Loving in Another Universe (The Friend Zone Series 1)

~ 31 ~

[tw//mention of death; alzheimer's symptoms present; read at your own risk]

Pumunta na ang ambulansya at sumama ako sa loob ng sasakyan. Sinabi ko na din sa family group chat na kunin na lang ng isang bodyguard ang motor ko sa convenience store na 'yun at dumiretso na lang sila sa hospital. Tutal nandun naman sa motor ko ang susi, sana na lang wala magnakaw, eh.

Hiniga si Luna sideways para hindi mataaman yung likod niya at pinipigilan naman nila ang lumalabas na dugo doon. Nilinis ng isa ang kamay ko na may dugo dahil hinahawakan ko ang likod ni Luna kanina habang hinihintay sila.

Nakita ko si Luna na pinipilit ibukas ang mata niya para makita ako. I moved closely to her and hold one of her hands firmly. "It's going to be okay, mhine," bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang kanyang buhok gamit isang kamay para hindi siya mag-alala.

Kahit ako yung mas kinakabahan, pinipilit ko parin ang sarili ko kumalma; maging malakas sa harapan niya. Pinipigilan ko umiyak sa mga nangyayari sa araw na ito.

"Mhine," mahinang tawag ni Luna sa akin. Nanginginig ang kanyang labi at lumalabas ang konting dugo doon.

Umiling ako sa kanya habang pilit na ngumingiti. "Shh, don't talk for now, mhine." Baka mawalan pa siya ng dugo at lakas kapag nagsalita pa siya.

Nakita ko yung luha niya tumutulo at pinipilit ang sarili ngumiti. I don't want to see her crying so I kissed her forehead, habang hinahaplos parin ang kanyang buhok. "You're brave, Luna. You can survive this."

Nang nasa tapat na kami ng hospital, nagmadaling lumabas ang mga Paramedic habang binababa at hinila ang automatic loading stretcher kung nasaan si Luna, at tsaka ako lumabas nang wala ng tao sa loob ng sasakyan.

Dinala siya sa emergency room habang ako naghintay doon sa labas, paikot ikot ang lakad since my brain can not function well. 

I kept praying that Luna will survive, hoping she will be with me again even though there were misunderstandings that happened a while ago. I still love her so much that I'm willing to risk everything for her.

A few minutes later, my family arrived. They are still wearing their pajamas with their face masks on.

I unconsciously hug them; the tears that I held back earlier started streaming down my face as I cried out loud. Hindi ko alam ano nangyayare sa akin but I am getting paranoid right now.

My parents patted my back and telling me that everything will be okay. Inis akong lumayo sa yakap habang tumutulo parin ang luha ko. "Hindi sana ito mangyayare... If you let Luna and I just be with each other!"

Alam ko kasalanan ito ng mama ni Luna but I want to blame someone right now, but most especially I blame myself for all of this din. Luna does not deserve this.

Lumapit si mama sa akin, trying to hold my hands pero umiiwas ako sa kanya at pinipigilan siya gawin 'yun. "I'm sorry, anak... I'm doing everything to make sure you are safe--"

Sarkastiko akong tumawa at lumingon sa kanya. "Opo, alam ko naman 'yun, ma. But have you ever realized what my feelings are when I am with Luna? Have you ever realized how I also felt safe around her after all the shits that's happening in this cruel world? Mom, dad," I glanced at them both, almost pleading. Kahit lumalabo na paningin ko dahil sa mga luha, I still see them crying in front of me.

I don't like seeing people crying. It is just making my heart crushed.

"Luna's my safe place."

Lumapit si Rando sa akin at niyakap ako. Nilagay ko ang noo ko sa dibdib niya at niyakap siya ng mahigpit. I cried out so loud that I can't breathe anymore.