Untouchable

Hoofdstuk 9.

Louis' POV

Het was één week later en we waren aan het reizen. Dat betekende dat ik mezelf in een kussen moest verstikken als ik 's nachts huilde zodat ik niet zou gaan gillen. Ik kon niet zomaar van alles kapot gooien zoals ik dat in mijn huis deed.

Ik was één nacht de controle verloren en gooide een schilderij naar de andere kant van de kamer. Het was een lelijk schilderij. Het waren grove bloemen in een saaie vaas en het maakte me boos, dus gooide ik ermee. Het was luider dan ik had verwacht. Ik moest de deur voor Zayn openen, wiens kamer langs die van mij was.

"Gaat het? Ik hoorde een klap?" vroeg hij.

Ik liet hem binnen.

"Heb een soort van net een schilderij kapot gegooi," zei ik schouderophalend en glimlachte schaapachtig.

Hij bekeek me nauwkeurig en bedacht zich of hij de leugen moest geloven of niet.

Uiteindelijk, nadat ik een minuut lang mijn adem inhield, knikte hij.

"Goed. Dus, wil je vanavond wat gaan doen? Je bent altijd maar zo alleen; dat moet echt saai zijn," zei hij.

Ik trok een raar gezicht. Hij zag het.

"Laat me mezelf corrigeren. Je zou niet alleen moeten zijn, want dat is niet goed voor je, dus ik blijf vanavond gezellig bij jou," zei Zayn.

Ik keek hem boos aan.

"Wat nu als ik alleen wil zijn?" snauwde ik.

"Accepteer het maar," zei hij simpel, "Het gaat niet goed met als je de hele tijd maar alleen moet zijn."

Ik zuchtte en ging zitten waarna ik op mijn rug ging liggen.

"Wat moeten we dan gaan doen? Ik kan niet uit gaan, God verbied me dat ik dronken wordt zoals een normaal iemand van mijn leeftijd," gromde ik.

"Louis, we zijn nog veel meer andere dingen te doen dan uit gaan en stomdronken worden," zei Zayn en kwam naast me zitten, "Wanneer was de laatste keer dat alleen wij twee samen gingen chillen? Of de laatste keer dat je überhaupt met een van ons was."

"Ergste nacht van mijn leven," gromde ik en draaide me om zodat ik mijn gezicht in het kussen kon duwen, "Luister, ik heb nergens zin in. Ga gewoon weg."

"Nee," zei Zayn.

Hij legde zijn voeten op het bed.

De volgende twee uur keken we naar het nieuws op de tv. Tenminste, dat deed hij. Ik lag op mijn zij en deed alsof ik sliep. Hij moest weten dat ik niet echt sliep. Ik was veel te stijf. Ik moest enorm veel mijn best doen om niet te breken voor zijn ogen. Hij zou me troosten en proberen om mij beter te laten voelen, dat wist ik. Maar dat was niet wat ik wilde. Ik wilde gestraft en geslagen worden tot ik de prijs van mijn egoïsme had betaald en mijn schuld was verdwenen.

Zayn was de hele nacht gebleven. Voor iemand met zo'n perspectief, had hij toch echt niet door hoe oncomfortabel ik was met dat hij tegen mij aan laf. Ik sliep niet. Ik luisterde zeven uur lang naar zijn rustige en regelmatige ademhaling tot we weer op moesten staan. Ik moest mezelf maar blijven herinneren dat Zayn, een van mijn beste vrienden, naast me lag, en niet Ben.

Op een gegeven moment werd het allemaal teveel. Ik klom uit bed en liep maar de mini-koelkast. Het was een hotel van de hogere klassen, dus hadden ze koelkasten op de kamers waar de gasten moesten betalen wat ze hadden gegeten of gedronken. Drie kleine flesjes likeur stonden in een rijtje, klaar om opgedronken te worden. Ik hapte opgelucht naar adem en haalde ze alle drie uit de koelkast.