Untouchable

Hoofdstuk 29.

Harry's POV

Ik wist dat iedereen zich afvroeg hoe het met Louis zou gaan als we eenmaal op tour waren. Hij vond reizen altijd geweldig, daar was geen twijfel over mogelijk, maar het was de druk die op ons lag waar ik me zorgen over maakte. Het zorgde voor veel stres om steeds maar van plek naar plek te reizen en maar een paar uurtjes slaap te krijgen. Hij had er veel moeite mee om na de shows even tot rust te komen. Dat herinnerde ik me nog wel. Het was nog veel erger als we een jetlag hadden. We moesten altijd presteren en ik was bang dat hij te erg zijn best zou doen om te doen alsof het allemaal goed zou komen.

Hij wilde zo graag dat hij weer gezond was, mentaal en fysiek, maar we wisten allebei dat het niet zo was. Er waren nachten waar ik wakker werd en hij aan het eind van het bed zat. Hij wilde dan weer in slaap vallen. Er waren ook nachten dat hij doodsbang wakker werd van een akelige droom en hij daardoor uren in bed lag te trillen. Als we tv keken en er kwam een reclame over alcohol, zag ik hoe hij nerveus slikte en hemzelf probeerde af te leiden. Hij wilde het nog steeds. Hij deed gewoon alsof het niet zo was.

Ik wilde gewoon niet dat hij te erg zijn best deed om zich goed te voelen bij de fans en zou vergeten om voor hemzelf te zorgen. Ik kon het me heel goed voorstellen dat dat zou gebeuren. En ikzelf? Dat was weer een heel ander probleem.

"Ben je zenuwachtig?" vroeg hij voordat de avond voordat de tour begon.

"Niet echt. Waarschijnlijk word ik pas zenuwachtig net voordat de eerste show begint, als ik al zenuwachtig word. Je weet hoe ik ben," antwoorde ik.

Louis zuchtte en knikte. Hij duwde zijn kin tegen mijn schouder.

We moesten over vijf uur alweer klaarstaan, maar als Louis nog even tijd nodig had om te praten, bleef ik met alle plezier op om hem te helpen met zijn gedachten op orde te krijgen.

"Denk je dat er veel weg zijn omdat wij zo'n lange pauze hebben gehouden?" vroeg hij, "Ik weet dat we er nog wel veel hebben, maar... ik wil niet voor een halflege zaal optreden, snap je?"

"Lou, de helft van de shows zijn helemaal uitverkocht en het zullen er nog meer worden als we eenmaal op tour zijn," antwoorde ik, "Er is niets om je zorgen over te maken."

"Weet ik," zei hij zachtjes.

Ik draaide me om zodat ik hem kon aankijken.

"Waar maak je je dan zorgen over, lieverd? Ik zie aan je dat je iets dwarszit," vroeg ik.

Louis trok zijn neus op.

"Ik weet dat je je zorgen maakt om mij," zuchtte hij, "En ik weet zeker dat het wel goed komt met mij. Dus stop er maar mee. Ik wet dat je er niet mee zal stoppen, maar... ik ben gewoon bang dat... ik weet dat het stom is en je hoeft je daar al heel zeker geen zorgen over te maken want ik wéét dat het stom is maar ik ben gewoon bang dat hij weet wie ik ben, snap je... Ben. Hij liet niet merken dat hij me kende aangezien ik gewoon een of ander gat was waar hij zijn stokkie in kon stoppen, maar waarom zou hij me niet kennen? Ik ben gewoon zo bang dat hij nog steeds boos op mij is dat ik hem weg heb gestuurd en dat hij naar een concert komt om mij te vinden en ik weet gewoon niet wat ik ermee moet," zei hij.

Iets aan zijn zucht liet mij weten dat hij hier al een hele tijd mee zat.

Ik bedacht me ook dat dit de eerste keer was dat hij Ben's naam hardop tegen mij zei. Ik besloot om daar niet te lang over na te denken. Hij had het zelf waarschijnlijk niet eens in de gaten.

"Als je wilt kunnen we zijn beschrijving wel aan de beveiliging doorgeven," stelde ik voor.

Het zou geen zin hebben om hem te vertellen dat dit nooit zou gebeuren. Ik kende Ben niet en wist niet of hij Louis wel of niet kende. Hij had niet geprobeerd om contact met Louis op te nemen, maar ik Louis er niet van verzekeren dat het ook echt niet zou gebeuren.