Gözlerimi kapattığımda o kadar hayal gerçekleştiriyorum ki Sevgilim.
Bir kafede şarkı söylemek misal. Bu hayali gerçekleştirmek imkansız misal.
Sesim ince ve şarkı söylemek için hiç uygun değil.
Biri enstürüman çalmak misal. Piano...
Hayallerinin yıkılmasına izin vermiş aptal bir ergenim.
Elime gitarı almaya korkuyorum. Gördükçe aklıma vazgeçtiğim zaman geliyor.
Umarım kardeşim onu sahiplenip çalabilir.
Çünkü ben onu tozlu anılarıma kaldırdım ve tozları yavaştan silinmeye başladı.
Bu zamandan sonra imkansız.
Evet, imkansızların sınırlarını kendime ben koydum.
Derslerle birlikte ikisini götüremem ki.
Dersler bile gitmezken götüremem ki.
Yaz tatilinde ne mi yaptım Sevgilim?
Gözlerimi kapatıp yalnızca tebessüm ederek cevap vermek istiyorum sana.
Yatmadan önce bu hayalleri gerçekleştirdiğimi düşünüyorum.
Sonra uyuyakalıyorum.
Hayat gerçekten katlanılmaz.
Tekdüze.
Ve ben bunlarla karşılaştıkça koşarak çığlık atmak istiyorum.
Koşamam ki, nefesim tıkanır, başım döner, kilom da var.
Atlet olmak isterdim.
Yarışmak için değil, sonsuza kadar koşmak için.
Soğuk bir rüzgâr titretiyor şimdi beni.
Seninle güzel anıları düşleyerek uyuyorum bazen.
Kendine iyi bak olur mu?
Ben bakamadım, bakamıyorum çünkü.
