Untouchable

Hoofdstuk 2.

Harry's POV

Toen ik de volgende ochtend beneden kwam vond ik Louis in de keuken, nog steeds aan de tafel. Hij sliep. Als ik niet wist dat hij zichzelf in slaap had gehuild, zou ik het schattig vinden.

Ik twijfelde of ik hem wakker moest maken. Hij zou zo lief en zacht zijn, want dat was hij altijd als hij net wakker was. Hij zou pruilen omdat zijn nek en rugpijn deden van de vervelende positie. Ik schudde langzaam mijn hoofd en gaf Louis' slapende figuur een kleine en verdrietige glimlach. Nee. Ik wist dat hij zo niet meer zou zijn, hoe ik hem herinnerde. Hij zou mij waarschijnlijk een paar seconden aankijken en mij dan alleen in de keuken laten. Ik verdiende het, ik had hem zo aan het huilen gemaakt.

Ik liep zachtjes de keuken uit, weer terug naar boven. Ik vroeg me af of het een slecht idee was om naar Felix te gaan. Ik besloot dat het een beter idee als hij naar Louis' huis kwam. Nou, het was niet alleen Louis' huis meer.

Toen Felix aankwam liet ik hem zachtjes binnen. Louis lag nog steeds aan de keukentafel te slapen. Ik wilde dat hij zijn rust kreeg. Hij zag er echt uitgeput uit. Hij zou waarschijnlijk beter kunnen slapen als hij in een bed lag, maar ik kon hem gewoon niet wakker maken.

Ik gaf Felix een dikke knuffel en begroef mijn gezicht in zijn nek.

Hij knuffelde me terug. Ik had een dik uur met hem gepraat voordat ik ging slapen dus hij wist hoe mijn moeilijk situatie was.

"Hoe gaat het, H?" mompelde hij, zijn stem bijna verloren in mijn haar.

Ik haalde mijn schouders op.

"Laten we naar mijn kamer gaan. Ik wil Louis niet wakker maken," mompelde ik.

Felix keek me raar aan. Ik had niet verteld waar Louis in slaap was gevallen. Ik negeerde het en leidde hem naar boven, naar mijn kamer.

"Mooie kamer," zei Felix terwijl hij door de rommelige kamer keek.

"Ik heb nog niet echt de kans gehad om alles uit te pakken en alles op te ruimen," zei ik protesterend.

"Je hebt twee dagen de tijd gehad," zei hij glimlachend, "En je zit alleen maar op je kamer."

Ik knikte en plofte neer op mijn bed. Felix volgde mijn voorbeeld.

Ik ging dicht tegen hem aan liggen. Als ik niet verliefd was op Louis, was ik hoogstwaarschijnlijk wel verliefd op Felix geweest.

Maar het was alsof Louis mijn hart diep in zijn zee-blauwe ogen had verstopt en het vertikte om hem terug te geven. Typisch in zijn eigenwijze natuur.

"Ik denk echt niet dat ik dit kan doen," fluisterde ik tegen zijn keel, "Ik dacht dat het erg was toen hij het niet wist. Ik wilde dat hij het wist, omdat ik dacht dat het beter was om het te verbergen. Maar dit..."

Felix zuchtte zachtjes en verstrakte zijn grip.

"Ik werd midden in de nacht wakker omdat ik moest plassen en ik ging naar beneden omdat ik een licht zag. En Jezus, Felix, hij was wakker en hij zat daar aan de keukentafel en hij was aan het huilen. En toen hij zag dat ik daar stond.... Hij keek me aan en mijn hart brak gewoon want hij zag er gewoon zo verdrietig uit. Hij geeft zichzelf de schuld, ik weet het zeker," mompelde ik.

"Je weet dat je jezelf op de eerste plek moet zetten als je veilig wilt blijven voor jezelf. Ik weet dat het jou pijn doet om hem pijn te doen, en ik weet dat het egoïstisch is om dit te zeggen, maar als hij jou weerhoudt om helemaal beter te worden en te blijven is het misschien het beste om hem pijn te doen," zei Felix lief.