Untouchable

Hoofdstuk 28.

Hoofdstuk 28

Lottie's POV

Het was zo fijn om te zien hoe Louis was veranderd. Alleen al het wakker worden in de ochtend en hem horen lachen met één van onze zusjes was gewoon bizar. Voorheen, sloot hij zich de hele dag op in zijn kamer en ik wist niet eens of hij nog wel kon lachen.

Ik was bang dat ik hem boos of verdrietig had gemaakt toen ik hem vertelde over alle dingen die hij had gedaan die hij zich niet meer kon herinneren. Ik wilde hem niet bang maken, maar hij vroeg ernaar en ik antwoorde. Ik dacht dat hij het wel verdiende om te weten. Ik wist niet zeker of het wel veilig was om hem daarna alleen te laten maar toen ik tien minuten later langs zijn kamer liep, hoorde ik hem alweer lachen. Ik stond een tijdje bij zijn deur om te proberen erachter te komen waarom, maar later besefte ik me dat het kwam omdat hij met Harry aan de telefoon was.

Toen mama ons vertelde dat Louis en Harry een relatie hadden was ik best verrast. Na alles wat ze elkaar aan hadden gedaan om de ander pijn te doen, kon ik het me haast niet voorstellen hoe ze uiteindelijk bij die relatie uit zijn gekomen. Maar na de eerste shock en boosheid dat hij het me niet eerder had verteld, was ik wel blij voor hem. Toen ik hem belde, klonk hij zo blij en zo meer Louis als dat ik me kon herinneren.

Zelfs met hem praten toen hij naar hier kwam, kwam hij zo relaxt over. Alsof er niks was gebeurd.

Dat hij zich altijd zo'n zorgen over ons maakte, vond ik altijd maar onzin. Hij was heel beschermend naar mama en ons toe en ik snapte nooit waarom. Natuurlijk was ik ook beschermend, maar niet zo erg als hij was.

Na alles wat er was gebeurd, snapte ik het wel. Ik dacht dat ik hem elke dag moest bellen om mijn zorgen over hem wat te verminderen. Ik hield hem de hele dag in de gaten om maar zeker te weten dat het goed ging met hem en niets nodig had. Zonder hem voelde ik me verantwoordelijk voor de rol van de grote zus en ik snapte zijn beschermende gevoelens over onze jongere zusjes. Het was wel raar om dat gevoel ook bij hem te hebben, want hij was zoveel ouder, maar hij was nog altijd mijn broer en ik hield van hem, net zoals van de rest van de familie.

Het was alsof er niets meer was om me zorgen over hem te hoeven maken. Louis was zo gelukkig en tevreden dat ik bijna vergat hoe hij er een paar maanden aan toe was.

We zagen allemaal hoe hij heel even opklaarde toen zijn telefoon trilde. Het was vermakelijk hoeveel hij over Harry praatte.

Toen Harry eindelijk naar hier kwam, dacht ik dat Louis in zijn broek zou piesen van de zenuwen. Hij was de hele dag zenuwachtig rond aan het lopen om er zeker van te zijn dat het huis eruitzag zoals het in zijn plaatje paste. Na de derde keer dat hij een ander shirt aan trok- "Louis, hij heeft je in al je shirts gezien en het is pas een paar dagen geleden dat hij je voor t laatst heeft gezien." Ging de deurbel en hij rende langs mama heen om de deur open te maken.

Ik ging achter hem aan, maar niet zo snel als hem. Ik was blij dat ik Harry weer kon zien, maar natuurlijk, sinds hij mijn vriendje niet was, was ik ook niet zo blij als Louis.

Zodra Harry binnenkwam, hoorde ik de verandering is Louis' stem. Het werd meteen zoveel vrolijker.

Ik stak mijn hoofd om het hoekje zodat ik niet zou onderbreken, wat er daar ook gaande was. Gelukkig voor mijn ogen, was het maar een knuffel.

"Hoi," zei ik.

Ze keken op en lieten elkaar los. Al bleef Louis wel veilig onder Harry's arm en keek hij me speels boos aan aangezien ik ze had onderbroken.

"Hoi!" zei Harry, "Dat is lang geleden, zeg!"

Het was vreemd om te zien hoeveel hij was veranderd. De laatste keer dat ik hem had gezien, stond hij op het punt om te sterven. Hij was bleek en had hij overal sneeën.