Untouchable

Hoofdstuk 13.

   dit is unedited, dus als je fouten tegenkwam of rare zinnen, regaeer dan even op die zin, want dan kan ik het verbeteren. ik ga dit vanaf nu iedere keer aan het begin van een hoofdstuk zetten xx   

----

Harry's POV

Het verhaal was dus dat ik een bloedneus had en Louis er misselijk van was geworden. Louis stond er echter niet om bekend dat hij niet tegen bloed kon dus had ik het gevoel dat niemand ons geloofde.

Het optreden zelf was waarschijnlijk het slechtste optreden ooit. Ik struikelde constant over mijn woorden als ik een solo had en niemand was gefocust. Liam zag eruit alsof hij elk moment kon gaan huilen en als ik niet hoefde te zingen moest ik aan mijn neus vegen omdat hij nog steeds bloedde.

Ik miste de laatste noot van Little Things en zodra we klaar waren rende ik van het podium af.

"Waar is hij? Verdomme, ik moet sorry zeggen, waar is hij, Liam, ik moet met hem praten," smeekte ik.

Liam schudde zijn hoofd.

"Hij is nu niet stabiel, H. Het laatste wat hij nu nodig heeft is jou," zei hij zachtjes.

"Maar ik kan helpen; ik weet hoe het voelt! Ik heb ook vaker paniekaanvallen gehad. Liam, ik moet hem zien, je snapt het niet," drong ik door, "Ik moet met hem praten."

Hij zuchtte en zag er opeens nog vermoeider uit dan ik hem ooit heb gezien.

"Nou, waar heb ik dat eerder gehoord?" mompelde Liam.

"Wat heb ik gedaan? Waarom reageerde Louis zo?" vroeg ik.

Liam liep weg.

Niall klopte op mijn schouder voordat hij achter hem aan liep.

"Wat is er gebeurd?" vroeg ik aan Zayn.

"Harry, ik denk dat het tijd wordt dat je weet hoe het is om je vragen onbeantwoord te hebben," zei hij.

Ik keek hem boos aan.

"Luister, Zayn. Er is iets dat jullie al maanden voor mij verbergen en ik denk dat ik het recht heb om het te weten. Dus, ga je het nog vertellen of niet?" snauwde ik.

"Rustig nu," mompelde hij.

"Dat is geen antwoord!" riep ik boos.

Hij legde zijn hand op mijn arm.

"Kijk, Harry. Je hebt net gevochten met Louis. Ik snap dat je nog steeds stikt van de adrenaline, maar durf het niet om nu ook met mij te beginnen," zei hij met een lage stem.

"Je snapt niet hoeveel ik om hem geef, Zayn," zei ik, "Hij betekend alles voor me. Ik ben zo bezorgd."

"Dan had je hem misschien ook zo moeten behandelen," zei Zayn, "Ik weet dat je het deed om jezelf te beschermen en dat hij het niet veel makkelijker maakte voor je met hoe humeurig hij is. Maar zelfs vanaf het begin, toen hij nog amper een vriend voor je was, gaf hij om je. Nog steeds. Het doet hem pijn om te denken dat jij niet meer om hem geeft."

"Je weet dat ik om hem geeft! Ik hou van hem!" zei ik boos.

"Dat weet hij niet, Harry! Ik misschien wel, maar hij niet! Louis heeft nu in zijn hoofd zitten dat hij walgelijk en waardeloos is. Als jij een negatieve opmerking over hem maakt gelooft hij je meteen," gromde Zayn, "Dat is nu eenmaal hoe hij nu is. Je hebt nooit de tijd genomen om dat te begrijpen, zelfs toen hij jou wilde bereiken. Hij wilde zich verontschuldigen maar jij liet het niet toe."

Mijn hoofd zat veel te vol. Zayn's woorden voelden zwaar in mijn hersenen.

"Ik moest even weg bij hem. Hij wilde vrienden zijn en dat kon ik niet. Ik moest weg bij hem," kreunde ik, "En het helpt echt. Het doet minder pijn als ik niet de hele tijd bij hem hoef te zijn. Ik wilde hem nooit pijn doen, Zayn, dat weet je verdomme best. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen."