Untouchable

Hoofdstuk 8.

ZEER BELANGRIJKE A/N OP HET EINDE PLS READ THANKS IN ADVANCE 

Louis' POV

Toen ik de volgende ochtend beneden kwam, stond Harry in het midden van de woonkamer. Er stond een koffer naast.

Mijn hart begon in mijn keel te kloppen.

Hij keek op met een blanke blik.

"Ik ga weg," zei hij.

Ik kon niets zeggen.

"Dit was sowieso al een slecht idee. Mijn therapeute haatte het idee; ik dacht dat ze mij niet bij mijn grootste trigger zou laten wonen. Ik wilde het niet. Maar een stom, stom deel van me smeekte haar. Ik heb geen idee waarom ik dat heb gedaan," zuchtte hij, "Ze zei dat ik het een paar weken moest proberen en zien hoe het dan ging. En dit hoe ik me nu voel."

Ik realiseerde me dat hij zijn sleutels vasthad. Hij gooide ze van de ene hand naar de andere en praatte daartegen in plaats van tegen mij.

"Dit is gewoon te veel en te snel. Ik kan dit niet. Het is niet gezond voor me, en verrassend genoeg, denk ik dat dit ook niet gezond voor jou is. We kunnen niet... Het is onrealistisch om te verwachten dat jij en ik samen weer een vriendschap kunnen opbouwen als we elkaars grootste triggers zijn. Het is onmogelijk om te herstellen als we geen ruimte hebben om te kunnen ademen en weg te kunnen gaan van elkaar. Dit hele... gedoe was gewoon een heel slecht idee. Compleet onrealistisch," ging hij verder.

Ik slikte moeilijk en staarde naar de vloer. Ik vertikte het om hem te laten zien dat ik huilde.

"Luister, Louis, het is al genoeg stres om terug te komen van de kliniek en de hele tijd zo dichtbij jou te moeten zijn. Ik ben bang dat ik uiteindelijk dingen zal gaan doen die ik niet wil doen. We hebben de hele tijd ruzie en het is een slechte omgeving en dat is niet goed. We kunnen niet de hele tijd bij elkaar zijn. Het is beter voor ons allebei. Ik moet bij je weg en ik denk dat jij dat net zo erg nodig hebt. Je voelt je verschrikkelijk nu, ik kan het aan je zien," zei hij.

Ik voel me nog erger zonder je, wilde ik zeggen. Ik probeerde mijn mond te openen om iets te zeggen maar mijn keel was te droog en ik plaats van woorden maakte ik een onmenselijk geluid.

Het was bijna alsof hij tegen zichzelf praatte. Hij keek me niet aan als hij praatte.

"Felix zal later wel komen om de rest van mijn spullen te halen, denk ik, ik ga uit met een paar mensen," mompelde hij, "Ik ga bij hem wonen."

Eindelijk keek hij heel even naar me op. Zijn ogen stonden vol met miljoenen emoties.

"Ik doe dit voor ons allebei, weet je," zei hij zacht nadat hij zijn blik weer op de vloer had gericht, "Ik zal Felix de sleutels meegeven als hij mijn spullen komt halen."

Hij pakte zijn koffer op en schuifelde de deur uit zonder verder nog iets te zeggen.

Ik bleef daar staan en staarde naar de plek waar hij had gestaan tot er een onmenselijk geluid uit mijn mond kwam en ik mezelf op mijn knieën liet vallen. Ik kroop naar de bank en krulde daar op.

Ik kon de gedachtes dat Harry mij weer ging verlaten niet aan. Ik was bang dat het weer zes maanden zou duren tot hij weer met me zou praten. Ik kon hem niet nog eens een tweede keer laten gaan maar ik kon geen motivatie vinden om op te staan en hem achterna te gaan.

Ik voelde de bekende mist weer in mijn hoofd voelen opkomen. Ik verwelkomde het. Ik moest echt even stoppen met denken.

Ik kwam met een shock weer terug in de realiteit toen iemand aan mijn schouder duwde.