Arderán as cinzas |Galego ❤|

As voces das cinzas ⸙

Cando Nika e Rolán se coñeceron, non se levaron especialmente ben. El adoitaba atopar inconvenientes en todo o que Nika facía ou dicía e ela adoitaba ceder ante as súas opinións, coma se non lle dese importancia, o que só provocaba que o cativo se amolase máis.

Así e todo, houbo un día no que a súa relación empezou a mellorar un pouco. Aquela tarde o pequeno Rolán de once anos levaba un bo anaco sentado xunto á xanela, con cara de poucos amigos. Estivo alí o suficiente tempo como para que a súa nai decidise achegarse.

—Rolán, que pasa? —preguntou Nika; non a nosa pequena rapariga, senón a nai do neno.

Rolán sacara dela o seu cabelo negro, pero non os ollos, xa que os da muller eran escuros e cálidos, a diferenza dos do rapaz.

—Está atardecendo e ela aínda non volveu —dixo Rolán.

Por aquel entón, non lle gustaba referirse á pequena Nika polo seu nome, porque non lle gustaba que compartise nome con súa nai. Tampouco lle agradaba que quedase a vivir con Gus e coa súa nai, Irma. Do mesmo xeito que detestaba que o que ata aquel momento fora o seu mellor amigo parecese tan feliz cando estaba coa pequena Nika.

—Estás preocupado por ela? —adiviñou a nai, cun certo ton de burla.

—Non é iso! —molestouse Rolán, que cruzou os brazos, aínda coa ollada cravada no exterior da xanela—. Pero ninguén debería estar fóra cando a noite e a escuridade chegan.

—Seguro que volve antes de que anoiteza —dixo a muller e aproximouse para apertar con cariño os ombros do neno—. Pero se queres, podes ir buscala e avisala de que dentro dun pouco imos preparar a cea.

Bicouno na cabeza e regresou ás súas tarefas.

Rolán bufou, descontento coa situación. Pero o certo era que estaba preocupado, así que, molesto, colleu unha chaqueta e saíu á rúa. Á fin e ó cabo, non podía deixar de pensar en que tivera unha discusión con Nika xusto antes de que ela marchase dar unha volta, da que aínda non a vira volver. Por se se equivocaba, que no fondo era o que desexaba, chamou a Gus, que vivía na casa contigua, e preguntoulle se Nika regresara. Pero confirmou que non.

Rolán deu unha pequena volta pola aldea, onde a xente xa recollía a roupa tendida e preparaba a cea. Non a viu. Camiñou ata o linde do bosque, de onde tiña visto saír a Nika varias veces; supoñía que era a onde ía cando quería estar soa. Observou o ceo, que se estaba volvendo escuro, e despois as árbores entre as que se filtraba xa moi pouca luz. Non lle gustaba a noite e non lle gustaban as sombras. Así e todo, tomou aire: non tiña pensado acovardarse. Se Nika non lle tiña medo ó bosque, el tampouco.

Non lle fixo falta internarse demasiado ata que conseguiu distinguir a silueta da súa non moi querida amiga. Con todo, a imaxe que atopou non era para nada a que imaxinaría. Nika estaba encollida sobre si mesma e choraba, o que xa de por si non era habitual, pois aínda que a pequena de dez anos era moi asustadiza, non era nada choromiqueira. A diferenza de Gus, por exemplo, que tremía por nada e choraba aínda por menos.

Mais iso non era o máis sorprendente da estampa, senón que arredor da nena a cinza cobrara vida e danzaba. Rolán escoitara máis dunha historia sobre o poder que contiña a cinza esparexida polo reino, pero xamais vira o mínimo indicio de maxia en ningún tipo de borralla ata ese momento.

—Por que non me odiades? —escoitou que preguntaba a pequena Nika.

Rolán agachouse detrás dunha árbore.

—Non me escoitastes? Parade! —pediu a nena, que axitou os brazos para dispersar a cinza.

Pero a cinza, en lugar de obedecer, arremuiñouse con delicadeza arredor do brazo de Nika. Danzou tamén arredor do seu cabelo laranxa e achegouse ó rostro da nena como nunha caricia agarimosa. Nika, de xeonllos, musitou:

—Pero é culpa miña...

