Untouchable

Hoofdstuk 23.

Harry's POV

Ik wist echt niet wat ik moest doen.

Ik hield van Louis. En ik geloofde ook dat hij van mij hield.

Maar ik had geen idee wat onze grenzen waren ondanks dat we erover hadden gepraat. Kussen was goed.

Aanraken boven het middel was ook oké, in zekere zin.

Het was gewoon zo makkelijk om die te vergeten.

Het was pas een week sinds we officieel samen waren toen we onze grenzen overlegden. We waren aan het zoenen op de bank en natuurlijk liet ik mijn handen naar zijn kont kruippen... het was gewoon te verleidelijk om het niet te doen.

Blijkbaar vond hij dat niet zo.

Hij werd helemaal gek, om het zo maar te zeggen, want hij sloot zichzelf in zijn kamer en vertikte het twee uur lang om eruit te komen.

Toen besloten we om grenzen te stellen.

Er waren dingen waar hij zich gewoon nog niet goed bij voelde, had hij uitgelegd. Hoe vaak hij zichzelf ook herinnerde dat ik het was, hij kon het beeld van die ene jongen niet uit zijn hoofd krijgen.

Ik vond het prima. Ik wist dat we allebei onze moeilijkheden hadden.

Toen hij me boos aankeek toen ik een klein stukje pizza op mijn bord liet liggen was het duidelijk.

"Ik zit vol," legde ik uit.

Louis vernauwde alleen zijn ogen.

"Louis, ik zweer het, ik voel me prima. Ik kan ook gewoon vol zitten, hoor. Dat ik een beetje eten over heb, betekent niet dat ik mezelf uithonger," zei ik.

"Grappig hoor," zuchtte hij.

Ik rolde met mijn ogen, maar at toch de laatste hapjes.

"Ik ga dadelijk echt kotsen," mompelde ik achteraf toen ik met mijn hoofd op zijn schoot lag.

"Geen grapjes daarover maken," snauwde hij.

"Dat bedoelde ik- Louis, ik bedoelde dat ik zo vol zit," zei ik.

"Maakt me niet uit," mompelde hij, "Zo klinkt het niet voor mij."

Ik wist dat hij gewoon veel te beschermend was en hoe erg het me ook irriteerde, ik kon het niet helpen om mijn glimlach in zijn shirt te verbergen.

Op iemand verliefd zijn die hetzelfde voor mij voelde was een prachtig gevoel. Ik wist dat dingen gigantisch fout zouden kunnen gaan, maar op dit moment, kon ik me niet vorstellen hoe.

"Het spijt me," zei ik en plantte een kus op zijn heup.

Ik voelde zijn vingers op mijn rug.

Ik glimlachte weer.

"I-uhm... ik was aan het denken. Ik heb mijn moeder gevraagd of we later konden skypen. En ik... uhm... ik vroeg me af f we het samen konden doen. En het... vertellen... over ons?" zei Louis voorzichtig.

Hij was nerveus en ik vond het enorm schattig. Eerlijk gezegd zou ik het zelfs nog schattig vinden als hij iemand zou vermoorden.

Ik wist dat Jay dit goed zou vinden. Er was eens een keer dat ze mij aan de kant had getrokken en vroeg of Louis en ik samen waren zonder dat ze het wist. Toen was het antwoord nog 'nee'. Maar nu was het dus anders.

Ze was erg verrast toen ik zei dat we niet samen waren, en ze had zelfs gezegd dat als haar zoon ooit zijn hoofd uit de grond zou halen dat ze het natuurlijk zou accepteren.