fırtınalar, dorukhan toköz

yedi

idil.

İçimde olan kelebekler ile sırıtarak tribüne geri döndüğümde heyecanla konuşan Duru ve Kübrayı gördüm. Ceylan gibi sekmeye başlayıp yanlarına oturduğumda bir şey olduğunu anlamış olacaklar üstelemeden bana imalı bakışlar atıp önlerine döndüler. Futbolcular sahada ısınıyordu, maçın başlamasına yalnızca 7 dakika kalmıştı.

Duru fotoğraf çekilmeyi teklif etti, formayı biraz daha üzerime çekip armanın gözükmesini sağladım. Abdülkadir Parmağında nişanlısı gelince dördümüz güzel bir fotoğraf çekilmiştik, Duru da hepimizi etiketleyip paylaştı.

Hikayeye girdiğimde başlık olarak "Yengeler ile maç keyfi💙❤️" yazmıştı, yenge olarak algılanmam ile gülümseyip maç düdüğü ile bakışlarımı telefondan kaldırdım. Maçın ilk düdüğü çalınmıştı ve maç başlamıştı.

Dorukhan ilk 11de vardı, şuan ise rakip yarı sahasında takım arkadaşları ile paslaşıyordu. Trabzonsporda oynadığı ilk maçtan taraftar Dorukhan'ı oldukça sevmişti, terlediği saçlarını savurup sahada yürümeye başlayınca gülümsedim.

Sol kanattan köşe vuruşu kazanmıştık, Trezeguet kullanacaktı. Düdük çalındıktan sonra Trezeguet ortaladı, ceza sahasında bulunan Cornelius düzgün bir kafa vuruşuyla topu ağlara gönderdi.

Taraftarın bağırışı ile biz de ayağa kalkıp sevindik, birbirimize sarılıp sakinleşen stadyum ile yerlerimize oturduk, bir kaç süpheli pozisyon ve attığımız bir golle daha maçın son düdüğü çaldı. Taraftarlar Dorukhan'ın adını sayıklamaya başladılar, Dorukhan üçlü çektirmeye gitti ve taraftarın gönlünü henüz ilk maçtan kazandı.

Maç bitince telefonuma mesaj düştü, 5 dakika sonra stad otoparkında olmamı söylüyordu. Gördüğüm isim ile gülümsedim ve kızlara da numaramı verip hepsi ile vedalaştım.

Gergince otoparka inen asansöre doğru ilerledim, maç boyunca hem stresten hem haraketten oldukça terlemiştim.

Asansöre binip -1 tuşuna bastım, asansörde çalan kolbastı ile gülmemi durduramadım. Asansör durduğunda, derin nefes aldım ve kapıyı açtım, bir kaç adım ötemde bir arabanın başında toplanmış futbolcuları görmem ile kaşlarımı çatıp Dorukhan'ın da orada olabileceğini düşündüğüm için yanlarına gittim.

"Sen şimdi diyorsun ki sen gelmeyeceğini sanarken sürpriz yapt-"

Yanlarına gidince beni fark etmesiyle konuşan Abdülkadir Ömür, onların lakabı ile Abdüş konuşmasını durdurup öksürdü. Dorukhan parlayan gözleri ile bana baktı ve terli alnım ve burnum ile formamın arkasından sırtıma elini götürdü. Elimin sırtına teması ile tüylerim diken diken oldu.

"İdil sen nasıl terlemişsin böyle?"

Üzerindeki siyah kapüşonluyu çıkartıp bana giydirdi, kapşonun içinde kalan saçlarıma baktı ve gülümsedi, parmak uçları ile saçlarımı çıkartıp gülümsedi ve elini omzuma attı.

"Beyler tanıştırayım, İdil."

Herkes gülümseyip samimiyetle ellerini uzattılar. Samimi bir el sıkışma münasebeti yaşayıp öylece durduk, kimse bir şey söylemeyince Dorukhan, bana bakıp omzumdaki elini daha da sıkılaştırıp kafamı göğüsüne yaslamamı sağladı.

"O zaman biz kaçıyoruz, iyi bakın kendinize beyler."

"Görüşürüz yeng-"

Dorukhan duyduğu kelime ile gözlerini büyültüp beni peşinden sürüklemeye başladı ve siyah büyük bir arabanın önüne geldiğimizde hala omuzumda duran elini çekip kapımı açtı, gülümseyip arabaya bindim. Dorukhan kafasını çevirip kemerimi takmaya çalışan bana bakıp kahkaha attı, sinirlenip kaşlarımı çattım ve Dorukhan'a baktım. Yavaşça yaklaştı, kemeri çok sakince çekip yerine taktı, kafama takılı olan güneş gözlüğümü alıp kendi gözlerine taktı ve arabayı çalıştırdı.

"Doruk ya, ben geldiğimde sürpriz falan konuşuyordunuz neydi o?" Ne olduğunu gayet güzel anlamıştım.

"Hı şey, kargo ya."

"Kargo?"

"Ya bir kargom gelecekti, bayadır gelmeyince ben dedim gelmeyecek herhalde. Meğer bana sürpriz yapmış kargocu getirdi ya."

Söyledikleri ile kahkaha attım, kafamı sallayıp önüme döndüm.

"Dorukhan nereye gidiyoruz?"

"Eve."

"Yalnız, benim evimin yolu böyle değil."

"Senin evine değil, benim evime."

Söyledikleri ile gözlerimi kocaman açtım.

"Bavulum Dilay'da, hem haber de vermedim merak etmiştir."

"Gidesiye kadar benden giyinirsin, gitmeden bavulunu alırsın."

"AAAAA onurum, gururum var benim. Daha çocukla ilk görüştüğü günden evinde kalmış dedirtmem."

Söylediklerime kahkaha attı, fakat dinlemeden kendi bildiğini okudu ve arabayı kullanmaya devam etti.

arkadaslar bolum atmayalı yıllar oldu elim alısmadıgı icin bu kadar kısa bolum oldu ozur dilerim..