A cinza continuou a súa danza, suave e elegante. Bailou e bailou ata que, nalgún momento, caeu toda de golpe ó chan, coma se nada. Nika permaneceu alí un anaco máis, o tempo que necesitou para repoñerse; despois púxose en pé con intención de regresar á aldea. Rolán levantouse rápido e finxiu que acababa de chegar.

—Ti —díxolle á nena.

Ela sorprendeuse de atopalo alí e baixou a ollada ó chan, con certo temor. Na súa cara non quedaba xa pegada das bágoas que sen dúbida vertera, pero tampouco semellaba que Nika tivese gana de sorrir. Rolán, a pesar de que quería preguntarlle acerca do que acababa de presenciar, non se atreveu. Porque temía os misterios daquel mundo no que vivía, como o motivo polo que el escoitaba as voces das sombras. Un segredo que só el e a súa nai coñecían; aterrábao a mera posibilidade de que alguén máis o soubese.

Aquela danza das cinzas que contemplara representaba un acontecemento fermoso e sagrado. Pola contra, que Rolán oíse as voces das sombras era todo o oposto, unha aberración. E malia que ese podería ser un motivo máis para que o cativo sentise rancor cara a aquela rapaza que agora formaba parte da súa vida, sorprendentemente non foi o que sentiu. Porque, por algún motivo, Nika non semellaba nin abraiada nin contenta co que acababa de experimentar. Máis ben, o que Rolán percibiu nela foi medo. Un medo que xa notara desde a primeira vez que vira a aquela nena; á fin e ó cabo, Nika era unha orfa da guerra, o estraño sería que non sentise ningún tipo de temor.

Ata aquel momento, ese medo que Nika trataba de cubrir cos seus sorrisos fomentara a animadversión que Rolán sentía cara a ela. Porque ela, que tiña todo o dereito a temer, finxía ser forte; mentres que el, obrigado a gardar o seu vergonzoso segredo, non podía deixar que ninguén descubrise o seu temor. Pero naquela tardiña que chegaba á súa fin, Rolán decatouse de que Nika estaba asustada polo que el puidese acabar de ver.

El, sendo a causa do temor dela. E Nika, por unha vez, sen agochar ese temor baixo un falso sorriso. Talvez, non era Nika a que lle causaba molestia, senón ese medo que a obrigaba a crear unha coiraza falsa. O mesmo medo que el tan ben coñecía.

Non soportou a idea de que Nika estivese asustada pola súa culpa, así que, sen pensalo demasiado, Rolán tendeulle unha man.

—A cea vai estar, vés? —dixo.

Nika observou aquela man durante uns intres. Era máis ca un simple convite para a cea, algo na actitude de Rolán era diferente ó habitual. Tardou un pouco, pero ó final Nika colleuno da man, en silencio. A del estaba conxelada, mentres que a dela estaba quentiña. Camiñaron tomados da man ata o inicio da aldea, ningún falou en todo o traxecto; as palabras sobraban. Cando se soltaron, un vínculo entre eles no que nunca repararan permaneceu. El sabía que Nika calaba máis do que dicía e ela sospeitaba que Rolán vira máis do que admitiría.

Pero cando chegaron á casa, Nika xa non tiña medo e a Rolán non lle pareceron tan importantes todos os motivos polos que ata aquel día se obcecara en rexeitala. Gus, Irma e Nika nai agardábanos coa cea case preparada e a noite transcorreu nunha agradable calma.

Con todo, malia o que Rolán crera presenciar aquel día, non chegou a comprender que as sombras non eran as únicas que tiñan voz.

⸙⸙⸙

Moi boas! Aquí estamos de novo, espero que este anaquiño do pasado de Nika e Rolán vos resultase interesante ❤.

Este mes estiven ocupada co Traballo de Fin de Máster, así que ata agora non tiven moito tempo para actualizar a historia. Pero xa estamos aquí! No seguinte capítulo volveremos ó presente, onde presenciamos un intenso reencontro entre Nika e Rolán que acabou cuns bailes nun pub e algunhas conversas pendentes... Tan intenso foi que durou nada menos que nove capítulos XD, pero agora si que si, o día xa rematou. Que credes que lles espera agora a Nika e a Rolán? E apetécevos que Gus e Seira saian un pouquiño máis na historia?

Que o Fénix disipe as sombras no voso camiñar, vémonos en xullo co capítulo 10!