Mój kolega, idiota

12.

Wyrzuciłam worki pełne brudnych pampersów do kosza i wyprostowałam się, krzywiąc. Noszenie dzieciaków właśnie wychodziło mi bokiem i wiedziałam, że po powrocie do domu musiałam mocno nasmarować się maścią przeciwbólową. Na całe szczęście godziny pracy właśnie mi się kończyły. Z uśmiechem witałam się z wychodzącymi rodzicami, by spoważnieć, gdy tylko znalazłam się sama w szatni.

Zmieniłam obuwie, zasznurowując mocno, by czasami nie zaczęły spadać mi już od razu po opuszczeniu budynku jak wczoraj. Miałam serdecznie dosyć i jedyne o czym marzyłam to wygodne łóżku z ciepłą, puchatą kołdrą. Kochałam tę pracę, ale nie dało się ukryć, że była trudna na dłuższą metę. Rodzice rozwalali psychicznie, choroby tłumacząc alergiami lub ząbkowaniem, a co chwilowe pakowanie dzieciaków do krzesełek psuło sprawność fizyczną.

Dlatego też tak bardzo cieszyłam się na święta, które miały zawitać już za dwa miesiące. Miałam nadzieję, że w tym roku przypruszy śnieg i zostanie na dłużej niż dwa dni. Szło się przyzwyczaić do deszczu i wiecznego błota, ale czasami naprawdę chciało się coś zmienić. Tegoroczne święta mieliśmy spędzić z Edwardem sami, choć domyślałam się, że ten uprze się, by dołączył do nas Chris, a później sam zniknie, by pobyć u niego. Ta ich młodzieńcza znajomość, choć lepsza w porównaniu do pięciu lat temu, wciąż była wrzodem na tyłku.

Zarzuciłam torbę na ramię i wyszłam do szatni, gasząc światło w drugim pomieszczeniu. Pożegnałam się z An, która akurat oddawała dziecko oraz z resztą czekających rodziców i wyszłam na zewnątrz, gdzie zimne powietrze uderzyło mnie niemal natychmiast w twarz. Wzdrygnęłam się, naciągając mocniej końce szala, by ciaśniej oplatał szyję. Jeszcze tego brakowało bym i ja coś załapała, umierając na weekend.

– Cześć. – Podskoczyłam, nie spodziewając się towarzystwa. Rozejrzałam się po parkingu i zaraz napotkałam ciepłe, zielone oczy. Ezekiel właśnie kończył zapinać Laurę i zamykał tylnie drzwi.

– Cześć. Dzisiaj szybciej? – zagaiłam postanawiając być kulturalną. Nasze relacje nie były idealne i nigdy miały się takie nie stać, ale jednocześnie udawało nam się zachowywać profesjonalnie. Ustaliliśmy wspólnie, że wszystko kończy się na etapie przyjaźni i jak do tej pory udawało nam się tego trzymać. Byłam z nas naprawdę dumna.

– Tak się akurat złożyło. Podwieźć cię? – pytanie było jak najbardziej niewinne, ale i tak naszły mnie wątpliwości, by zostać z nim sam na sam w tak małej przestrzeni. Zaraz jednak przeklnęłam na siebie w myślach. Musiałam wziąć się w garść i przestać w nas tak nie wierzyć.

– Normalnie bym pewnie powiedziała nie skoro mam tak blisko, ale teraz mam wrażenie, że za niedługo zacznie padać, więc skorzystam. – Uśmiechnęłam się szeroko, a on od razu odwzajemnił gest. Jako, że był po odpowiedniej stronie, otworzył mi drzwi, wykonując drugą ręką zapraszający gest. Wykonałam kilka kroków i już miałam wchodzić do środka, gdy rozdzwonił się mój telefon. Zerknęłam na Ezekiela i choć miałam wrażenie, że chciał bym nie odbierała, uczyniłam inaczej.

– Cześć Abi. – Wesoły męski głos odezwał się od razu, gdy tylko nacisnęłam zieloną słuchawkę. Od razu go rozpoznałam choć nie słyszałam już dłuższy czas.

– No dzień dobry, panie ważny. – Zaśmiałam się, odgarniając włosy. – Coś się stało?

– Nie, skończyłam właśnie pracę i jestem niedaleko twojej, więc może chciałabyś bym cię zgarnął po drodze, zabierając tym samym na pyszny obiad? – zagryzłam wargę, spoglądając krótko na Ezekiela. Przyglądał mi się uważnie z uniesioną brwią. Wciąż trzymał drzwi, by się nie zamknęły. Przez dłuższą chwilę walczyłam ze sobą, rozważając opcje. Nikłe wyrzuty sumienia kłębiły się gdzieś w zakamarkach umysłu, chociaż ta racjonalna część mnie doskonale wiedziała, że nie było do tego absolutnie żadnych powodów. Byłam sama i naprawdę gotowa do tego, by ruszyć dalej z innym mężczyzną. Po uświadomieniu sobie tego decyzja stała się o wiele łatwiejsza do podjęcia.

– Pewnie, będę na ciebie czekać. Pospiesz się tylko bo trochę zimno, okej?

– Odliczaj do sześćdziesięciu, a na końcu juz będę.

– Sześćdziesiąt... – Zaczęłam, robiąc mu na opak, po czym usłyszałam dźwięk zakończenia połączenia.

– Mam rozumieć, że jednak ze mną nie wracasz?

– Niestety, coś mi wyskoczyło. Może następnym razem, co? Mamy niedaleko. – Popchnęłam go lekko barkiem, na co się uśmiechnął.

– Nie ma mowy, raz odmówiłaś, zrobisz to i kolejny. Nie biorę po raz kolejny takiego ryzyka. – Wytknął dziecinnie język, na co przewróciłam oczami. Przez dobrą minutę stał tak, tylko patrząc. Jakby zastanawiał się czy warto wypowiedzieć swoje następne słowa na głos. W końcu jednak musiał zrezygnować i zobaczyłam to po jego oczach, zanim jeszcze wypowiedział kolejne zdanie. – W takim razie do zobaczenia.

– Do zobaczenia. Miłego dnia. – Pomachałam mu radośnie, kiedy wyjechał na drogę. I dosłownie, gdy tylko tył jego samochodu zniknął za górką, zauważyłam przód samochodu Xaviera. Jeśli to nie był znak od Boga to już naprawdę nie wiedziałam, co nim mogło być.