Ela só quería ver a súa banda de música favorita.
El só trataba de encaixar no que cría que era o seu lugar.
Pero el padecía nudismo accidental e ela sempre se metía en problemas, así que era inevitable que acabasen no medio das intrigas de palacio...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Déixolle un prato de flan caseiro ó lado, unha das súas sobremesas favoritas, pero Gus nin sequera o mira. Desde que chegou hoxe de traballar, parece unha alma en pena que deambula sen sentido nin destino pola casa. Hai un anaco acabou sentado á mesa coa cara agochada entre os brazos, nunha especie de xesto desconsolado e dramático.
—Gus —chámoo de novo.
Séntome ó seu lado, creo que xa lle deixei suficiente tempo para que aclarase as ideas e semella que non o fixo.
El só se encolle máis contra a mesa.
—Non queres falar comigo? —insisto.
Fai un movemento negativo coa cabeza.
—Non... é iso —murmura e, por fin, alza un pouco a mirada mentres me di—: é que vai soar ridículo...
Gus ten un ollar que sempre me fascinou, dunha tonalidade laranxa que non é moi habitual. Pero, sobre todo, detrás das súas lentes sempre atopo unha luz cálida e fermosa que me mira con amabilidade, disposta a sosterme. Incluso agora estou segura de que Gus non dubidaría en deixar de lado as súas preocupacións para axudarme se soubese que calquera dilema flota pola miña mente.
El vólvese agochar entre os brazos e estendo a man ata rozarlle un pouco o cabelo.
—Gus, nada do que digas me vai parecer ridículo.
Hoxe tócame a min apoialo a el.
Aínda tarda un pouco, pero nun suspiro acaba cedendo ante a miña insistencia. Enderéitase o xusto para apoiar a cabeza nunha man, malia que segue sen mirarme, e di con ton de desgusto:
—Estou farto de botarlles cremas nos pés a señoras adiñeiradas e que señores acomodados me chamen por algunha dor nas costas cando só queren unha masaxe.
Non podo reprimir un pequeno riso ó que Gus responde cun suspiro de frustración.
—Verdade que é ridículo?
Como fai ademán de volverse refuxiar entre os brazos, agárrolle a cara un momento para detelo.
—Pero non é culpa túa.
—É culpa de que aínda non teño a licenza de médico —enfurrúñase e escapa ó meu agarre, pero desta volta apóiase contra a cadeira, resignado.
—Exactamente! E, ou atopas un mentor, ou vas ter que quedar uns anos máis no exército ata que cha dean. Non era ese o plan?
—O plan era aproveitar que necesitaban xente na capital con isto da xuntanza dos príncipes e probar sorte a ver se así entraba en contacto con algún médico de aquí —inclínase sobre a mesa para achegarse a min—. E sabes cantos médicos coñecín nestas semanas? Cantos cres?
—Eh... algún? —pregunto con cautela.
—Cero, cero! —repite con desesperación—. Así que só podo ir á casa de ex militares ou familiares de militares que se aproveitan da súa conexión co exército para cumprir os seus caprichos.
