Ela só quería ver a súa banda de música favorita.
El só trataba de encaixar no que cría que era o seu lugar.
Pero el padecía nudismo accidental e ela sempre se metía en problemas, así que era inevitable que acabasen no medio das intrigas de palacio...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
—Solicito unha audiencia coa raíña de Cinza, agora —digo con firmeza.
—Non vou xulgar que non esteas de servizo —responde o garda, coa espada aínda desenvaiñada—, pero a raíña non recibirá audiencias...
—Non recibirá audiencias dun garda calquera, entendido. E do fillo do xefe da garda real? E do mozo da súa única neta?
Síntome un pouco rastreiro utilizando a miña posición de poder que só teño grazas a outras persoas, pero agora mesmo é o único argumento que posúo e que pode funcionar. O garda non parece contento coas miñas palabras; con todo, faise a un lado.
—Que sexa a raíña a que decida —di, cun xesto de desgusto que non trata de ocultar.
Non perdo tempo e vou cara á praza.
—Ti, non —advirte o garda con contundencia ás miñas costas.
Xírome e vexo que lle está cortando o paso a Gus. Fágolle un xesto firme ó meu amigo, para que entenda que xa me encargo eu. Porque, pase o que pase, penso solucionalo.
A raíña de Cinza é unha muller que impón en calquera ocasión. E ter algún tipo de relación amorosa coa súa neta non é que me garanta a súa amabilidade. Vestido verde e xoias de prata, esas son as cores que caracterizan o Reino de Cinza e, como non podía ser doutro xeito, as cores que a súa raíña sempre viste. Porque ela, incluso despois dos opositores que a guerra lle custou, é sen dúbida un dos maiores símbolos do reino.
Ás veces, como agora, a cinza fai leves remuíños ó seu redor, como se a reverenciase. Fronte a ela, a rapaza que está xunto á fonte parece moi pequena e insignificante. Non obstante, é nela onde se detén a miña ollada, no seu uniforme negro de soldado que non encaixa nada con ela, no seu cabelo escuro, que tampouco asocio a ela. Mais, cando nota a miña presenza, reparo nos seus ollos azuis, esa mirada curiosa que si se corresponde coa dos meus recordos. Esa mirada asustada.
—Rolán? —é a raíña a que o pregunta.
Apenas se xirou un pouco para mirarme, sen demasiado interese.
—Rolán? —desta volta é a rapaza a que pregunta.
Nika.
Aínda me custa asimilar que sexa ela, pero canto máis me podo fixar na rapaza, máis convencido estou. Procedo a inclinarme ante a raíña, como corresponde, e falo:
—Maxestade, lamento os malentendidos que puidese haber, pero esta rapaza é unha convidada na miña casa e como tal, creo que somos a miña familia e mais eu os que nos debemos responsabilizar do acontecido.
Malia que a meu pai non lle vai facer nada de graza que poña un incidente coma este sobre os seus ombros, non me queda máis remedio que utilizar a súa influencia para que a raíña non tome medidas innecesarias.
—Conque así son as cousas —responde a raíña, cunha cella levantada, coma se de repente a conversa tivese algún tipo de interese para ela—. E que clase de relación tes con esta... soldado?
