Alacakaranlıkta ellerini uzatan kâbus ve ruhunu kaybetmiş bir beden ~𝓣𝓪𝓮𝓴𝓸𝓸𝓴
Robert E. Lee Lisenin popüler Prensi Jeon Jungkook yeni gelen öğrenci Kim Taehyung'un bir vampir ve onun çok tehlikeli bir ağabeyinin olduğunu bilmiyordu.
⁰²/⁰⁹/²²
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Okumaya başladığınız tarihi buraya alabilir miyim? :)
•
Bazı yerlerde isim hataları olabilir çünkü değişiklikler yaptım. Gözümden kaçmış olabilirler sizden ricam eğer gözünüze çarpan olursa bana haber verin ki hemen düzelteyim.
Bunu neden yazdığımı bilmiyorum. Delice. Üzgün olmam için hiçbir neden yok. Aksine, mutlu olmak için her türlü nedenim var. Ama...
Ama burada, sabahın beş buçuğunda ayaktayım ve korkuyorum. Kendime bunun sadece Fransa'yla buradaki zaman farkından kaynaklanan bir karışıklık olduğunu söyleyip duruyorum. Ama neden bu kadar korktuğumuaçıklayamıyorum. Kendimi kaybolmuş hissediyorum.
Evvelki gün, jishoon hala ve kardeşim junghyun' la birlikte hava alanından dönerken içimde tuhaf bir duygu vardı. Sokağımıza girdiğimizde aniden şöyle düşündüm: "Annemle babam bizi evde bekliyor. Eminim, ön verandada duruyor ya da oturma odasındaki pencerelerden bakıyorlar. Beni çok özlemiş olmalılar."
Biliyorum, kulağa delice geliyor.
Ama evi ve boş verandayı gördüğümde bile aynı şeyi hissediyordum. Basamakları tırmanıp kapıyı zorladım ve tokmağı vurdum. jishoon Hala kapıyı anahtarıyla açtığında içeri daldım ve koridorda durup dinleyerek annemin merdivenden inmesini veya babamın yukarıdan seslenmesini bekledim.
Tam o sırada jishoon Hala bavulunu gürültüyle yere bıraktı ve derin bir iç çekerek "Nihayet evdeyiz," dedi. junghyun güldü. O anda, hayatımda duyduğum en berbat duygu benliğimi kapladı. Kendimi hiç o kadar kaybolmuş hissetmemiştim.
Evdeyim. Evimdeyim. O zaman neden bu bir yalan gibi geliyor?
Burada, Fell's Church'te doğdum. Burayı daima evim bildim. Daima. Burası her zamanki yatak odam. Zeminde ki ahşap döşeme üzerinde, beşinci sınıftayken yugyeomla birlikte sigara içmeye çalıştığımız ve neredeyse boğulduğumuz zamandan kalma yanık izleri var.
Pencereden dışarı baktığımda, Matt ve diğerlerinin iki yıl önce doğum günümde pijama partisi için eve girerken tırmandığı ağacı görüyorum. Bu benim yatağım, bu benim sandalyem, bu benim şifonyerim.
