah istemezmiyim.... Güzel yüzünü, tatlı gülüşünü, minnacık gamzelerini, süt beyazı tenini fazlasıyla özledim. Masum çocuk beni kendine aşık etti.

"İsterim, sakıncası yoksa.." dediğimde Jungkook'un annesi gülümsedi. Başını olumlu anlamda sallayıp telefonunu cebinden çıkarttı. Kulağına koydu. Ben heyecanla beklerken annem bunuma işaret parmağıyla vurdu. "Hep gül oğlum" annem dedi. Jungkook'un annesi telefonla konuşmaya başladı.

"Öğretmenim, üzgünüm dersinizi bölüyorum ama Jungkook'a izin verirseniz okuldan çıka bili-" devam etmeyince izin vermediğini düşünerek üzüldüm. Ama dinledim. Annemde başımı sıvazlayıp başını çevirip Jungkook'un annesine bakıyordu. Gözleri irileşmiş kaşları havalanmıştı.

"Ne demek yok!?" Dediğinde hızla oturur pozisyona geçtim. Endişe dört bir yandan üstüme gelmişti. Gözlerim faltaşı gibi açıldı. Nasıl yok!?!?!?

"Kaçmış mı!?" Dediğinde daha da endişelendim. Nereye? Neden!? Annem beni hafifce itekleyip yeniden yatakta dinlenmemi sağladı.

"Öğretmenim, benim oğlum öyle biri değil. Sebepi olmalı boş yere kaçmaz!" Bağırdı, o da endişelenmişti. Tabi ki ne de olsa annesi. Jungkook'um neredesin!? Umarım iyisindir. Gözlerimden yaşlar aktı. Hızla sildim. Annem görmesin diye. Ben çok ağlayamıgordum. İki-üç damla ve bitti.