You Left Me

9. Należysz do mnie

Minęły prawie dwa tygodnie, a ja z dnia na dzień czułam się coraz gorzej.

Był już grudzień i wszyscy zaczynali rozmawiać o świętach Bożego Narodzenia, kiedy ja myślałam tylko o tym czy uda mi się przeżyć następny dzień.

Czas się dłużył. Miałam wrażenie, że minęła już ponad połowa lekcji, a tak naprawdę minęło może z dziesięć minut.

Dziesiąty grudnia miał być zwyczajnym dniem.

Właśnie, miał być.

Czułam się jak wrak człowieka po kolejnej nieprzespanej nocy. Chociaż właściwie tej nocy spałam, tylko nie na długo, bo obudził mnie koszmar.

To znowu wracało.

Alexa nie było dzisiaj w szkole, bo musiał zostać w domu z Charlotte. Właściwie to nie widziałam go już kilka dni od momentu kiedy pani Amber znowu trafiła do szpitala.

Kiedy skończyła się ostatnia lekcja od razu wyszłam ze szkoły i ruszyłam w stronę domu. Dzisiaj skończyliśmy zajęcia szybciej, a kiedy Alexander nie odebrał ode mnie kolejnego połączenia to postanowiłam zobaczyć czy wszystko u nich w porządku.

Kiedy szłam w stronę domu Alexa usłyszałam, że przyszła mi wiadomość, więc szybko spojrzałam na wyświetlacz.

Od: Nieznajomy

Pięknie wyglądasz kochanie

Zatrzymałam się gwałtownie czytając wiadomość kilka razy po czym rozejrzałam się wokół siebie.

Od: Nieznajomy

Nie mogę się doczekać kiedy będę mógł cię znowu dotknąć

Moje ciało przeszedł dreszcz, a oddech przyśpieszył.

On wrócił.

***

Nie cofniemy czasu. Nie zmienimy przeszłości, ale o tym wie już raczej każdy.

Ja mimo wszystko nie potrafiłam pogodzić się z przeszłością i zrobiłabym wszystko żeby cofnąć się w czasie i wszystko naprawić. Mówią, że przeszłości się nie zmieni, ale ważne, że wyciągniemy wnioski i drugi raz nie postąpimy tak samo. Ja w swoim życiu wyciągnęłam dużo wniosków, ale i tak to wszystko było dla mnie ciężkie.

Kiedy dowiedziałam się o śmierci Nicholasa czy mojego ojca, czułam się jakbym straciła wszystko.

Zawsze myślałam o tym, że może gdybym postąpiła wtedy inaczej to wszystko byłoby dobrze, ale niestety już sie tego nie dowiem.

Bo przecież czasu nie cofnę i nie zmienię przeszłości.

Siedziałam właśnie na kanapie w domu Alexa, a on koło mnie. Siedzieliśmy w ciszy, bo ostatni czas w naszych życiach zmiótł nas z planszy.

Westchnęłam przymykając oczy po czym spojrzałam na blondyna, który bez słowa wpatrywał się w czarny ekran telefonu.

- Kiedy mają ją wypisać do domu? - spytałam delikatnie nie spuszczając wzroku z chłopaka.

- Nie wiem, ale pewnie jeszcze trochę tam będzie, bo ma bardzo złe wyniki. - odpowiedział nawet na mnie nie spoglądając.

Byliśmy tak bardzo zmęczeni i zniszczeni.

Byliśmy zniszczonymi ludźmi, których już się nie dało naprawić. Każdy z nas miał swoją historię i swoje traumy. Demony z przeszłości cały czas za nami chodziły i dręczyły każdej nocy podczas koszmarów.