මින්සුව කාමරේ තනිකරලා එලියට අඩිය තියනවත් එක්කම මගෙ හිතට දැනුනේ ලොකු වේදනාවක්.ඇයි මන් මෙච්චරටම මෝඩ උනේ.ඇයි මන් අප්ප කියන කියන දේ කරන්න ගියේ.අද මන් මගේ ජීවිතේ ගැන මීට වඩා හිතලා තීරණ අරගෙන මින්සුව නොබැඳ හිටියා නම් මට කවදාවත් මේ විදිහේ මිනිහෙක් නොවෙන්න තිබුනා.මට දැනුනේ මන් ගැන මහ පවුකාර හැගීමක්.
ඔව් මන් දැන් පව්කාරයෙක්.තමන්ගේ ලේ බඩේ තියන් ඉන්න මගෙම බිරිඳව තිරිසනෙක් ගානට කාමරේක හිරකරන් ඉන්න මිනිහෙක්.ඒත් මන් වෙන මොනා කරන්නද? ලෝකේ මිනිස්සු කියාවි මන් තිරිසනෙක් කියලා ඒත් මට අනුව මම නිර්දෝශී නැද්ද? තමන්ගේ දරුවා මරාගන්නකල් උහුලන් ඉන්න මොන අප්පටද පුලුවන්.මන් අද මේ දේ නොකලොත් මින්සු කොහොම හරි දරුවව ඇබෝශන් කරයි මට විශ්වාසයි.
මට පුලුවන් උනේ මාව නිර්දෝශී කරන්න කරුණු හොයන එක විතරයි.ටික වෙලාවක් යනකොටයි මට තේරුනේ මන් උන්නේ අපේ කාමරේ දොර ඉස්සරහා කියන්න.ඇස් දෙකෙන් වැටුනු කදුලු පිහදාන් මම ඉක්මනින් ඉදන් උන්නු තැනින් නැගිටලා ගියේ කුස්සියට.
පුලුවන් ඉක්මනට හදන්න පුලුවන් කෑමක් හදලා මන් ඒකත් අරන් ගියේ මින්සුව බලන්න.කාමරේ දොර අරිනවත් එක්කම මින්සු පුරුදු විදිහටම මහ හයියෙන් බෙරිහන් දෙන්න පටන් ගත්තේ මාව පුදුම නොකරවමයි.
"කිම් තේහ්යුන් අතෑරපන් මිනිහො මාව.ඔච්චර දරු කැක්කුමක් තියෙනවා නම් ගණිකා මඩමකින් ගෑණියෙක්ව ගෙනත් ඒකිට දරුවෙක් හදපන්.මොකෝ සද්ද නැත්තේ.මාව ලෙහනවා.කිව්වම තමුසෙට තේරෙන්නැද්ද?"
මින්සු කොච්චර බෙරිහන් දුන්නත් මන් සද්ද නොකර උන්නේ එයා දැන් ඉන්න තත්වෙ ගැන හිතලා.ඒත් ඒ වචන ඇතුලේ මට මන් ගැනම කලකිරීමක් ඇතිවන තරමට දරුණු තේරුමක් තිබුනා.ඒත් එයාට ඒක ගානක් උනේ නෑ.මින්සුට ඕනෙ මාව රිද්දවන්න.එයා ඒක එයාට පුලුවන් උපරිම හොදට කරනවා.ඒත් මමත් මනුස්සයෙක්.පිරිමියෙක් උනු සම්මතයට කා ඉදිරියෙත් කඳුලු නොහැලුවට මටත් රිදෙනවා.ඇයි මින්සු ඔයාට තේරුම් ගන්න බැරි කියලා අහන්න ඕනේ මට.ඒත් ඒවට කන් දෙන්න තරම් උවමනාවක් එයාට නෑ.
YOU ARE READING
||පැඟිරි පිච්ච 💮||
Fanfiction"ඇයි මොනවා කරන්නද? මරන්නද? මරපං ඉතින්.උබට දාව මගේ බඩේ ඉන්න මේ ලමයා එක්කම මරලා දාපන්.මේකව බඩේ තියන් තමුසෙගෙ කටේ බලේට ජීවත වෙනවට වඩා ඒක සැපක් මට." (jeon minsu) "තේහ්යුන් මගෙත් එක්ක තරහින්ද? එහෙම නම් මන් ආයෙ තේහ්යුන්ගෙන් අහන්නැතුව ජන්ග්මිව ගන්නැතුව ඉන...
