Untouchable

Hoofdstuk 7.

Harry's POV

Ik stond nog lang nadat Louis weg was gelopen in de keuken. Het deed me verschrikkelijk veel pijn om hem zo te zien huilen. Ik moest toegeven dat het een speciale soort marteling was om zijn tranen niet weg te kunnen vegen.

Ik ging in onze woonkamer zitten.

Ik was echt heel erg benieuwd wat er tijdens dat interview was gebeurd. Eerst was hij gewoon zichzelf, nou ja, zo normaal als Louis kon zijn, en opeens was het alsof hij had gezien hoe zijn familie werd vermoord.

Het was echt raar dat de andere jongens precies weten wat ze daarna moesten doen, alsof het een routine was. We hadden als eens met zijn allen afgesproken, en we zijn allemaal bezorgd geweest om Louis, maar we vroegen niet hoe het met hem ging.

Ik had eens voorzichtig aan Zayn gevraagd waarom dat ze dat deden maar hij haalde toen alleen maar zijn schouders op.

"We zijn erachter gekomen dat hij ruimte nodig heeft," had hij daarna nog geantwoord en gaf mij verder geen details.

Louis zag er bleek en geschrokken uit toen hij weer terug naar binnen was gekomen en ik wilde hem vastpakken en hem laten vertellen wat er was gebeurd. Ik was vreselijk nieuwsgierig, maar ik kon mezelf niet zover krijgen om het te vragen.

Ik probeerde te luisteren toen Niall en Liam daarna met hem praatten maar ik kon niets horen. Ik had het gevoel dat ze dat deden met de intentie dat ik het ook echt niet kon horen.

Zijn nachtmerrie was ook angstaanjagend voor me. Ik wist niet eens waar het over ging. Ik kreeg hem alleen niet wakker. Het was duidelijk dat hij doodsbang was in zijn droom en ik wilde hem eruit halen, maar ik kon het niet.

De blik in zijn ogen toen hij wakker werd maakte mij misselijk. Hij zag eruit alsof hij dacht dat ik hem pijn ging doen. Maar dat zou ik niet doen. Ik zou nooit een hand op hem leggen. Alleen de gedachte al was ondoorgrondelijk.

Ik trok aan het elastiekje om mijn pols zodat het weer hard tegen mijn huid kwam. Ik was te toch maar gaan dragen, ondanks dat Felix die echt verschrikkelijk vond. Toch voelde pijn voelde niet als genoeg.

Even keek ik naar de keuken. Louis was in zijn kamer. Hij zou er niet achter komen. Ik had een scherp vleesmes gezien toen ik naar een vork zocht.

Ik knarste mijn tanden en trok zo hard aan het elastiekje dat het kapot ging.

Ik ging het niet doen. De mentale beelden van de teleurgestelde blikken in Louis' ogen die ik zou krijgen als ik het wel zou doen liet mij al naar mijn kamer gaan.

Ik hoorde niets toen ik langs Louis' kamer liep, dus twijfelde ik ook niet om door te lopen.

Ik sloot de deur achter me, zoals hij dat ook had gedaan.

Het was een gewoonte die we hadden toen we voor het eerst gingen samenwonen.

Zoals elke tienerjongen vol met hormonen, hadden wij allebei onze privacy nodig. Natuurlijk hadden wij elkaar wel eens betrapt en zagen we elkaar... rare dingen doen, maar het was zo vaak dat het meer een grap werd.

Nu waren we gewend om de deuren achter ons te sluiten, zelfs als dat niet nodig was.

Soms moest ik echt denken aan dingen die niet maken hadden met Louis die zich aan het aftrekken was of ik ging echt een probleem krijgen.

Ik ging op mijn bed zitten en zuchtte. Ik was rusteloos. Ik haatte het dat ik niet naar buiten mocht. Ik haatte al deze opgekropte energie en ik moest die eruit krijgen.