RAZ

Vicdansız Bir Adaletsizlik

17. Bölüm

Odaya girdiğimizde Karina bana bir bardak su doldurup verdi, elim çok titrediği için suyu içemeyince beni şok edecek bir şey yaparak hafifçe uzanıp yardım etti. İçim üşüyordum ancak soğuktan değildi, az önce yanmak üzereyken, soğuktan üşüyemeyecek kadar ısındığımı hissetmiştim. Bir süre sonra Blake ve ardından doktor içeriye girdi. Blake'in yüzünde açık bir öfke vardı,

"Hastama bakmam lazım sizi dışarıya alabilir miyim?" Başımı iki yana salladım, kimseye güvenemezdim.

"Gitmelerini istemiyorum." Doktor Campbell beni öylece süzdükten sonra Blake derin bir nefes aldı ve doktora devam etmesini işaret etti. Doktor Campbell hızlı bir muayeneden sonra,

"Ufak tefek kesikler ve kolundaki bir yanık dışında iyisin Uliana, sana bir merhem vereceğim her gün yaralarına ve yanığına sürer..."

"Gerek yok." dedim, zaten kendimi iyileştirecektim. Vücudumda sorun yoktu. Sadece etrafımda insanların olmasını istemiyordum, en azından Vincent'a çalışan birilerinin olmasını istemiyordum. Blake endişe ve şüpheyle beni süzdü ve hemen ardından,

"Emin misin? Acını bastırır. Aynı zamanda enfeksiyon kapmasını engelleyecektir. Bunu kullanman gerek Uliana," Başımı sallayarak onu onayladım. En fazla bir gün sürerdi.

"Eminim merak etmeyin. Başka yollarım var." dedim. Blake bu yolların ne olduğunu rahatlıkla tahmin edebildiğinden ayağa kalktı,

"Teşekkürler Doktor gidebilirsiniz. İhtiyacımız olursa size haber vereceğiz." dedi.

"Tabi Lordum." dedi Doktor kibar bir şekilde kafasını eğdiğinde Blake bu lakabı çok umursuyor görünmedi. Doktor çıkar çıkmaz yanıma geldi ve beni baştan aşağıya süzdü. Gözlerinden geçen endişe parıltılarını uzun süre süzmeden gözlerimi kaçırdım ve kolumdaki yaradan hafifçe süzülen kana baktım.

"İyi misin?" dedi yatağın ucuna oturduğunda ona baktım ancak göz göze geldiğimizde bunun ne kadar aptalca bir soru olduğunu o da anlamış olacak ki derin bir nefes aldı. İyi değildim hatta henüz az önce ölümde dönmüştüm. Yine de,

"Olabildiğim kadar iyiyim." dedim kontrollü tutmaya çalıştığım sesimle.  Blake iç çekti,

"Karina olmasaydı neler olacağını hayal bile edemiyorum." Bakışlarımı Karina'ya diktim,

"Bugün sabah acil bir haberle bir haftalığına göreve gönderildim. Karina, şüphesini benimle paylaşmasaydı geri dönemeyecek kadar uzakta olacaktım. Girişteki avcılar da senin..." Öfkeyle duraksadı.

"Onalar Vincent'ın adamı olamaz." dedi Karina ısrarla, "Blake dinle beni, Vincent'ın Liana'ya ihtiyacı var öldürülmesine izin vermesi sence de saçma değil mi? Ya bunu bilen biriyse? Vincent'ın bu ihtiyacını bilen biri? Kabul ediyorum belki başta her şey onun planıydı ama Vincent bu kadar ileriye gitmezdi."

"Bunu zaten öğreneceğiz." dedi Blake, "Yine de Karina, bir noktaya kadar buna Vincent'ın izin verdiğini biliyoruz. Bu bile onu yargılamak için yeterli değil mi sence?" Karina oturduğu yerden hızla kalktı,

"Sanki onun öfkesini bilmiyormuş gibi konuşma, Liana'ya az bile yapıyor. Eğer ikimizden birisi onu bu şekilde öfkelendirseydi kafamızı şehirde gezdiriyor olurlardı!" Blake başını iki yana salladı,

"Liana'ya işkence ediyor görmüyor musun?" Karina başını iki yana salladı.

"Uliana'nın Vincent için değerli olduğunu hangi beyaza sorsan söyler. Zaten herkes Uliana'nın..." Blake sözünü kesti,

"Yanılıyorsun." dedi. Karina'nın cümlesinin devamını merak ettim ancak Blake'in böldüğü cümleyi tamamlamadı. Odayı uzun süreli bir sessizlik kaplayınca kendimi huzursuz hissettim ancak buna müdahale etmeyecek kadar içime kapanmıştım. En sonunda Blake kendini koltuğa bıraktı. Başını hafifçe koltuğa yaslayıp gözlerini tavana çevirince yüzünü süzdüm. En az beyazlar kadar kusursuz olmasını sağlayan genetiğini babasından almış olmalıydı ancak bu mükemmelliği yorgunluk ile gölgeleniyordu. Onu izlediğimin farkında mıydı? Bilmiyordum ancak bunu belirtecek hiçbir hareket yapmadan tavanı izledi ve hemen ardından,