Untouchable

Hoofdstuk 5.

Harry's POV

Ik nam de moeite niet om van de bank op te staan. Ik lag daar urenlang te huilen en te trillen. Ik wist dat ik Louis heel veel pijn had gedaan. Ik wist dat hij een zwak punt had voor zijn schuldgevoel en ik had het tegen hem gebruikt.

Ik hoorde wat stemmen en daarna ging de deur van het slot af. Ik ging rechtop zitten toen Liam naar binnen kwam stormen die een struikelende en dronken Louis onder zijn armen had.

Een hele, hele dronken Louis.

Liam keek me heel even aan tot zijn blik veranderde in pure woede.

Hij liet Louis op de bank zitten en kwam op me af.

Hij trok me omhoog door mijn shirt vast te pakken.

"Wat de fuck heb je gedaan?" blafte hij, "Ben je helemaal gek geworden?"

"Wat is er gebeurd?" vroeg ik, "Waarom ben je boos?"

Het volgende moment struikelde ik naar achteren door de kracht van Liam's vuist die mijn terug op de bank sloeg.

"Wat de fuck?" snauwde ik.

"Li... Lim... Lim," babbelde Louis die aan zijn broek trok, "Li-mmm."

Ik had geen idee hoe Liam snapte wat Louis probeerde te zeggen, maar hij trok Louis omhoog en duwde hem richting de keuken.

En meteen daarna hoorde ik Louis kokhalzen.

Ik volgde hun, trok mijn shirt uit en hield het tegen mijn bloedende neus. Ik maakte een pijnlijk geluid. Ik wist niet zeker of het aan het bloeden was of niet, maar Liam wist wel hoe hij moest slaan.

Louis zat over te geven in de gootsteen terwijl Liam zijn lichaam omhooghield en zijn haar uit zijn gezicht hield.

Ik trok een vies gezicht. Liam keek me boos aan waardoor ik weer een paar stappen terugzette.

"Ik moest bij het ziekenhuis stoppen om zeker te weten dat hij niet dood zou gaan aan alcoholvergiftiging. Ze zeiden dat het wel goed kwam. Ze hebben zijn maag niet gepompt, dus moest ik drie keer stoppen zodat hij kon overgeven, klootzak dat je bent," siste hij, "Wat heb je gedaan?"

"Ik heb niks gedaan!" protesteerde ik.

Louis veegde klunzig zijn mond af.

Hij mompelde weer iets waar ik niks van snapte.

"Kom maar, Lou. Laten we jou maar eens naar bed brengen, oké?" zei Liam lief, "Ik zal een emmer naast je bed zetten voor als je weer moet overgeven."

Louis struikelde weer, veel te dronken om te kunnen lopen.

"Moet ik je helpen?" vroeg ik.

"Denk je nou echt dat ik jou bij hem in de buurt laat?" spuugde Liam, "Ik kan het wel aan."

Ik knikte, niet wetend wat ik moest doen. Ik wachtte ongeveer vijftien minuten in de keuken tot Liam weer naar beneden kwam gevlogen.

"Vertel me nu verdomme wat je bij hem hebt gedaan," gromde hij.

"Ik deed niks!" zei ik.

Hij pakte mijn shirt weer vast.

"Louis heeft zo hard zijn best gedaan om te stoppen met drinken. Je hebt geen idee hoe moeilijk het voor hem is geweest om te stoppen. Jij bent de enige die hem zo ver zou krijgen om hem weer te laten drinken," zei Liam, "En nu vertel je me wat je hebt gedaan. Of wat je hebt gezegd. Je hebt gehuild; dat kan ik aan je zien. Je weet dat je hem pijn hebt gedaan. Dus vertel me godverdomme wat er is gebeurd."