Keşkelerle dolu geçen günler ne zaman bitecekti acaba ? Sürekli aynı düşünceler, aynı kelime. Keşke, keşke, keşke... Keşke böylesine saf olmasaydım. Keşke bu kadar çabuk güvenmeseydim. Haftalardır yapışıp kaldığım yatağımdan kalkıp mutfağa yöneldim. Alex odasındaydı, sanırım ders çalışıyordu. Odasının kapısına doğru yürüdüm, kafamı uzattım.
"Selam." dedim.
"Selam sarışın. Nasılsın ?"
"İyi. Su almaya kalkmıştım, bir bakayım dedim."
"Ders. İznin bitiyor değil mi ?"
"Evet yarın başlıyorum işe. Aslında komple bıraksam mı diyorum ?"
"Saçmalama nasıl yaşayacaksın. Hem biraz kafan oyalanır. Hep evde olmaz, biraz gayret et toparla artık kendini." dedi.
"Uğraşıyorum. Aslında kafamı kurcalayan bir şey var." dedim.
"Ne oldu ?" dedi yanıma gelerek.
"Sanırım hamileyim." dedim kollarımı karnıma dolayarak.
Uzun süren sessizlik ve yüzüme bakıp kalması geçtikten sonra,
"Şaka mı yapıyorsun ?" Dedi.
"Sence ?" Diye sordum.
"Hamilesin ve böyle rahatsın öyle mi ?"
"Rahat değilim şoktayım sanırım." Dedim.
"Test yaptın mı ?"
"Hayır cesaret edemiyorum."
"Hadi gidip alalım, öğrenelim." Dedi.
"Bilemiyorum." Dedim ellerimle karnımı tutarak.
"Brad mi?" Diye sordu.
Kanım çekildi sanki. Adını bile duyduğumda damarlarım kasılıyor, kanım çekiliyor, ağlayasım geliyordu. Ya gerçekten düşündüğüm gibi hamileysem ne yapacaktım ? Evimden bu kadar uzakta, kimsesiz ne yapacaktım ? Brad'e söyleyemezdim, aileme söyleyemezdim. Geriye dönme gibi bir düşüncem yoktu, artık hayatım buradaydı ama gizli mi yaşayacaktım ? Ne diyorum ben Allah'ım sanki doğuracak gibi konuştum. Ama aldırma konusu da çok barbarca geliyordu. En iyisi emin olmak, ondan sonra herşeyi düşünecektim. Alex'e dönüp,
"Hadi alalım, emin olmam lazım. Sonra da bir doktora gideceğim. Sende gelir misin ?" Dedim.
"Tabi ki tatlım seni asla yalnız bırakmam. Mel'e de haber verelim tanıdığı doktor vardır."
"Haklısın dönünce arayalım."dedim ve hızlıca çantalarımızı kapıp evden çıktık. Alex'in koluna girdim guc almaya calıştım. O da elimi sıktı, gülümsedi. İyi ki arkadaşlarım vardı, iyi ki...
