Kıçımın Kötü Çocuğu ~bxb -ARA VERİLDİ

Komşu Dallama

İyi okumalar♡♡♡

♤♧♡◇♤♧♡♧♤♧♡♧◇

Ahi'den

Babam zile basarken tekrar neden buraya geldiğimi sorguladım.

Akşamki daveti babam da duyduğunda oldukça şaşırmıştı. Şaşkınlığını anlıyordum çünkü bayağıdır daha birlikte bile aynı sofraya oturmazken birilerinin bizi yemeğe çağırması şaşırtıcı gelmişti.

Babam bıçaklandığımı öğrendiğinden beri yurtdışına çıkmamıştı. Bir ara ona ne zaman gideceğini sormuştum fakat o gitmeyeceğini yurtdışındaki işlerini buradan da halledebileceğini ve buradaki işlere odaklanmak istediğini söylemişti. Dışıma vurmasam da içten içe sevindiğimin farkındaydım.

Annem öldüğünden beri benimle arası zaten pek iyi olmayan babam bağlarını tamamen koparınca ebeveynlerime olan özlem ve ihtiyacım çok fazla artmıştı. Bu yüzden şimdi bile bir anne baba eksikliği hissediyordum. Ama ne olduysa babam biraz da olsa bana karşı yumuşamış gibiydi. Geldiğinden beri işleri olmasına rağmen her akşam salonda benimle beraber oturuyor, arada okulumu ya da halimi hatrımı soruyor ve benimle birlikte çay içiyordu. Böyle yaptığı zaman içim sıcacık oluyordu.

Düşüncelerimden açılan kapıyla sıyrıldım ve kapıyı açan tanımadığım çocuğa baktım. Siyah saç ve açık kahve tonlarında göz rengine sahipti, yakışıklıydı. Biraz beni andırıyordu sanki.

"Hoş geldiniz. Buyrun gelin sofra hazır direkt oturun isterseniz." Ayakkabılarımızı çıkarıp masaya doğru ilerledik. Babam hediye aldığı karpuzu mutfağa bırakmak için benden ayrıldı. Masanın kurulmuş olduğu salona girince Yaver, Gül teyze ve Murat amca ile karşılaştım. O çocuk da arkamdan gelmişti.

"Ooo hoş geldin damat- ah öhm yani damat gibi yakışıklı ya ondan dedim hanım dellallenme hemen." Gül teyzeyle yaşadığı küçük drama gülüp Murat amcaya sarıldım. Gül teyzeye de sarılınca sıra Yaver'e geldi. Elimi uzatıp erkek selamı almak için beklerken gözlerim havadaki elimdeydi.

Bekleyişim gereğinden uzun sürünce bakışlarımı kaldırdım. Yaver kaşlarını çatmış havadaki elime bakıyordu. Gözlerini elimden gözlerime çıkardı. Daha sonra ise ağzından çıkardığı 'tch' sesiyle arkadaki masaya oturdu. Elimi sıkmadan. Elimi havada bırakarak.

Kaşlarımı çatmış masaya oturmuş Yaver'i izlerken yanı başımdan gelen kıkırdamayla kafamı çevirdim. Kapıyı açan tanımadığım çocuğa Yaverin yaptığı çok komik gelmiş olacak ki şerefsiz gülüyordu. Tam olarak bunun neresi komikti?

Ona baktığımı anladıktan sonra gülen ifadesi mahçup olmuş bir ifadeye dönüştü. "Kusuruna bakma bazen böyle agresifleşiyor, aynı bir bebek gibi." Cümlesini gülerek bitirdi. Kaşlarımı dedikleriyle iyice çatarken sinirden kendimi yiyecek halime şaşırmış gibi duruyordu. Ne gülmemi falan mı bekliyordu? Yaver'e bebeğim demişti resmen!

"Hadi çocuklar oturun yemeğe." Gül teyzenin konuşmasıyla yanımdan ayrılıp masaya Yaver'in yanına yerleşen çocuktan gözlerimi ayırmadan ben de tam Yaver'in karşısına oturdum. Yaver oturmamla gözlerini devirmişti. Sanırım beni görmezden geliyordu.

İçeriden gelen yere düşen bir şeyin çıkarttığı tok sesle irkildik. Murat amca içeriye doğru bağırdı. "Gürkan, bir şey mi oldu?"

İçeriden gelen 'Bir şey yok!' cevabıyla rahatça yerimize oturduk. Birkaç saniye sonra içeriye giren Gürkan amca ve babamla ekip tamamlanmış oldu. Babamın şaşırmış hali gözümden kaçmamıştı. Transa girmiş gibi bir hali vardı.

Yemekler yenmeye başlanmış ve sohbet ortamı oluşmuştu. Ne olur ne olmaz diye ilk önce az buçuk tanışsak da tekrardan tanışmıştık. Bölyece gıcık çocuğun Yaverlerin komşu çocuğu olduğunu buraya da annesinin yaptığı yemeği getirmek için geldiğini ve Gürkan amcanın yemeğe kalmaya ısrar etmesi sonucunda bizimle birlikte olduğunu da öğrenmiş bulundum. Bir de adı Faruk'muş.