Untouchable

Hoofdstuk 6.

Merry Christmas? 

Louis' POV

Ik bleef zover mogelijk bij Harry vandaan. Ik moest één keer per dag zijn lichaam controleren op nieuwe sneden en erop letten dat hij genoeg had gegeten, maar daarnaast vertikte ik het om met hem te praten.

Maar het was moeilijk.

We liepen elkaar wel eens voorbij in de gang en we zouden elkaar per ongelijk aanraken. Alleen al een kleine aanraking liet mij hem al zoveel erger missen.

We hadden nog een interview. Tijdschriften en praatshows zette alles op alles om een interview met ons te krijgen. Harry had alleen nog maar het artikel voor de tijdschriften en het televisie-interview gedaan. Iedereen wilde zijn volgende interview zijn.

Ik deed totaal geen moeite om mij fatsoenlijk te verzorgen. Ik had me niet geschoren en ook niet gedoucht. Ik deed mijn meest losse en gemakkelijke kleding aan. Ik zou Harry laten bewijzen dat hem en zijn interview mij niets interesseerde.

Ik zette op mijn dode gemak wat thee en maakte een boterham terwijl ik wachtte tot Harry naar beneden kwam.

En toen hij eindelijk beneden kwam, trok hij een raar gezicht.

Hij had nog geen shirt aan. Ik kon zijn vervaagde littekens op zijn borst zien.

We keken elkaar even aan voordat ik me weer op mijn boterham concentreerde.

"Je hebt een half uur om je klaar te maken," zei ik terwijl ik een kruimel van het aanrecht prikte.

"Jij ook," zei hij.

"Ik ben al klaar," corrigeerde ik en schopte met mijn hielen tegen de keukenkastjes.

Harry ging weer rechtop staan, aangezien hij tegen de koelkast leunde en keek naar mijn kleren.

"Dat laten ze jou dus echt niet dragen," snoof hij.

Ik haalde mijn wenkbrauwen op.

"Ik heb dit al vaker aan gehad. Het maakt hun niet uit wat ik draag, als ik maar blijf," antwoorde ik.

Hij keek me aan met een ei in zijn hand.

"Waarom?" vroeg hij.

Ik lachte even, "Omdat ik er helemaal niet wil zijn?"

Ik sprong van het aanrecht af.

"Ik wil niet over jou praten, en ik wil er ook niks over horen. En management en de jongens weten dat maar al te goed. Dus ze doen er alles aan om mij daar te krijgen. Ze maken zich dus echt niet druk over wat ik aan heb. Het boeit niemand als ik niets zeg. Ik ben er ten minste, ja?" zei ik boos.

Harry knikte langzaam.

Om een of andere reden maakte het me nog bozer als dat ik al was.

"Weet je wat? Ik ga vandaag gewoon niet," snauwde ik.

"Je moet wel," zei hij.

"Jij bent het exotisch beest die iedereen nu wilt spreken. Niemand boeit het als het aapje hier niet op komt dagen," zei ik.

Hij grinnikte.

Mijn bloed begon te koken.

"Nou, apen zijn mijn favoriete dieren in de dierentuin," zei hij.

Ik pakte het ei uit zijn hand en gooide het tegen de muur. Hij explodeerde in een grote, gele rotzooi.

Ik stormde de keuken uit, naar mijn kamer toen ik het me realiseerde.