Untouchable

Hoofdstuk 32.

Louis' POV

Het voordeel was, dat ik voor de show niet een keer aan Ben dacht.

Ik had niet echt een keuze of dat ik wel of niet het podium op zou gaan. Er was besloten dat we zouden zeggen dat Harry de griep had en daarom niet mee zou doen aan de show. Dit zodat de fans niet zouden weten wat er eigenlijk was gebeurd. Als ik met hem mee was gegaan naar het ziekenhuis, zou ik niet bij het concert zijn geweest en zouden de fans weten dat er meer aan de hand was. En daarbij, waren we nog niet uit de kast en dus zou het enorm verdacht zijn als we allebei niet aanwezig waren. Maar ja, de manier hoe ik me gedroeg op het podium was ook al verdacht.

Ik deed enorm mijn best om mijn zenuwen te verbergen met positieve energie maar de jongens gaven me een aantal keer bezorgde blikken toen ze vonden dat ik te wild was.

Ik bleef maar denken aan Harry en voelde me misselijk van het schuldgevoel. Hoe vaak en hoelang ik mijn handen ook waste, er bleef bloed onder mijn nagels zitten. Iedere keer dat ik ernaar keek werd ik nog misselijker. Ik wilde zo graag het podium af zodat ik naar het ziekenhuis kon gaan. Ik keek zo vaak als ik kon naar mijn telefoon. Ik kon me alleen maar voorstellen hoe bang hij wel niet moest zijn, alleen in het ziekenhuis. Ik moest naar hem toe.

Het eerste wat ik deed toen de show afgelopen was, was de sigaretten van Zayn pakken. Het tweede wat ik deed was Harry bellen. Toen hij niet opnam, vroeg ik aan een paar medewerkers of zij wisten in welk ziekenhuis hij was. Niemand wist het. Het gebeurde allemaal zo snel, en ze moesten hem snel naar het ziekenhuis brengen want ze wisten niet hoeveel bloed hij had verloren of waarom hij moest overgeven. Tegen de tijd dat Liam mij vond, was ik al in paniek. Hij bracht mij naar mijn kleedkamer en hield een hand op mijn rug zodat ik niet om zou kiepen.

Hij liet me zitten en wachtte tot ik weer wat rustiger was zodat hij kon uitleggen dat het goed zou komen met Harry. De dokter had hem nagekeken en dacht dat het een heftige paniekaanval was. Dat wist ik al, maar ik nam de moeite niet om Liam te onderbreken om hem dat te zeggen. Harry was alert en praatte met iedereen. Het enige was, was dat hij nog wel ietwat zwakjes was en om mij bleef vragen. Ze wilden hem een nacht in het ziekenhuis laten en een psychiater inschakelen om nog een keer met hem te praten.

"Louis, mag ik vragen wat er is gebeurd?" vroeg Liam toen hij klaar was.

Ik zuchtte en keek naar het pakje sigaretten op de bank. Ik rookte niet vaak, alleen wanneer ik echt heel gestrest was. Harry hield er niet van, maar we waren het er allebei wel over eens dat het beter was dan alcohol.

"Kleed je even om dan kunnen we even naar buiten," zei Liam die het in de gaten kreeg, "Je hoeft me niet alles te vertellen. Maar... het was wel behoorlijk schrikken. Ik had niet verwacht dat hij ooit nog zoiets zou doen, weet je. Shit, sorry. Ik laat je alleen maar slechter voelen, of niet?"

Ik knikte. Ik trok een joggingbroek aan en het eerste shirt dat ik kon vinden. Het was gigantisch, dus die was waarschijnlijk van Harry.

Terwijl we naar buiten liepen, keek ik weer op mijn telefoon. Liam zei dat er een auto voor ons klaarstond.

Mijn handen trilden toen ik probeerde om mijn sigaret aan probeerde te steken.

"We zijn de laatste tijd allebei gestrest. Ik ben nogal moeilijk geweest om mee te dealen en weet ook dat het voor hem heel moeilijk was. Ik denk dat ik soms vergat dat hij ook een mens was en dat hij ook gefrustreerd kon raken," zei ik zachtjes na een paar minuten, "Ik was gewoon en stom tegen hem zoals altijd voor een concert en ik ben nu gewoon te ver gegaan."

Ik liet Harry denken dat wij niet oké waren, en ik weer niet waarom. Als er iets in mijn leven was wat wel goed was, was het de relatie tussen ons wel. Ik weet nog hoe hij naar mij keek. Zijn ogen vol pijn en angst toen ik probeerde om van hem weg te lopen. Ik voelde me weer misselijk worden.