Ortaokuldayken mor bir kazağımız, gri şortlu okul eteğimiz vardı altına gri külotlu çorap giydirirdi annem. Tenefüslerde koşmayı severdim niçin koştuğumu hatırlamıyorum belki de oyunlar oynardık bundan düşerdim hep. Annem hep sana çorap dayanmazdı der, haftada bir düşer çorap yırtarmışım yine de hep koşmaya devam etmişim. Koşmayı hâlâ daha severim. O zamanlar çocuktum büyüdüğümde çok iyi yerlere geleceğimi düşlerdim hep bunun için çabalardım. Çok akıllı bir çocuk değildim ama hep soru çözerdim. Düştüğümde kalkardım.
Küçük benin benim hakkımda birçok ideali vardı, o çok büyük bir insan olacaktı çok iyi yerlere gelecekti başarılı olacaktı. Başarılı olacaktı. Kendi parasını kazanacak, eli iş tutacak, onu üzen insanları sinirlendirecek kadar iyi olacaktı, bir kere zayıflayacaktı güzel olacaktı. Sadece annesi değil başkaları da güzel bulacaktı onu, büyüyecek ve kendini o evden kurtaracaktı. Evet asıl istediği buydu büyüyecek ve kendini o evden kurtaracaktı annesini de alacaktı yanına onu üzen babasına karşı gelecek gücü olacaktı. Onu asla affetmeyecekti.
O kızın benim için çok umudu vardı, beni çok seviyordu. Şu anki beni görse belki de benim düşündüğüm gibi kızmazdı bana başımı okşar çok şey atlattın derdi destek olurdu. Belki de haklısın derdi, haklısın ama devam etmelisin derdi o annemin büyüttüğü çocuk onun cümlelerini bana kurardı.
