Bilinmezlerin arasına sıkışıp kaldım,
nefes aldığımı bile sonra fark ettim.
Ne olduğu hakkında bir fikrim yok.
Her şey benden izinsiz gerçekleşiyor.
Ayaklarım benden izinsiz gidiyor, vücudum benden bağımsız bir şekilde ilerliyor, beni yönetiyor, ne olduğunu anlamakta zorluk çekiyorum.
Neler oluyor?
Çözemiyorum, her şey kelimesi yok oldu, birbirine girecek bir şeyleri hissedemiyorum.
Canımın acısını yok denecek kadar az hissediyorum neler oluyor?
Gözlerim daha kederli bakıyor,neler oluyor!
Ne yaptığım, ne olduğu hakkında bir fikrim yok, tuhaf şeyler oluyor, neler oluyor böyle?
Neden hayata bir türlü tutunamıyorum?
Neden geleceğim için çırpınmıyorum?
Neyin peşindeyim?
Ne yapıyorum ben!
Benden bağımsız bir şeyler oluyor, düşünemiyorum. Yapamıyorum.
Neden düşünemiyorum?
Neden sıkışıp kaldım?
Neredeyim?
Kendim nereye gitti?
Kendin nerede?
Kayboldum. Arafta sıkışıp kaldım.
Onu intihara sürüklerken kendimi sürüklemişim.
Her şey sarpa sardı.
Sürükleniyorum.
Yapamamışım, bunu da başaramamışım.
O ölmedi, Arafta ruhumun en derinliklerinde düğümün içinde. Zaman durdu onun için.
Bunu yapacağımı bilmiyordu ama hazırlıklıydı. Bilmeden onu düğümün içine hapsettim. Onu kendi ellerimle kurtardıktan sonra öldürmeye çalıştım. Bu sadece benim bilmediğim bir blöftü.
Yutkunmaktan başka yapabilecek bir şeyim yok.
Var.
Sadece toparlanmaya gücüm yok, yardıma ihtiyacım var ve yardım istemiyorum.
Bunu kendim yapmak istiyorum.
Başaramıyorum.
Sonucunun bir ihtimal başarısız olacağını bile bile kendime yardımcı olmak istiyorum.
Ciddi bir destek istiyorum. Bunu bile başaramadım, iplerim düğüm oldu. İplerimin düğümü çözmek için kesilmeye ihtiyacı var.
Ve ben düğüm şeklinde yaşamaya devam ediyorum. Korkuyorum.
2 hafta...yalnızca iki hafta.
Neler olacak bilmiyorum. Korkuyorum.
Çevreden değil. Kendimden.
Ya yapamazsam ya başaramazsam eskisinden daha kötüyüm.
Nasıl toparlayacağım!
Bilmiyorum.
Lanet olsun bilmiyorum!
Omzumu dik tutabilecek miyim?
Ellerimle oynamadan,dudaklarımı kemirmeden durabilecek miyim?
Güçlü olabilecek miyim?
Zannetmiyorum.
Umarım derslerden kafamı kaldırmaya vaktim olmaz, düşünmeye vaktim olmaz.
Olacak, ben istersem zamanı ayarlayabilirim.
Olmasın.
İçimdeki canavar, sessizce oturuyor ya giderken sorun çıkarırsa?
Ya kontrol edemezsem?
Ya aylık sendromlar devam ederse?
Nasıl devam ederim?
Edeceksin, nasıl ettiysen edeceksin.
Hayır, etmeyeceğim!
Daha fazla güçsüz olmak istemiyorum, anlıyor musun?
Her şeyden korkmaktan yoruldum.
Her geçen gün kendime zarar veriyorum ve bundan hiç de zevk almıyorum.
Belki 2 hafta sonra düzelir.
Özür dilerim kendim ve kendin Arafta sıkışıp kalan benim.
Siz değilsiniz kendi kendimi hapsettim.
Özür dilerim size zarar verdiğim için,
bana oh olsun ben bunların hepsini hak ettim.
İki küçük çocuğu ruhuma düğüm etmişim,kurtarmışım düşündüğüm kadar kötü değilim.Ben sizin tersinizim.
Aydınlığın karanlığı,karanlığın aydınlığı.
Ben buyum.
[Şarkı yok.]
