Botlarımın tak tak edişi bile şuan beni rahatlatmıyor. Her anı sanki ölümlü değilmiş gibi yaşamak o kadar rahat ki ölümle burun buruna gelince bu hayatta boğulurcasına çırpınmaya başlıyoruz. Sanki ölümle yeni tanışmış gibi ürküyoruz, korkuyoruz ve çırpınıyoruz.
Oysa o her zaman ta dibimizdeydi ama ölümün olduğunu anlamak için ufak bir uyarı, korku gerekiyordu.
Uyarıldıktan sonra artık korkuyor, her an gidecekmiş gibi olduğumuzu anlıyor ve etrafa kederle bakıyoruz.Uyku tutmuyor, rahat edemiyoruz.
İşte o zaman yaşamamız gerektiği gibi yaşıyoruz.
Her gününü son gününmüş gibi yaşa.
