BEKLENMEDİK AŞK

Bölüm 11

masal' dan=

ben ne dinledin ya az önce, bunlar gerşekten yaşanmışmıydı.

saat çoktan gece yarısını geçmişti, bire geliyordu. hala çay bahçesinde oturuyorduk.

arya çok korkmuştu bu sebeple alisa yanından bir an olsun ayrılmıyordu.

bense ne yapmam gerektiğini düşünüyordum, şimdi ne olacaktı!

gitmemiz mi gerkiyordu? eymeni kim ne iş yapar hiç bir fikrim yoktu ama belki o da yaşamayı hakediyordu.

belki günlerdir içimi kemiren sıkıntı tam olarak buydu. bunu yapmamız gerekiyor.( olabilir mi) uzun bir süreç olacak gibi.....

"tamam kararımı verdim gidiyoruz"

alisa "şimdi mi"

" arya nın dediğine göre yaralının durumu kötü, sabaha kadar dayanamayabilir"

arya" aynen öyle masal hemen gidelim lütfen "

"alisa geliyormusun"

alisa "elbette bu korku verici hem de baya korku verici maceraya bensiz gideceğinizi düşünmediniz umarım"

macera maceramıydı gerçekten , yoksa tek gecelik bir olay mı. 

ne olursa olsun hissetiğim tek şey hiç birimizin ruhu bu olaydan sapasağlam çıkamayacaktı.

"hadi o zaman alisa sen aryayla birlikte git, arya bana konum da at"

arya " tamam , alisa kalk hadi" sorgulamadan kabul etmelerinin tek bir nedeni vardı, plan yapacaktım. adamları tanımıyorduk nede olsa her zaman bi B planımız olmalıydı. 

aynı zamanda okuldan izin de almam gerekiyordu. babamın asistanını arayıp bu işi de hallettim.

" mehmet amca biz gidiyoruz"

mehmet amca " tamam kızım Allaha emanet"

"sende amcam" kızlar çoktan gitmişti, arabama binip çay bahçesinden çıktım. arya çoktan konum atmıştı. hadi bakalım ......

 navigasyona göre bu konuma çıkan kestirme bir yol vardı, yol çok karanlık ama bu yolu kullanmam bize zaman kazandıracaktı. kızlardan önce eve gelmiştim . burası gerçekten çok tuhaf bir yer, sanki yıllar önce terk edilmiş gibi. arabadan çıkıp yavaş yavaş adım atmaya başladım. karanlıktan nefret etmesem de yalnız olmaktan nefret ediyordum. yürürken  ayağıma bir şeyler takılıyordu. telefonun ışığını yere çevirdiğimde.... bunlar kovan! boş kovandı bunlar .çatışma olmuştu anlaşılan.

sadece biran neden burda olduğu sorgulamadım. cevabımı bilmediğim sorulardan biriydi.

 neyse eve doğru ilerledikçe içimdeki sıkıntı kat be kat artmaya başladı. eve girdim, arya üst kattan çağrıldığını söylemişti, demek ki yaralı kişi üst katta bir yerdeydi. aramaya ilk ordan başladım. adımlarımı dikkatli atmaya çalışarak üst kata çıktım, evin içinin karanlık olması işimi biraz daha zorlaştırıyordu. telefonumu biraz daha sıkı tutup çıkmaya devam ettim. merdivenler ahşap olduğu için ara ara gıcırtı da çıkıyordu, hatta tek ses bu gıcırtıydı. 

 koridordaki ilk odanın kapısı kapalıydı gerçi hepsi kapalıydı. teker teker hepsini açıp bakmaktan başka şansım yoktu. ilk odayı açtığımda içeride kimse yoktu hadi saklanmışlar falan diyeceğim ama zaten doğru dürüst eşya bile yoktu. çıkıp diğerine doğru yürüdüm kapıyı diğerinde olduğu gibi  usulca açtım. 

yatakta biri yatıyordu koyu renkli bir şey giyinmiş olmalıydı, yaralı olduğu bu yüzden belli olmuyordu gidip konturol etmem gerekiyor sanırım. eşikten içeri bir adım daha attım. o an duraksadım, arkamda biri vardı ve ellinim biriyle ağzımı kapatırken diğeriyle de kolumu tutuyordu. telefonumu düşürmeme neden olacak kadar sıkı tutuyordu hem de.

kalbim yerinden fırlayacak değilmiş gibi sakin kalmaya çalıştım. 

oy ve yorumlarınız benim için çok değerli.