Untouchable

Hoofdstuk 17.

Harry's POV

Wat Louis en ik hadden was raar.

Het varieerde elke dag met hoe we ons voelden. Soms kroop hij weg toen ik een arm om hem heen sloeg en soms kwam hij dichter tegen me aan zitten zoals de Louis die ik kende deed.

Tijdens een van de pauzes van onze repetitie trok hij me naar de hal met een stevige grip op mijn pols.

"Ik moet gewoon even frisse lucht hebben," zei hij zachtjes voordat hij zijn armen om mij heen sloeg en me stevig knuffelde.

"Ik weet het," antwoorde ik en dat was alles wat ik kon zeggen.

Ik snapte het echt. Ik had de tijd gekregen om weer te wennen toen ik net uit de kliniek kwam. Ik had zelfs langer de tijd gekregen omdat Louis ook nog weg was gegaan. Hij was oké, maar het gebeurde allemaal best snel voor hem. Zelfs ik was nog niet helemaal gewend aan de fans. Hij mocht pauzes nemen wanneer hij ze nodig had en hij werd nergens toe gedwongen of gepusht om te doen waar hij niet helemaal comfortabel mee was. Het was fijn hoe het management ons wat meer controle gaf over wat wij deden.

Hij voelde zijn hart tegen mijn borst kloppen.

"Hé, we kunnen stoppen als dat nodig is," zei ik, "Je kunt naar huis gaan."

Hij liet een lange en trillerige zucht horen.

"Ik heb met mijn uhm... therapeut gepraat," begon Louis.

Hij had het nog nooit over zijn therapeut gehad. Hij ging er drie keer per week naartoe, maar hij praatte er nooit over.

"En... Je betekent heel veel voor me, ja? Je moet... je moet voor me zorgen, oké? Ik kan niet... ik kan dit niet zonder jou doen. Je moet.... Je weet wel dat ik er niet zwak of zo uit wil zien. Je moet me helpen," mompelde hij met een zachte en verlegen stem, "Ik voel me goed, denk ik. Nu, ten minste. Ik heb gewoon... ik heb jou nodig? Zoals... je weet wel wanneer het me teveel wordt... kun je me dan... stoppen?"

Hij kromp in elkaar in mijn armen, niet gewend dat hij zo open was.

"Natuurlijk, Louis. Je kunt ook met mij praten, weet je. Je kunt dit niet alleen en ik ook niet," zei ik.

Louis knikte.

We stonden in stilte. Het enige geluid dat er was, was zijn mediterende ademhaling.

De deur van de repetitie studio opende en Zayn stak zijn hoofd naar buiten.

Louis schrok en zette snel een paar stappen bij mij vandaan. Hij haalde zijn vinger door zijn nog altijd ongelijke haren en liep langs Zayn af naar binnen.

Zijn genegenheid tegenover mij was meestal alleen maar voor als we alleen waren. Ik wist niet precies waarom hij niet comfortabel was om mij te knuffelen waar de anderen bij waren, maar ik deed maar gewoon mee.

"Gaat het wel met hem?" mompelde Zayn.

Ik haalde mijn schouders op.

"Ik denk het. Hij is gewoon... het is allemaal heel veel voor hem. Zelfs alleen maar repeteren. Hij heeft soms gewoon wat frisse lucht nodig," zei ik.

Zayn knikte.

"En jij?"

"Ja. Ben Gewoon heel bezorgd," antwoorde ik.

Hij knikte weer.

"Het is makkelijk om jezelf te vergeten wanneer je je zorgen maakt om iemand anders. Dat kun je echt niet aan, Harry," waarschuwde hij.

"Weet ik," zei ik.

Zayn keek me even aan voordat hij naar binnen ging en de deur voor mij openhield zodat we verder konden repeteren.