Untouchable

Hoofdstuk 20.

Louis' POV

Ik moest toegeven dat het gezellig was met de jongens. Ik was nooit bang voor hun, maar bang voor wat ze zouden zeggen. Ik wilde niet dat ze me gingen confronteren met dingen of voor details gingen vragen over wat er allemaal in mijn hoofd gebeurde.

Maar dat deden ze dus niet. Ze leken te weten dat ze dat niet moesten doen.

De enige die nog erg op zijn hoede leek te zijn, was Liam, maar hij was ook wat losser gekomen toen ik met hem had gepraat. Ik bedacht me dat hij niet wist wat de grenzen waren, wat ik goed vond en wat ik niet goed vond.

Het was logisch.

Hij relaxte na het gesprek en de avond verliep al veel beter.

Uiteindelijk was ik weggegaan omdat Harry had gebeld dat hij naar mijn huis zou komen. Ik wist wel dat hij alleen kon zijn daar, maar dat wilde ik niet. Ik wist niet of hij verdrietig was door de ruzie met Felix en ik miste hem.

Harry leek niet te erg geraakt te zijn toen ik thuiskwam. Hij begroette mij met een knuffel en ik hield hem nog wat langer vast. Het werd kouder buiten maar hij was lekker warm.

"Hoi," zei hij opnieuw toen ik hem losliet.

"Hoi," antwoorde ik.

Ik keek hem even aan. Er waren wel eens momenten dat ik me opeens realiseerde hoe levend hij wel niet was. Ik had hem bijna verloren dat ik mezelf soms even moest vertellen dat hij niet dood was. Dat hij oké was.

"Wat?" vroeg hij glimlachend.

Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde me opeens duizelig.

"Niks," zei ik.

We liepen naar boven, naar mijn thuisbioscoop. De banken waren er wat comfortabeler.

Hij plofte neer op het uitstekende deel van de bank en trok mij mee. Ik zo'n geluid dat als ik die bij iemand anders dan Harry maakte dat ik me enorm zou schamen.

"Sukkel," zei ik maar kon het niet voor elkaar krijgen om echt gemeen te zijn.

We lagen helemaal tegen elkaar aangeduwd en Harry's benen hingen over het einde van de bank, maar ik besloot dat ik nog nooit zo comfortabel lag.

Harry lachte en zijn warme adem kwam in mijn nek.

"Dus, hoe ging het? Waren de jongens net zo angstaanjagend als je dacht?" vroeg hij waardoor ik aan een overbezorgde ouder moest denken.

"Ik heb je al gezegd. Het ging goed. Eerst was het eng, weet je, echt, je bent zo'n enorme klootzak dat je me zo alleen hebt gelaten. Maar na een tijdje werd het normaal. Ik had nog even apart met Liam gepraat omdat hij best raar deed, maar daarna ging het beter. Maar ja. Het ging goed. Net zoals vroeger, weet je?" zei ik.

Harry knikte.

"Dat is geweldig, toch?" zei hij.

Ik knikte.

"Hoe gaat het nu met jou?" vroeg ik, "Ik bedoel, je ziet er niet echt verdrietig uit maar je weet maar nooit met jou."

Harry zuchtte en haalde zijn schouders op, voor zover dat kon in deze positie.

Toen hij geen antwoord gaf vroeg ik verder, "Waarom hebben jullie ruzie gehad? Dat doen jullie normaal niet."

Hij kneep zijn ogen dicht voordat hij op zijn rug ging liggen. Weg van mij.

"Hij is gewoon... bezorgd. Hij denkt dat ik niet zoveel bij jou moet zijn," zei hij zachtjes. Zo zacht dat ik hem bijna niet hoorde.

"Hij wilt dat je niet zo veel bij mij bent," herhaalde ik en ging rechtop zitten, "En waarom niet? Wat is er mis met mij? Ben ik te onstabiel voor hem en mag ik niet op zijn vriendenlijst komen?"