Ela só quería ver a súa banda de música favorita.
El só trataba de encaixar no que cría que era o seu lugar.
Pero el padecía nudismo accidental e ela sempre se metía en problemas, así que era inevitable que acabasen no medio das intrigas de palacio...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
A tía Bríxida non tarda en aparecer polo salón e clamar ó Fénix pola desgraza que lle aconteceu ó seu prezado floreiro lendario. Antes incluso de poder intentar calmar a situación, porque eu mellor ca ninguén sei que foi todo un accidente, ela bótame unha ollada reprobatoria.
—Tía... —é a miña única achega ó asunto antes de que ela me bote de alí.
—Santo Fénix, Rolán! Temos traxedia dabondo aquí como para que aínda por riba calquera te vexa encoiro pola casa. Vai poñer algo de roupa, anda.
Non necesito que me recorden que só levo posta unha toalla de baño arredor da cintura, así que, fágolle caso sen dubidalo. Marcho sen cruzar a ollada coa rapaza descoñecida, á que, aínda con todo o que pasou, compadezo un pouco por ter que aturar a miña tía. E é así como acabo de novo no meu dormitorio, collendo unha camisa branca calquera, que debeu ser o que fixen desde o principio e co que se tería evitado toda esta lea. Achégome á xanela, coa camisa aínda na man, un pouco molesto porque me apetecía poñer a camisa verde.
No xardín observo como un garda saca á forza a rapaza que rompeu o floreiro e toda a vergonza que sentín minutos antes volve a min. Decátome de que só puxen os pantalóns e sigo co peito ó aire; aínda que dubido que a rapaza vaia mirar para aquí, procedo a colocar rapidamente a camisa antes de que caiba a mínima posibilidade de que me volva sentir tan exposto.
Fago un pouco de tempo antes de volver ó salón, porque non me apetece nada ter que escoitar os laios da tía Bríxida. Con todo, o libro O equipamento de batalla definitivo: como chantarlle os cairos ó teu inimigo mortal non consegue atraparme como esperaba. Así que, ó meu pesar, acabo de volta no salón. A escena cambiou un pouco desde que me fun vestir: a rapaza xa non está, pero no seu lugar hai outro mozo descoñecido que parece que intenta comunicarse con miña tía. En van, claro, porque ela está demasiado ocupada autocompadecéndose.
O mozo, que viste un traxe gris e leva un maletín na man, achégase a tía Bríxida. Ela só ten ollos para os restos do floreiro roto.
—Desculpe... —intenta el chamar a súa atención.
Eu apóiome no marco da porta. O único motivo polo que estou aquí, á fin e ó cabo, é para que despois tía Bríxida non me amole con que a deixei soa nunha circunstancia tan tráxica.
O mozo descoñecido consegue captar a atención da miña tía ó terceiro intento. Ela xírase; suxeita un pano branco na man, cunha expresión de angustia coma se estivese de loito. Si, de loito por un floreiro.
—Oh, doutor, querido, aínda segue por aquí? Que amable...
Poño os ollos en branco, miña tía non perde nunca a oportunidade de compracer a quen lle interesa.
—Eh, non, doutor aínda non son... —di o mozo do traxe, parece cohibido. Sobe as lentes sobre o nariz e apúrase en engadir—: Desculpe, señora, pero todo isto foi un desafortunado accidente e...
—Claro que o foi, querido —interrómpeo mentres seca unhas bágoas invisibles co pano.
—O que intento dicir é que a responsable do incidente non o fixo a propósito... —continúa el.
—Polo Fénix! Por suposto que non o fixo adrede, quen se ía atrever a cometer semellante ousadía?
O mozo queda coa palabra na boca, porque un dos gardas que acudiu a este improvisado velorio do floreiro chama por miña tía e ela aproveita para expresarlle a el tamén o seu desconsolo. Sinto un pouco de mágoa polo rapaz.
—Por favor! —inténtao unha vez máis—. É miña irmá, só estaba aquí porque lle pedín axuda para algo, se hai que culpar a alguén que sexa a min...
Mais as súas palabras caen ó baleiro, miña tía xa lle amosou a cortesía que debía e agora só lle interesa que os gardas e traballadores que pasan por aquí coñezan a súa incalculable tristura. Suspiro e dou un paso adiante, porque unha rapaza acabou presa por algo do que eu son en parte responsable.
—Tía, deberías escoitar...
Non me deixa falar.
—Oh, Rolán, menos mal que estás aquí.
Dio coma se xa esquecese que eu estaba presente cando o floreiro rompeu. Parece que tía Bríxida me escolle como novo obxectivo ante o que laiarse, pero eu xa a coñezo, así que trato de cortala:
—Tía, por favor...
—Rolán? —pregunta de súpeto o médico, mirando cara a min cos ollos moi abertos.
—Si? —respondo eu, sen entender moi ben por que a súa sorpresa non fai máis ca crecer.
O mozo achégase, cunha estraña esperanza brillándolle na mirada.
—Non pode ser, de verdade es Rolán?
—Claro...
—Rolán! —exclama e agárrame dos ombreiros con toda a confianza do mundo.
Eu déixome abanear, atordado por esta inesperada reacción de alegría. Cando o mozo se calma, aclaro a gorxa e sonlle sincero:
—Perdoa, pero... Coñecémonos?
O médico sorrí, a súa expresión é moi distinta ó nerviosismo e incomodidade previos.
—Rolán, son Gus. Gus! Non me recoñeces?
Agora son eu o que abre moito os ollos. Porque si coñezo un Gus, pero a última vez que o vin era un cativo esmirrado, mentres que a persoa que teño diante segue a ser delgada, pero sácame polo menos unha cabeza. Aínda que os seus ollos si se corresponden cos meus recordos, dese castaño que resplandece coma se houbese chamas ocultas nos seus iris.
—Gus?
⸙⸙⸙
Nota da autora:
Moi boas! Estamos de volta!! Como sei que a constancia e eu non somos exactamente aliadas, o que podo garantir é que publicarei unha nova parte de "Arderán as cinzas" cada primeiro día de cada mes. Así, pódeme dar tempo a publicar algunha parte máis a metade de mes, pero sobre todo é un ritmo que sei que podo cumprir. E así a historia, aínda que pouquiño a pouco, vai ir avanzando ^^.
Gus é un personaxe ó que lle teño moito cariño, que opinades vós? Grazas por votar pola historia e deixar algún comentario, eso sempre anima moito ❤. Lémonos!
