Untouchable

Hoofdstuk 12.

Louis' POV

Ik haatte mezelf.

Heel erg.

Maar mijn verdediging was dat ik mezelf probeerde te beschermen. Ik kon het niet aan dat Harry zo gemeen tegen me was. Ik was zo onstabiel als maar kon. Dus ontliep ik hem alsof hij de pest was.

Het was niet echt ontlopen. Ik moest veel te vaak bij hem zijn om dat te kunnen. Vaker dan ik aan kon, daarom ik vertikte het om aardig tegen hem te zijn. Ik gaf hem de kans niet om mij pijn te doen omdat ik hem eerst pijn deed.

Het was eigenlijk best grappig dat hij me liet denken dat hij weer aardig tegen me deed. Hij was beleefd en aardig tegen me, maar ik wist wel beter. Uiteindelijk zou hij me toch wel pijn doen.

Ik was zo dom om naar hem toe te gaan voor troost. Het was uit gewoonte, iets waar ik vanaf moest komen. Hij gaf niets om me. Ik moest dat uit mijn hoofd halen.

"Hoi," groette hij toen ik het gebouw binnen liep waar het interview was.

Ik erkende hem niet. In plaats daarvan ging ik in een hoek staan en deed ik alsof ik iemand sms'te. Wie moest ik eigenlijk sms'en? Ik had niemand om mee te praten.

Zijn aanwezigheid voelde als schuurpapier in mijn keel. Ik kon niet slikken. Ik kon niet ademen. Hij was de enige die bij mij in dezelfde ruimte was.

"Louis, ik weet niet wat er gaande is, maar-,"

"Hou verdomme je bek. Ik heb koppijn en ik heb geen zin in een diep gesprek of wat je ook in gedachten had," snauwde ik.

Harry knipperde.

"Sorry," mompelde hij en zag er gekwetst uit.

Onzin dat hij gekwetst was. Hij gaf niets om me dus waarom zou dit hem raken?

"Het spijt me. Ik weet gewoon niet waarom je zo tegen mij doet," zuchtte hij.

"Hoe is dit anders als hoe jij normaal tegen mij doet?" zei ik boos, "Jij hebt mij geen enkele reden gegeven om aardig tegen jou te doen. Het maakt mij niets uit hoe je mij probeert te laten denken; je bent een rotzak en ik wil niks met je te maken hebben."

Harry kreunde in zijn handen.

"Vergeet het, Louis," mompelde hij.

"Zal ik zeker doen," snauwde ik.

In de volgende tien minuten kwam iedereen binnendruppelen. Ik merkte dat Harry erg nors was. Hij keek boos naar de vloer en groette iedereen nogal geïrriteerd.

Ik vroeg me af of hij slecht had geslapen en of dat de reden was waarom hij zo humeurig was.

Natuurlijk had ik weer niets geslapen. Ik bleef wakker en huilde. Ik had een glas met water laten vallen en huilde uren daarna. Ik lag in bed en huilde bijna de hele dag. De tv in de woonkamer werkte ondertussen niet meer. Ik had het van de muur afgetrokken en gooide er met de afstandsbediening naar tot ze allebei kapot waren omdat er niets fatsoenlijks op was op dat moment.

Soms werd alles zwart en zodra ik weer "wakker" werd, een aantal uur later, was ik geen centimeter van mijn plek verschoven.

Ik werd er zo moe van dat ik altijd zo bang was.

Ik keek op toen Harry naar me toe schuifelde.

"Het spijt me," zei hij zacht, "Echt waar."

Ik rolde met mijn ogen.

"Onzin, Styles. Ik kan door je masker heen kijken, weet je. Al dat aardig doen en proberen te verontschuldigen. Denk je nou echt dat ik zo dom ben? Ik weet dat je niks om me geeft. En weet je wat? Het boeit me ook niet. Dus flikker maar op, door jou wordt de koppijn alleen maar erger," gromde ik.