දවස් හුගක් මන් බලන් ඉන්න ඇති.ඉවසීම ඉවර වෙනකල් ඉවසන්න ඇති.අන්තිමට ටිකෙන් ටික ඒ දවස ලං උනා.අපේ චූටි දුව අපි ලගට එන දවස.උදෙන්ම නැගිටලා මින්සුවත් ලෑස්ති කරන් අපි දෙන්නම පිටත් උනේ රෝහලට යන්න.ඉදිරියට නෙරපු බඩත්,ඉදිමුණු කකුලුත් එක්ක ඇවිදගන්නවත් අපහසු උනු මින්සුව බොහොම පරිස්සමට කා එකෙන් ඉන්දවපු මම කා එක ඇතුලට දාගත්තේ මින්සුට අවශ්‍ය කරපු බඩු ටිකක්.
තමන්ගේ කොන්දට අත තියන් කෙඳිරිගාන මින්සු ලග මට දැනුනේ ලොකු බයක්.
"මින්සු.. අමාරුද හුගක්.අපි ඉක්මනට යමු."
"ටිකක් අමාරුයි තේ.එයා වෙනදට වඩා කික් කරනවා අද"
මම ඉක්මනට කා එකෙන් වාඩි වෙලා මින්සුගේ ඔලුවට වගේම බඩටත් අත තියලා බැලුවා.ඔව් ඇත්ත දූ අද වෙනදට වඩා දග වෙලා මින්සුට අමාරු ඇති.ඒ බව එයාගෙ මූනෙන් හොදටම පෙනුනා.මින්සුගේ ඔලුව අත ගාලා නලලත් සිප ගත්තු මම එයාගෙ අතක් අල්ලන්ම කා එක පැදව්වේ රෝහල දිහාවට.
එන්න එන්නම වැඩි උනු මින්සුගේ කෙදිරිය නිසා එයාට අමාරු බව මට තේරුම් යද්දි මන් පුලුවන් ඉක්මනින් තවත් වේගය වැඩි කරලා කා එක පදවන්න පටන් ගත්තා.
"තේහ්යුන් මට අමාරුයි.ඉන්න බෑ.ඉක්මන් කරමු.ආ..."
"ටිකක් ඉවසන්න මැනික අපි ලග ඉන්නේ."
මන් පුලුවන් ඉක්මනට රෝහලට ඇවිත් මින්සුව මගේ අත් දෙකට ගත්තේ එයාගේ වේදනාකාරී විලාප මැද්දේ.මින්සුගේ අපහසුතාවය තේරුම් ගත්තු රෝහලේ හෙදියන් කිහිපදෙනෙක්ම මට සහය උනේ මින්සුව රෝහලේ අදාල තැනට ගෙනයන්න.
"තේහ්යුන්ශි ඔයා ටිකක් එලියෙන් ඉන්න.ඉක්මනින්ම ඔයාව ඇතුලට ගනියි."
"ඕකේ... ප්ලීස් මින්සු"
"බය වෙන්න එපා.අපි අපේ උපරිම මහන්සි වෙනවා."
හෙදිය මගෙ හිත හැකි පමණින් සනසලා යන්න ගියත් මන් උන්නේ ලොකු බයකින්.ජීවිතේ පලමු වතාවට වෙන්න ඇති මට මෙච්චර බයක් දැනෙන්නේ.මින්සුට වඩා මට අමාරුයි මේ මොහොත ගෙවාගන්න.වෙනදට එහෙ බලලා මෙහෙ බලද්දි යන විනාඩිය අද මට දැනුනේ කල්පයක් ගානට.ඒ අස්සේ මගේ කන්වලට ඇහුන මින්සුගේ විලාප එක්ක මට දැනුනේ මැරෙන්න තරම් බයක්.ඒත් එක්කම කාමරයෙන් එලියට ආපු වෛද්‍යවරයා මට කිව්වේ ඇතුලට එන්න කියලා.
YOU ARE READING
||පැඟිරි පිච්ච 💮||
Fanfiction"ඇයි මොනවා කරන්නද? මරන්නද? මරපං ඉතින්.උබට දාව මගේ බඩේ ඉන්න මේ ලමයා එක්කම මරලා දාපන්.මේකව බඩේ තියන් තමුසෙගෙ කටේ බලේට ජීවත වෙනවට වඩා ඒක සැපක් මට." (jeon minsu) "තේහ්යුන් මගෙත් එක්ක තරහින්ද? එහෙම නම් මන් ආයෙ තේහ්යුන්ගෙන් අහන්නැතුව ජන්ග්මිව ගන්නැතුව ඉන...
